"Η τελευταία λέξη" 28ο Συμπόσιο Ποίησης

 

                                                                   Πηγή: Διαδίκτυο

Γη αλλότρια. Απόγευμα μετά από μια βδομάδα.

Κάθισμα ένα παλιό τσίγκινο κουτί,

έξω απ’ τη σκηνή, στην άκρη του καταυλισμού.

Θυμάται η Anya την πατρίδα.

Όλα ήταν όμορφα την Άνοιξη,

όπως δεν ήταν ποτέ

κι αλίμονο, ούτε ποτέ θα γίνουν.

Ακόμη κι αν τελειώσει ο πόλεμος,

με κάποια επιείκια στους ηττημένους,

δε γίνεται να ξεχάσω 

το φόβο,

τον αντίλαλο απ’ το θρήνο,

τη γη που έτρεμε απ’ τις οβίδες,

τον αέρα που μύριζε μπαρούτι,

τις οιμωγές απ’ τις σειρήνες

και την κλαγγή των όπλων.

 

Περπάτησα μέσα στη νύχτα,

χωρίς να ξέρω για πού.

Τα πόδια κόλλαγαν στη λάσπη.

Τα μάτια κουρασμένα δεν έβλεπαν

παρά τις αναμνήσεις.

Πιο δυνατές απ’ τη φωτιά πολέμου.

Σε ξέσκιζαν.

Μ’ αυτές οδοιπορούσα. Φοβόμουν.

Βαριά η σιωπή.

Συλλογιζόμουν αυτούς που μείναν πίσω.

Η μάνα κι ο πατέρας,

άταφοι κι οι δύο.

Κανένα πένθιμο τραγούδι.

 Ένα δάκρυ μόνο για σάβανο

και για καντήλι τ’ άστρο τ’ αποσπερίτη.

Ψυχές στους τέσσερις ανέμους

σκορπισμένες στα χαλάσματα,

βιασμένες απ’ τ’ άδικο.

Φιλόξενη η χώρα που μας δέχτηκε,

δε λέω, μα δεν είναι όπως το σπίτι,

εξορία είναι.

Κι οι δρόμοι της περιπλάνησης

ατέλειωτοι θα ναι.

Όμως μέσα απ’ τον πόνο και το θάνατο

την τελευταία λέξη δεν την είπαμε ακόμα.

Συμμετείχε στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα με «αντιπολεμικό» θέμα.

 Δεν έχει πρόσωπο ο πόλεμος, κρύβεται πίσω απ’ το προσωπείο και τον παραλογισμό για τα συμφέροντα εκείνων που εμπορεύονται την ζωή και τύχη του κόσμου.

Αλλά «ακόμη κι αν τελειώσει .......» οι άνθρωποι πάντα θα ανάβουν ένα κερί στη μνήμη για όσα άφησαν βαθιά σημάδια στην ψυχή τους.

 "ξαναθυμούνται, διαβαίνοντας λιβάδι απ' ασφοδύλι, πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται" (Λ. Μαβίλης)

 Μέσα από τις απουσίες και τον ξεριζωμό πάντα θα υπάρχει εκείνο το ανθρώπινο που στερεώνει τις αντοχές, όσες απέμειναν, μαζί με την πικρή ελπίδα του γυρισμού. Η δύναμη  της αγάπης για ζωή μετουσιώνει τον πόνο σε γνώση για να χαράξει νέα πορεία, γιατί μέσα στο τραγικό υπάρχει πάντα η ελπίδα, αυτός ο σπόρος που φυτρώνει και καρπίζει για να είναι η ζωή νικηφόρα, να βγει απ’ τα χαλάσματα, να ενώσει τον κόσμο απ' την αρχή. Έστω και με την πίκρα της αβεβαιότητας, όχι να βγουν νικητές απ' το σωρό των χαμένων οραμάτων, αλλά τουλάχιστον ζωντανοί. Κομποδένουν ένα δάκρυ που συγκρατούν με αξιοπρέπεια, κουβαλούν μια κουβαριασμένη ελπίδα και πορεύονται.

 Είθε αυτή η κραυγή ειρήνης που βγήκε στους δρόμους για να καλύψει την ψυχική μας γύμνια, να μην είναι «φωνή βοώντος…..»

Ευχαριστώ όσους τίμησαν με λόγο ή ψήφο τη συμμετοχή μου. Ιδιαίτερα ευχαριστώ την Αριστέα για την έμπνευση, τη διοργάνωση και την φιλοξενία στο Η ζωή είναι ωραία και θερμά συγχαρητήρια σε όλους και στην Σταυρούλα Δεκούλου για την πρώτη θέση.

Χρόνια Πολλά!

Καλό Μήνα!