Έβρεχε όλη νύχτα. Ο αέρας που φύσαγε έκανε το απέναντι
παντζούρι να χτυπά σε ρυθμό για κρουστά. Η βροχή στο δικό της τέμπο, πότε adagio, πότε allegro, σαν μουρμουρητό που
γαληνεύει, που ηρεμεί, που αποκοιμίζει. Πήραν να αραιώνουν τα σκοτάδια. Μαλάκωσε ο αέρας την οργή του κι φύση απόκαμε πια.
Ξημέρωμα Σαββάτου. H Πάρνηθα κάτασπρη ως τα πρώτα σπίτια. Ένα άσπρο νυφιάτικο πέπλο κάλυψε τα πάντα.
Το τοπίο ήρεμο, γαλήνιο, γεμίζει την ψυχή και γλυκαίνει τη σκέψη. Στάθηκα ώρα πολλή στο παράθυρο χαζεύοντας το πρώτο χάδι του ήλιου που χρύσωνε τώρα τις στέγες των σπιτιών. Οι πρωινές αχτίδες ρίχνουν δειλά το φως τους πάνω στον άσπρο μανδύα της φύσης, από φόβο μη χαλάσουν το αραχνούφαντο πέπλο, τόσο ευάλωτο που μ' ένα τίποτα σκίζεται, αφήνοντας να φανεί όλη η γύμνια της. Τα δέντρα φορτωμένα απ’το βάρος του χιονιού, σκύβουν υποταγμένα στον παγωμένο αγέρα. Κρυσταλλωμένες οι γέρικες αγριοαχλαδιές. Τα γυμνά κλαδιά τους αμίλητα στοιχειά του δάσους μοιάζουν με μαέστρο που κουνά ρυθμικά μια αόρατη μπαγκέτα στις προσταγές του Βοριά.
Μικροί φασαριόζικοι σπουργίτες, κοκκινολαίμηδες, σουσουράδες και κοτσύφια χαλούν τον κόσμο και τσιμπολογούν ότι αχνοφαίνεται στα λιγοστά φαιοκόκκινα φύλλα.
Το τοπίο ήρεμο, γαλήνιο, γεμίζει την ψυχή και γλυκαίνει τη σκέψη. Στάθηκα ώρα πολλή στο παράθυρο χαζεύοντας το πρώτο χάδι του ήλιου που χρύσωνε τώρα τις στέγες των σπιτιών. Οι πρωινές αχτίδες ρίχνουν δειλά το φως τους πάνω στον άσπρο μανδύα της φύσης, από φόβο μη χαλάσουν το αραχνούφαντο πέπλο, τόσο ευάλωτο που μ' ένα τίποτα σκίζεται, αφήνοντας να φανεί όλη η γύμνια της. Τα δέντρα φορτωμένα απ’το βάρος του χιονιού, σκύβουν υποταγμένα στον παγωμένο αγέρα. Κρυσταλλωμένες οι γέρικες αγριοαχλαδιές. Τα γυμνά κλαδιά τους αμίλητα στοιχειά του δάσους μοιάζουν με μαέστρο που κουνά ρυθμικά μια αόρατη μπαγκέτα στις προσταγές του Βοριά.
Μικροί φασαριόζικοι σπουργίτες, κοκκινολαίμηδες, σουσουράδες και κοτσύφια χαλούν τον κόσμο και τσιμπολογούν ότι αχνοφαίνεται στα λιγοστά φαιοκόκκινα φύλλα.
Τώρα ο ήλιος και τα σύννεφα ανεμοδέρνονται παίζοντας το κρυφτούλι. Μικρές νιφάδες στροβιλίζονται σαν άσπρες πεταλούδες. Φτάνουν μέχρι το παράθυρο για λίγο και ύστερα χάνονται. Πως ξεχνιέται το μυαλό με τέτοια ομορφιά. Σε παρασύρουν στο ρυθμό του χορού οι νιφάδες και το μόνο που σκέπτεσαι είναι να περπατήσεις πάνω στο χιόνι, να νιώσεις το τριζοβόλημά του κάτω απ’ την μπότα σου, να νιώσεις τον παγωμένο αέρα στα μάγουλά σου, να κάνεις χάζι τον κοκκινολαίμη και τους σπουργίτες που τσακώνονται για ένα σπόρο. Να περπατήσεις στο χιόνι κάτω απ' το άγρυπνο βλέμμα κάποιου γερακιού που θα πετά αργά, όλο χάρη, παρακολουθώντας την κάθε σου κίνηση.
Δυνατές εικόνες τόσο έντονες που γεμίζουν την ψυχή με ένα αίσθημα γαλήνης και κάνουν πιο υποφερτή την άχαρη, τη μίζερη καθημερινότητα της πόλης. Σταματάει ο χρόνος και κρατά για λίγο τις έγνοιες. Γυρίζει πίσω στα παλιά σκιρτήματα, στο χωριό χιονισμένο. Έστω για σήμερα, για λίγο!
Αννίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου