Είκοσι του μηνός, ξημέρωμα Γενάρη!

 

Κυριακή βράδυ. Περασμένα μεσάνυχτα! Ήσυχη η πόλη κοιμάται! Οι ρακένδυτοι επαίτες αποσύρθηκαν στη γωνιά τους, τυλίγοντας σε βρώμικες κουβέρτες τη ζωή που αιμορραγεί. Η μοναξιά φτιασιδωμένη περιφέρεται σε βρώμικα πεζοδρόμια.

 Στο γωνιακό καφενείο ένας μόνο θαμώνας σκυμμένος πάνω από ένα ποτήρι δραπετεύει για λίγο από ένα αδιάφορο παρόν. Μακριά τα βράδια του χειμώνα και οι μνήμες αβάσταχτες. Θολώνει το βλέμμα, τα χέρια τρέμουν, μια γκριμάτσα που δεν είναι ούτε γέλιο ούτε κλάμα. Τρικλίζοντας με βήμα αβέβαιο φεύγει. Κάτω απ’ τον φανοστάτη κοντοστέκεται, την ίδια ώρα που δυο νότες, θλιμμένες κι αυτές, ξέφυγαν από ένα αχνά φωτισμένο παράθυρο. Δεν ξέρει πολλά από νότες, όμως η μελωδία μιλάει στην ψυχή του.

Με ένα χαμόγελο συνέχισε το δρόμο του. Κάνει ψύχρα, τα χείλη του είναι μπλαβά. Η μουσική είναι που τα ‘κανε να τρέμουν; ή η παγωνιά της ψυχής του. Τυλίγεται στο παλτό του. Η σκιά του σέρνεται στα φθαρμένα πλακόστρωτα που μισοφωτισμένα παγιδεύουν τα όνειρα.

Στη δυτική πλευρά της πόλης βρίσκεται αυτό που αποκαλεί σπίτι του. Ένα παράπηγμα πλινθόκτιστο, έρημο και εγκαταλειμμένο κι όμως ευγνώμων που έχει έστω κι αυτό. Έπιαναν τα χέρια του και βάλθηκε να το νοικοκυρέψει. Διόρθωσε τη στέγη, ποια στέγη δηλαδή, μια σειρά από κακοφτιαγμένες λαμαρίνες, παγωμένες το χειμώνα, το καλοκαίρι πιο ζεστές κι απ΄την κόλαση. Έκλεισε τις ρωγμές στους τοίχους, έβαλε σανίδες να καλύψει το χωμάτινο πάτωμα, καινούργια τζάμια στα παράθυρα, μέχρι αυτοσχέδια ξυλόσομπα έφτιαξε από ένα παλιοβάρελο που σκούριαζε στην αυλή του. Για λίγο ξεχάστηκε με όλα αυτά που μπήκαν στη ζωή του.

Σκοτάδι έξω, μόλις και διακρίνει το μονοπάτι. Δυο δέντρα στην αυλή αργοσαλεύουν καθώς ένα παγωμένο αεράκι φυσά στα φυλλώματα. Εδώ πάνω δεν φτάνουν οι θόρυβοι της πόλης. Μόνο θροΐσματα από νυχτοπούλια και κάποια σουρσίματα στη γη. Του αρέσει η ησυχία.

Δυο σκιές φιλικές στο πλατύσκαλο. Ο Έκτορας ένας σκύλος κοκκαλιάρης που μάζεψε απ' τα σκουπίδια, κουλουριασμένος στο κατώφλι. Δίπλα του ο άγγελός του κοιμισμένος. Κουράστηκαν να περιμένουν. Ξύπνησαν με το τρίξιμο της πόρτας. Ο σκύλος όρμησε μέσα και πήρε θέση κάτω απ' το τραπέζι κι ο άγγελος δίπλωσε τα φτερά του για να χωρέσει στου τοίχου την εικόνα, πάνω απ' το προσκέφαλό του. Το σπίτι σκοτεινό και κρύο. Αισθάνθηκε την παγωνιά να του κόβει την ανάσα.  Ξάπλωσε με τα μάτια ανοιχτά. Μακάρι να γύριζε ο χρόνος πίσω, σκέφτηκε, πίσω πριν από…… 

 Ξεροκαταπίνει, πνίγει ένα κόμπο στο λαιμό. Θυμάται. Χρόνια τώρα οι αναμνήσεις συχνά πυκνά αιμορραγούν κι ένας σωρός αναπάντητα γιατί ξεσκίζουν την ψυχή του. Με την κάννη σημάδευε τα όνειρα, αστόχησε. Κάθε φορά ήταν σίγουρος πως θα τα καταφέρει. Θυμάται το τρέμουλο της ψυχής με κάθε απόρριψη, κάθε φορά που άκουγε, ¨λυπάμαι πολύ¨ Έδενε κόμπους την ελπίδα μέχρι την επόμενη. Χάραζε καινούργια όρια. Κι ο καιρός περνούσε.

 Δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε ήταν χαρούμενος και αισιόδοξος. Είχε ένα σπίτι με αψηλά παράθυρα που έβλεπαν στη θάλασσα. Είχε ένα μπράτσο να ακουμπά τις νύχτες που έδινε χρώμα στην αγρύπνια του. Τα ‘χασε όλα. Ο έρωτας σκόνταψε στις πρώτες δυσκολίες, δεν άντεξε. Δεν έψαξε, δεν τον αναζήτησε, τι νόημα είχε. Ίσως και να ‘ταν καλύτερα έτσι.

Το σπίτι αποκαΐδια σ’ εκείνη τη φονική πυρκαγιά του Ιούλη. Σε μια στιγμή μονάχα η νύχτα γέμισε φως, κόκκινο φως από φλόγες που ξέρασε η κόλαση. Η μάνα κι ο πατέρας σε μια μάταιη προσδοκία για βοήθεια.

 ¨Τρέξε¨ του φώναξαν. Κι έτρεξε. Κι εκείνοι πιασμένοι χέρι-χέρι θέλησαν να δείξουν στο θάνατο πως η αγάπη είναι πιο δυνατή.

 Βαριά και πικρή η ανάσα απ’ τον καπνό, του άφησε ρεγάλο ένα χρόνιο άσθμα. Έκλαψε δίπλα στο κύμα, εκεί που βυθίζονται τα όνειρα κι ύστερα μισοκαμμένα τα ξεβράζει η θάλασσα. Κι αφού πέρασε ο καιρός του θρήνου, κλείδωσε το χρόνο στα συρτάρια του μυαλού του, κι έφυγε μη ξέροντας για πού. Δεν κοίταξε πίσω, ούτε μια στιγμή. Ένας σωρός καμένα κούτσουρα η ετοιμόρροπη ζωή του. Όσο πιο μακριά πήγαινε, τόσο η  ερημιά μεγάλωνε. Κάθε μέρα έψαχνε μια ευκαιρία να επιβίωσει και κάθε νύχτα προσευχόταν. 

¨Κύριε, σε παρακαλώ, πάρε με σε μια γωνιά του Παραδείσου, θα κάνω ότι θέλημα μου πεις¨

Τι βαρύ φορτίο περνά απ’ τις χαραμάδες της ψυχής. Πως σε ξετινάζουν έτσι οι άνεμοι όταν λιγοστεύουν οι αντοχές, αναρωτιέται, λίγο πριν ο ύπνος σφαλίσει τα βλέφαρά του.

Βυθίστηκε σ' έναν ύπνο αχάραγο. Τα όνειρα πάντα εφιαλτικά, γλιστρούσαν στο μυαλό του. Απόψε όμως ήταν αλλιώς.

Ένας ίσκιος γονάτισε δίπλα του. Θα ορκιζόταν πως ένιωσε το χάδι στο μέτωπό του. ¨Μάνα¨ ψιθύρισε και τα μάτια του, εκείνα τα λυπημένα μάτια γεμίζουν δάκρυα. Η κάμαρη γέμισε φως, σαν να ανέτειλε ο ήλιος. Είναι ζεστά, μυρίζει όμορφα στην αυλή τους, αγιόκλημα και γιασεμί. Έχω πεθάνει; αναρωτιέται, ή είναι όνειρο; Κλείνει τα μάτια να νιώσει το χάδι της. Χαμογελάει! Κι η μάνα τον νανουρίζει στον κόρφο της, σκύβει και αγγίζει τις πληγές που κουβαλούσε μέσα του, να τις γιατρέψει! Ένιωσε να μικραίνει, να μικραίνει, να μικραίνει……να αιωρείται. Πως έγινε και έφυγε η στέγη; Πως φύτρωσαν λευκά φτερά στους ώμους; Κι η μάνα τον κράταγε απ’ το χέρι κι όλο ανέβαιναν, σαν δυο πολύχρωμοι χαρταετοί στο απέραντο γαλάζιο. Κι όλο μίκραινε ο κόσμος κάτω. ¨Που πάμε;¨ ρώτησε. Τον κοίταξε και χαμογέλασε. ¨Σσσς!…ησύχασε, μας περιμένουν¨

Αφέθηκε να ταξιδεύει! Πάνω απ' τα σύννεφα είχε τόσο γαλήνη και κάτω έβρεχε δάκρυα στη γη. Μέσα σε τόσο φως έσβησαν όλοι οι πόνοι.

Ήταν είκοσι του μηνός, ξημέρωμα Γενάρη!

Αννίκα

Ο πίνακας δια χειρός Αννίκας είναι της ίδιας και ανήκει στην ιδιωτική συλλογή της  (ελαιογραφία)