29ο Συμπόσιο ποίησης/Παραμονή Χριστούγεννα!

 

Παραμονή Χριστούγεννα!

Το σπίτι ρημαγμένο.

Φως λιγοστό, το κάλυπτε η μοναξιά,

όπως και την ψυχή του.

Μονάχα η μνήμη, θολή κι αυτή.

Μια φορά κι έναν καιρό, αχ ψεύτικε κόσμε!

Όλα ένα παραμύθι πιο αληθινό κι απ’ τη ζωή.

Χριστούγεννα, παραμονή.

Γίνεται να σταματήσει απόψε ο χρόνος;

Άθλια γεράματα!

Ανάκατα όλα.

Μάζεψε τα κομμάτια της ψυχής, αναπολώντας

όσα του χάρισε η ζωή κι όσα του πήρε πίσω.

Σύρθηκε μέχρι το παλιό τραπέζι.

Ξύλινο, βαρύ, από μασίφ καρύδι.

Μπορεί και να ‘χαν την ίδια ηλικία.

Ψάχνει η ματιά το χρόνο να μετρήσει.

 Δεν ζορίζει όσα του φέρνει ο νους,

 δε βιάζεται.

 κι ας τρυπώνει ο πόνος στις χαραμάδες της ψυχής.

 Μια μέρα ακόμα μοναξιάς, όπως και τόσες.

 Όμως απόψε παραμονή Χριστούγεννα!

 Ας ξημερώσει εδώ να,

 στην κόχη αυτή του τραπεζιού,

 που μέρες σαν αυτή ήταν πάντα γεμάτο.

 Κλειστά κρατεί τα μάτια.

 Κλειστά για να τους βλέπει όλους.

 Εκείνη με φεγγαρένιο πρόσωπο,

 το δειλινό τον περιμένει στο κατώφλι

 Ξέχναγε τότε κούραση και φτώχεια.

 Κέρναγε αγάπη μαζί με το ζεστό ψωμί.

 Μονάχα φως κι αγάπη.

 Βιάστηκε η ζωή να του την πάρει.

 Τρία παιδιά, νιάτα γεμάτα πίκρα.

 Σαν δυναμώσανε οι φτερούγες, πέταξαν.

 Ήταν γλυκό φθινόπωρο, πριν πόσα χρόνια.

 Δεν θυμάται.

 Δεν είναι εύκολοι οι αποχαιρετισμοί σ’ αυτή την ηλικία.

 Έρχονται βέβαια οι καρτ ποστάλ.

 Εδώ σε τούτο το τραπέζι να γράφει γράμματα

 Το χρόνο να γεμίσει.

 Σκόρπιες λέξεις που κάνουν πιο σκληρή τη μοναξιά.

 Ανεκπλήρωτα όνειρα,

 λόγια ανείπωτα, σκόρπια στον άνεμο.

¨μας λείπεις, του χρόνου θ’ ανταμώσουμε»

 Μας λείπεις! Ποιου χρόνου;

 Στενεύει ο χρόνος τα περιθώριά του.

 Πόσος πόνος ανάμεσα στις λέξεις.

 Αχ ασύνορη καρδιά!

 Έντεκα και σαράντα πέντε, κοντεύει μεσάνυχτα.

 Έξω ακουγόταν ρυθμικά

 μια σιγανή βροχή, διαβρωτική,

 που αποκοιμίζει τις αναμνήσεις,

 κάτω απ’ τις μοναξιάς τα λευκά σεντόνια.

 Ξέφυγε μια σταγόνα κύλησε απ’ τα βλέφαρα,

 χαράκωσε το πρόσωπο κι έπεσε στα ροζιασμένα χέρια.

 Τρεμόσβησε η φλόγα της ψυχής,

 σαν να τη διαπέρασε μια ριπή παγωμένου αέρα.

 Βάρυνε ξαφνικά το σώμα.

 Έμεινε εκεί, δίχως σκοπό.

 Μισοφαγωμένες πίκρες σ’ ένα άδειο τραπέζι.

 Το ρολόι χτύπησε ρυθμικά, έξι π.μ

 Με το ψιλόβροχο ξημέρωσε Χριστούγεννα.

 Χτύπησαν πανηγυρικά οι καμπάνες.

 Ο ήχος βάλσαμο στ’ αυτιά του.

 Τον ύμνο υψώστε μελωδοί

¨Χριστός γεννάται δοξάσατε…..¨

  Έκανε το σταυρό του κι άναψε το καντήλι.

  Κοίταξε με στοργή τις φωτογραφίες.

  Χρόνια Πολλά παιδιά!

Η μοναξιά των ηλικιωμένων πορεύεται με μια στείρα αγωνία και την ελπίδα για ένα αναμενόμενο γράμμα, ή τον ήχο του τηλεφώνου. Κι ο χρόνος λιγοστός, στρυμωγμένος ανάμεσα στις αναμνήσεις, τις φθαρμένες απ’ τη μελαγχολία της θύμησης και το παράπονο της προσμονής. Κι αυτές οι σκέψεις έχουν το χρώμα της φθοράς κι όσο περνάει ο καιρός σκουραίνουν.

Μάταιη προσδοκία

Κάθισαν σιωπηλοί σ’ ένα τραπέζι,

μετρώντας για άλλη μια φορά

τα όνειρα που είχαν ναυαγήσει.

Το ‘ξερε πως βρισκόταν

στη δύνη μιας μεγάλης καταιγίδας.

Ωστόσο είχε αναλάβει την υποχρέωση,

να φέρει πιο κοντά την οικογένεια,

σ’ ένα γιορτινό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Μια θυσία ακόμη στο βωμό της συμφιλίωσης.

Χειραψίες, ασπασμοί, φιλοφρονήσεις.

Μια ψεύτικη βιτρίνα, ανάμεσα σ’ έναν Ισκαριώτη,

 έναν υποκριτή Φαρισαίο, έναν επαίτη της δεκάρας,

 κι ένα νάρκισσο που το ‘παιζε σπουδαίος,

 προσπαθώντας να επιβάλλει τους κανόνες

 μιας αψεγάδιαστης ευδαιμονίας.

 Άχρωμοι, άοσμοι, ιδιοτελείς,

 σαν στημένη ασπρόμαυρη φωτογραφία.

 Ακούστηκαν πικρές αλήθειες.

 Ανούσιες υπεκφυγές.

 Τα μαχαίρια ακονίστηκαν

 με ζοφερές οικογενειακές αποκαλύψεις.

 Η ένταση κορυφώθηκε επικίνδυνα.

 Η συζήτηση πήρε τον κατήφορο,

 πάνω που είχε στρώσει μια ψεύτικη ελπίδα

 Περάσανε άλλο ένα βράδυ,

 ξαναγυρίζοντας στα ίδια και στα ίδια.

 Μια πλάνη, μια μάταιη προσδοκία,

 χωρίς σκοπό.

Χίμαιρες τα όσα ελπίσαμε για μια αρχή καινούργια. Και οι λέξεις αιωρούνται και δεν θέλουν με τίποτα να απλώσουν το χέρι. Η ελπίδα μια πλάνη καθώς τα προσωπεία πέφτουν.

Ήταν η συμμετοχή μου στο 29^ο Συμπόσιο ποίησης

Αυτές οι ποιητικές διαδρομές της Αριστέας (η ζωή είναι ωραία) είναι μια άλλη προοπτική στο συναίσθημα, σε έννοιες και νοήματα, που αγγίζουν τις καρδιές των αναγνωστών. Ένα συμπόσιο με ένα τραπέζι άδειο, γεμάτο, σαρακοφαγωμένο, πλούσιο από εμπειρίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, νοσταλγίες, απουσίες και συγκίνηση. Απόσταγμα ποιητικής έκφρασης φτιαγμένο από λέξεις που βαθαίνει τις συναισθηματικές εκρήξεις μέσα μας, με μια ευαισθησία στην αθέατη πλευρά των πραγμάτων. Στο συναίσθημα!

Για όλα αυτά και για άλλα τόσα την ευχαριστώ για την ιδέα της, τη διοργάνωση, την υπομονή και το χρόνο της. Συγχαρητήρια στη Σταυρούλα που ξεχώρισε και άξια πήρε την πρώτη θέση, αλλά και σε όλες τις συμμετοχές που πλούτισαν ένα ακόμα συμπόσιο. 

Θερμά ευχαριστώ όσους με λόγο ή ψήφο με τίμησαν.

Καλή φωτεινή Χρονιά με υγεία!

Αννίκα

οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το διαδίκτυο.