Των Παθών Μεγάλη Εβδομάδα!

 

   «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται……»

 Οι τελευταίες ανταύγειες απ’ το ηλιοβασίλεμα στα τζάμια έπαιρναν μια γλύκα τριανταφυλλένια κι όσο χαμήλωνε ο ήλιος, οι μαβιές κορδέλες των πολυελαίων έγιναν ένα αδιόρατο σύνορο ανάμεσα στον κτιστό και τον άκτιστο κόσμο.

Στο ξεβλαστάρωμα του Απρίλη, παράταιρη μια πένθιμη Εβδομάδα για να ζυγιάσει την ψεύτικη έγνοια μας, τους πικρόχολους στοχασμούς. απλοί θεατές με ένα κόμπο λύπης. Διαφορετικοί, ίδιοι με τις εποχές που μας άλλαξαν. Τίποτα δεν μας αγγίζει πια, όλα τα ζούμε σαν έξω από μας, μακριά απ’ τη συνείδηση. 

Το «ωσαννά τω υιώ Δαβίδ» γρήγορα έγινε «Άρον άρον Σταύρωσον Αυτόν» 

Μωρές Παρθένες μείναμε έξω του Νυμφώνος, χωρίς ετοιμότητα ψυχής, χωρίς μετάνοια και συγνώμη κι ας είναι ακόμα νωπό στο μέτωπο το λάδι του Ευχελαίου.

    «Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους …..»

 Εσπέρας εαρινής, καμπάνες πένθιμες χτυπούν κι ο δρόμος τραβούσε κατά το όρος των Ελαιών.

    «Κέδρο της Ιερουσαλήμ, δέντρο αγιασμένου τόπου/ που ίσκιωσες κι ανάπαψες, δέντρο, τον Υιό του ανθρώπου/ Υιός του ανθρώπου σήμερα, κι αύριο Θεός…..» (Κ. Παλαμάς)

 Θνητός όπως κι εμείς, έτοιμος να παραδώσει τον εαυτό του μ’ ένα φιλί προδοσίας.

Χαμηλώνουν οι σκιές. Κατάνυξη και δέος πάνω απ’ την τρεμάμενη φλόγα των κεριών.

    «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…..»

Μαχαίρια τα λόγια στην καρδιά. Αιμόφυρτο το άχραντο Του σώμα. Μια μικρή αντιφεγγιά απ’ τ’ αγιοκέρι άφησε να φανεί στο πρόσωπο Του όλη η οδύνη. Κι όμως το βλέμμα εκείνο της κατανυκτικής σιωπής, ήταν γεμάτο αγάπη. Στις πλάτες Του φορτώθηκε όλη την ανθρωπότητα, τη μοίρα και το πεπρωμένο της. Μια αόρατη λύπη βάθαινε και χανόταν, καταργούσε το χρόνο κι ο ήχος απ’ τα καρφιά ακόμα αντηχούσε στ’ αυτιά μου. Μαρτυρικός ο θάνατος. Αγιασμένη κάθε ώρα του μαρτυρίου  

     «φτερούγισε η ψυχή και πάει να βρει στεριές και πέλαγα σ’ ανατολή και δύση, της γης να γίνει ριζιμιά…..» (Κ. Παλαμάς)

   «Τετέλεσται» Γαλήνεψε το πρόσωπο. Τρεμόσβησε η φλόγα των κεριών από μια ριπή αέρα. Η φύση ξαστόχησε παραδομένη στου ανέμου το θέλημα. Μια αστραπή έσχισε τον ουρανό και μια βροντή έκανε τα τζάμια να τρίξουν

     «Εσείσθη του ναού το καταπέτασμα»

 Κι ύστερα σιωπή. Η ζωή νεκρώθηκε για λίγο κι ύστερα πήρε πάλι τη θλιμμένη της όψη

 Σα να έγινε βαρύτερη η μοναξιά, αφόρητος στοιβαγμένος ο πόνος στην ψυχή απ' την ερημιά που μας περιβάλλει. Έξω ο αέρας ξεθύμανε. Τα σύννεφα χαμήλωσαν σαν να τα βάρυνε το κρίμα. Ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή. Ρόδισε η ανατολή, βουρκωμένες οι στεριές κι ο ήλιος πήρε να στεγνώνει τη δροσιά της νοτισμένης νύχτας. Μαυροντυμένη η Μάνα, πικρό φαρμάκι ο πόνος της.

     «Αχ Γιέ μου πύρινα φίδια μ’ έζωσαν απ’ το βαθύ του Άδη, κάλλιο ο γλυκός Θεός να έπαιρνε εμένα»

Το πένθος μιας Μεγάλης Παρασκευής τύλιγε τον ουρανό και τη γη μαζί. Μύριζε η πλάση βιολέτες και λεμονανθούς, θυμίαμα και μύρο, σαν να μην είχε πένθος, σαν να μην είχε γέρμα.

     «Η νύχτα των Παθών, μα και τ’ Απρίλη η νύχτα /Διάπλατες οι εκκλησιές, ολόφωτες και φτάναν /απ’ τα’ ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια μας οι θρήνοι /σεμνοί κι αντιθρηνούσανε του χριστιανού τα χείλη /«Ζωή εν τάφω….Έαρ γλυκύ…Γλυκύτατόν μου τέκνο» (Κ. Παλαμάς)

  Ένα σύννεφο αρμένιζε μονάχο στο θόλο του ουρανού κρύβοντας πότε-πότε το φεγγάρι. Τα λευκά λουλούδια του Επιταφίου έλαμπαν σαν μαργαριτάρια σαν τ’ άγγιζε μια φεγγαραχτίδα. Γαλήνιος ο Ιησούς βαδίζοντας τον Γολγοθά ήξερε πως θα ακύρωνε το θάνατο με την θυσία Του την ώρα που η ελπίδα τρεμόσβηνε, ήξερε πως πλήρωνε με το αίμα Του την αιωνιότητα. 

     «Ήρθα στον κόσμο να μαρτυρήσω για την αλήθεια και την αγάπη» Είπε!

Καλή Ανάσταση!

                                                                              Αννίκας...δια χειρός   Απρίλης 2022