Φθινόπωρο

 Έπειτα ήρθε το φθινόπωρο· ένα ήρεμο φθινόπωρο με μέρες στη σειρά ασυννέφιαστες, χλιαρές και απάνεμες. Οι λόφοι άπλωναν βιολέτινοι με τ' ανθισμένα ρείκια στις πλαγιές. Πέρα οι γιαλοί αλλού μενεξεδένιοι αλλού τριανταφυλλοί. Οι βράχοι σε σχήματα που άλλαζαν παράξενα κάθε στιγμή κρεμιόνταν σαν ανάεροι στα νερά. Οι αμμουδιές χρυσοφεγγίζαν κάτω σαν παρδαλά πανιά απλωμένα στο ακρογιάλι. Ένα φως απαλό και διάφανο, που έμοιαζε σα να ήταν καθρέφτισμα κατιτίς άυλου, έτρεμε στον αέρα και στη γη.

 Άκουαν τους σπίνους που λαλούσαν το σιγαλό σκοπό τους στα κλαδιά, τους μικρούς σπουργίτες που ψιθύριζαν στα θάμνα, τους μακρινούς, κομμένους ήχους που φτάνουν πάντα αόριστοι και μελαγχολικοί από την ερημιά και γεμίζουν τη σιγή με κάποια ανησυχία.

Κάτω οι ανεμώνες έσκαζαν πλήθη πολλά στη γη και πλούμιζαν με τόνους ωχρορόδινους το σκούρο χώμα. Τόνοι νεκροί, κιτρινωποί, χαλκοί γλιστρούσαν εδώ και 'κει στους πράσινους ακόμα θάμνους και στα κλαδιά, όπου κοκκίνιζαν ζωηρά τα κούμαρα.

Και ολόγυρα στους λόφους και αντίκρυ στο ορθόβραχο βουνό και απάνω στο γλαυκό και κάτω στη ροδισμένη θάλασσα άπλωνε τη χλιαρή γαλήνη του  αργό και φωτεινό το φθινόπωρο.

Νέα Ελληνική Λογοτεχνία ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ (1868-1920)  Φθινόπωρο (απόσπασμα)

πηγή: Google

 Είναι μια θλίψη το φθινόπωρο καθώς αδειάζουν οι ακρογιαλιές και το νησί ερημώνει· και μένει μόνη η ψυχή με τ’ άγριο πέλαγο. Πώς να παλέψει με τις άδειες Κυριακές την ερημιά των βράχων και της θάλασσας, με τις κουρούνες που το δειλινό στην αποβάθρα κρώζουν.

 (Από τη συλλογή «Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε», 1979 –συγκεντρωτική έκδοση «Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004)    Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/to-fthinoporo-ton-poiiton/ ]

 Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. 

Από τη συλλογή «Εγχειρίδιο ευθανασίας», Κέδρος 1979 –συγκεντρωτική έκδοση «Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/to-fthinoporo-ton-poiiton/

Είδα έναν απλό άνθρωπο να στέκεται στη μέση του δρόμου, μέσα στη βροχή. Είχε το πρόσωπό του σηκωμένο προς τον ουρανό και το νερό του Θεού έπεφτε πάνω στα μάγουλά του τα' αργασμένα από το λιοπύρι.

 -Έ, μπάρμπα, του φώναξα, θα γίνης μουσκίδι!

 Εγύρισε σιγά-σιγά το κεφάλι του και με κοίταξε ήσυχα. Τότες είδα πως χαμογελούσε φιλικά προς τον ουρανό.

 Εσήκωσε το χέρι του και μούδειξε ψηλα. Είπε:

 -Είδες; Βρέχει.

 Χαμογελούσε ακόμα και εγώ μόλις κατάλαβα τη σπουδαία είδηση.

Στρατής Μυριβήλης: Φθινόπωρο. Χρονογράφημα Εφημερίς Πρωϊα 

πηγή:Homo Universalis

Καλό Φθινόπωρο          Αννίκα