Οι ιδέες είναι σαν τα κουνέλια.Πιάνεις κανα-δυό, τα περιποιείσαι, και πολύ σύντομα έχεις μια ντουζίνα από δαύτα. (John Steinbeck). Η ιδέα για το blog ήταν της κόρης μου, όταν χρειάστηκε σε μια δύσκολη περίοδο, να 'χω κάτι να απασχολώ το μυαλό μου. Μου αρέσει το διάβασμα και η χειροτεχνία, όμως στην παρούσα "φάση" το μυαλό μου ήταν "φευγάτο" και οτιδήποτε έκανα ήταν απλά...αποτυχία.
Για να δημιουργήσω πρέπει να είμαι απόλυτα ήρεμη (σε μερικούς ανθρώπους λειτουργεί αντίστροφα). Αν όχι, ζυμάρια, πηλός, χαρτιά και πινέλα και οτιδήποτε χειροποίητο, καταλήγουν στο καλάθι με τα άχρηστα. Έπρεπε κάτι να κάνω. Έτσι συμφώνησα για το blog και την ίδια στιγμή το μετάνιωσα. Θα γελάσει το σύμπαν σκέφτηκα. Δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσα να το χειριστώ, δεν το ΄χω με την τεχνολογία (έζησα την εποχή της παλιάς καλής γραφομηχανής) Ο υπολογιστής μπήκε πρόσφατα στη ζωή μου, σε ώριμη ηλικία. Είπα ας δοκιμάσω και ό γέγονε γέγονε. Έτσι ξεκίνησε.
Για να δημιουργήσω πρέπει να είμαι απόλυτα ήρεμη (σε μερικούς ανθρώπους λειτουργεί αντίστροφα). Αν όχι, ζυμάρια, πηλός, χαρτιά και πινέλα και οτιδήποτε χειροποίητο, καταλήγουν στο καλάθι με τα άχρηστα. Έπρεπε κάτι να κάνω. Έτσι συμφώνησα για το blog και την ίδια στιγμή το μετάνιωσα. Θα γελάσει το σύμπαν σκέφτηκα. Δεν ήμουν σίγουρη αν μπορούσα να το χειριστώ, δεν το ΄χω με την τεχνολογία (έζησα την εποχή της παλιάς καλής γραφομηχανής) Ο υπολογιστής μπήκε πρόσφατα στη ζωή μου, σε ώριμη ηλικία. Είπα ας δοκιμάσω και ό γέγονε γέγονε. Έτσι ξεκίνησε.
Έγραφα, έσβηνα, κρατούσα σημειώσεις, τρέλανα την κόρη μου με τις συνεχείς ερωτήσεις και στο τέλος κατέληξα σ' ένα ας πούμε "προσωπικό" blog όχι από "σνομπισμό" (παρακολουθώ αρκετά ενδιαφέροντα blog) αλλά μάλλον από το φόβο του λάθους, μην εκθέσω και εκτεθώ.
Είχα και τον επιτηρητή πάνω απ' το κεφάλι μου, με τα μη, τα όχι και τα πρόσεξε κι αυτό με φρέναρε. Ας είναι! Η διαδικασία ήταν πράγματι ενδιαφέρουσα και μετά από μήνες τολμώ να πω, ότι λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία. Ο γραπτός λόγος (πάντα μου άρεσε) μου έδωσε την δυνατότητα να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα, ψυχικές καταστάσεις, εμπειρίες και βιώματα που περνούν απ' το μυαλό και γεμίζουν τις ώρες της αγρύπνιας μου. Σκέψεις που δεν απαιτούν ιδιαίτερη γνώση στο γράψιμο και ίσως να μη διαβάσει κανείς. Άλλωστε δεν διεκδικώ το βραβείο Pulitzer, μια προσπάθεια είναι μόνο που εμένα με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με εμπνέει. Μια εσωτερική ανάγκη που βρίσκεται στην ψυχή και στο συναίσθημα και ζωγραφίζει τις ιδέες, τις εικόνες για να τις κάνει ύστερα λέξεις.
Φύση ανήσυχη με πείσμα και επιμονή ασχολούμαι με οτιδήποτε μπορεί να γίνει με τα χέρια. Η μεγάλη μου αγάπη όμως είναι η ζωγραφική.
Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μουτζούρωνα πάντα ένα τετράδιο, ένα απλό μπλοκ ζωγραφικής, μια κόλλα Α4 κι όταν αργότερα ασχολήθηκα σοβαρά!!! (λέμε τώρα,ποτέ δεν το είδα ζωγράφος) το πρώτο μου έργο ήταν σε ένα κομμάτι νοβοπάν που μέρες προσπαθούσα να κλείσω τους πόρους με λαδομπογιά (ριπολίνη). Μετά προσπάθησα με κηρομπογιές σε χαρτί βελουτέ. Αποτυχία....αποτυχία...αποτυχία!!
Είχα και τον επιτηρητή πάνω απ' το κεφάλι μου, με τα μη, τα όχι και τα πρόσεξε κι αυτό με φρέναρε. Ας είναι! Η διαδικασία ήταν πράγματι ενδιαφέρουσα και μετά από μήνες τολμώ να πω, ότι λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία. Ο γραπτός λόγος (πάντα μου άρεσε) μου έδωσε την δυνατότητα να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα, ψυχικές καταστάσεις, εμπειρίες και βιώματα που περνούν απ' το μυαλό και γεμίζουν τις ώρες της αγρύπνιας μου. Σκέψεις που δεν απαιτούν ιδιαίτερη γνώση στο γράψιμο και ίσως να μη διαβάσει κανείς. Άλλωστε δεν διεκδικώ το βραβείο Pulitzer, μια προσπάθεια είναι μόνο που εμένα με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με εμπνέει. Μια εσωτερική ανάγκη που βρίσκεται στην ψυχή και στο συναίσθημα και ζωγραφίζει τις ιδέες, τις εικόνες για να τις κάνει ύστερα λέξεις.
Φύση ανήσυχη με πείσμα και επιμονή ασχολούμαι με οτιδήποτε μπορεί να γίνει με τα χέρια. Η μεγάλη μου αγάπη όμως είναι η ζωγραφική.
Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μουτζούρωνα πάντα ένα τετράδιο, ένα απλό μπλοκ ζωγραφικής, μια κόλλα Α4 κι όταν αργότερα ασχολήθηκα σοβαρά!!! (λέμε τώρα,ποτέ δεν το είδα ζωγράφος) το πρώτο μου έργο ήταν σε ένα κομμάτι νοβοπάν που μέρες προσπαθούσα να κλείσω τους πόρους με λαδομπογιά (ριπολίνη). Μετά προσπάθησα με κηρομπογιές σε χαρτί βελουτέ. Αποτυχία....αποτυχία...αποτυχία!!
Ωστόσο δεν τα παράτησα. Αργότερα ανακάλυψα τον Κατσαχνιά, ένα κατάστημα με είδη ζωγραφικής, στην Γ΄Σεπτεμβρίου. Εκεί πέρναγα αρκετές ώρες χαζεύοντας τα βιβλία ζωγραφικής.(τότε δεκαετία '70-'80 ούτε λόγος για youtube) Αποτύπωνα στο μυαλό κάθε λεπτομέρεια.
Αγόρασα τα βασικά, ένα μπλοκ, πινέλα, χρώματα ακρυλικά και λάδια και τέλος-πάντων τα απαραίτητα. Δεν είχα ιδέα για τεχνοτροπίες, προοπτικές, μίξεις χρωμάτων, γραμμοσκιάσεις και υφή που πρέπει να έχει ένα έργο. Ακόμα δεν ξέρω.
Δεν έκανα ποτέ μαθήματα ζωγραφικής, δεν παρακολούθησα κανένα σεμινάριο χειροτεχνίας. Το συναίσθημα, η φαντασία και κυρίως το μεράκι οδηγεί το χέρι μου. Τα έργα μου είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Είναι κυρίως εικόνες που με συγκίνησαν. Ένα χαμόγελο απ τους δικούς μου ανθρώπους είναι η ανταμοιβή και η έγκριση να προχωρήσω παρακάτω.
Στην τέχνη μετράει η θέληση, η προσπάθεια, η υπομονή και η επιμονή. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, για όνομα του Θεού. Δηλώνω ανειδίκευτη ζωγραφος. Λοιπόν, μακράν εμού η έπαρση και η κομπορρημοσύνη. "Δεν πρέπει θνητός σαν είναι κανείς, να'ναι περήφανος πέρα απ' το μέτρο"(Αισχύλος) Αυτές οι εκδηλώσεις εγωκεντρισμού εύκολα φτάνουν στα όρια του γελοίου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση του "ψώνιου." Η ζωγραφική μου είναι ο καθρέφτης των συναισθημάτων μου, της σκέψης μου, της μνήμης και αισθάνομαι πραγματικά αμήχανα όταν μιλάνε για τα έργα μου. Για ότι κάνω λάθος- σίγουρα είναι αρκετά- ακούω προσεκτικά τις κριτικές, δέχομαι τις διορθώσεις, και προχωρώ βήμα-βήμα, προσπαθώντας να γίνω καλύτερη.
Αγόρασα τα βασικά, ένα μπλοκ, πινέλα, χρώματα ακρυλικά και λάδια και τέλος-πάντων τα απαραίτητα. Δεν είχα ιδέα για τεχνοτροπίες, προοπτικές, μίξεις χρωμάτων, γραμμοσκιάσεις και υφή που πρέπει να έχει ένα έργο. Ακόμα δεν ξέρω.
Δεν έκανα ποτέ μαθήματα ζωγραφικής, δεν παρακολούθησα κανένα σεμινάριο χειροτεχνίας. Το συναίσθημα, η φαντασία και κυρίως το μεράκι οδηγεί το χέρι μου. Τα έργα μου είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Είναι κυρίως εικόνες που με συγκίνησαν. Ένα χαμόγελο απ τους δικούς μου ανθρώπους είναι η ανταμοιβή και η έγκριση να προχωρήσω παρακάτω.
Στην τέχνη μετράει η θέληση, η προσπάθεια, η υπομονή και η επιμονή. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, για όνομα του Θεού. Δηλώνω ανειδίκευτη ζωγραφος. Λοιπόν, μακράν εμού η έπαρση και η κομπορρημοσύνη. "Δεν πρέπει θνητός σαν είναι κανείς, να'ναι περήφανος πέρα απ' το μέτρο"(Αισχύλος) Αυτές οι εκδηλώσεις εγωκεντρισμού εύκολα φτάνουν στα όρια του γελοίου. Δεν έχω την ψευδαίσθηση του "ψώνιου." Η ζωγραφική μου είναι ο καθρέφτης των συναισθημάτων μου, της σκέψης μου, της μνήμης και αισθάνομαι πραγματικά αμήχανα όταν μιλάνε για τα έργα μου. Για ότι κάνω λάθος- σίγουρα είναι αρκετά- ακούω προσεκτικά τις κριτικές, δέχομαι τις διορθώσεις, και προχωρώ βήμα-βήμα, προσπαθώντας να γίνω καλύτερη.
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη
Με εκτίμηση
Αννίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου