Ζωγραφικές αποτυπώσεις

Κάποιες φορές έχουμε κάτι ιδέες! Ήταν στα μέσα του Ιούλη και το χώμα άχνιζε από μια πρόσκαιρη ψιλή βροχή. Η ζέστη και η υγρασία έκαναν το απόγευμα πνιγηρό. Έψαχνα να βρω κάτι να ¨σκοτώσω¨ την ώρα μου. Για διάβασμα ούτε συζήτηση. Αφ’ ενός εκείνος ο καταρράκτης (που όλο λέω θα το προγραμματίσω από Δευτέρα, κι από Δευτέρα σε Δευτέρα θα φτάσουμε στην Καθαρή, ίσως και στη Μεγάλη) και αφετέρου η ελλειμματική προσοχή και η απουσία ενδιαφέροντος για κάθε δημιουργία. 

Αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή. Η ¨φλασιά¨ ήρθε χαζεύοντας το Pinterest. Σε κάποιες φωτογραφίες, για να ακριβολογώ πίνακες ζωγραφικής, κοντοστάθηκα. Τις αποθήκευσα για ώρα ανάγκης και μετά σκέφτηκα, χμ….γιατί όχι! 

Το δύσκολο είναι να κάνεις την αρχή. Ωστόσο κάποιες ιδέες σε κάνουν να αφήσεις τον καναπέ και με όποιο αποτέλεσμα, για λίγο…ή πολύ να αλλάξεις την καθημερινότητα. 

Έτσι ξεκίνησα έχοντας κατά νου πως ¨τρώγοντας έρχεται η όρεξη¨ Τα ακρυλικά χρώματα, τα πινέλα και συναφή  σε συνδυασμό με τη ζέστη και τον ιδρώτα, ήταν απελπισία. Αναζήτησα τα μολύβια μου. Δεν ζωγραφίζω συχνά, παρόλο που αγαπώ ιδιαίτερα τη ζωγραφική.

Δεν ξέρω αν γεννιέσαι ζωγράφος. Ίσως και να υπάρχει μια έφεση, αλλά μάλλον ζωγράφος γίνεσαι ζωγραφίζοντας. Θέλω να πω, πως η ζωγραφική είναι μεράκι, είναι πάθος και αφού διάλεξες να μπεις στο δρόμο της, σε οδηγεί σε δικά της μονοπάτια. Φτάνει να έχεις τις τσέπες γεμάτες διάθεση.

 Αρχικά να δηλώσω ( το έχω ξαναπεί) πως δεν έχω γνώσεις ζωγραφικής. Μια αυτοδίδακτη πορεία και μια δεξιότητα μόνο. Δάσκαλος και οδηγός μου είναι το ένστικτο και η διάθεση για δημιουργία. (περισσότερα εδώ)

Οι σχέσεις με τα μολύβια και τα χρώματα είναι αμφίδρομες. Το μολύβι, αν και με δυσκολεύει στα φωτεινά σημεία, είναι το αγαπημένο μου.

 Ιδιαίτερα στις προσωπογραφίες θα ήθελα να υπάρχει συναίσθημα, αν μπορώ να το πω έτσι, μια ζεστή, βαθιά αίσθηση λύπης ή χαράς, σιωπής, μοναξιάς, νοσταλγίας, που να αποτυπώνεται στο βλέμμα.

Χωρίς πρόθεση εντυπωσιασμού, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια απ’ τα έργα μου. Το καθένα με τα ¨στραβά ¨ τις ατέλειες και τα λάθη του. Δεν με πειράζει! Αγαπώ τις αποτυχίες μου, γιατί μέσα απ’ αυτές μαθαίνω. 

Το δύσκολο δεν με επηρεάζει, αντίθετα με πεισμώνει. Δέχομαι κάθε καλοπροαίρετη κριτική από αληθινά φιλότεχνους αναγνώστες και προσπαθώ να διορθώνω τα λάθη μου. 

Κάποιες φορές τα καταφέρνω! Άλλες όχι. Άλλωστε υπάρχει πάντα η προοπτική της επόμενης φοράς.    

Ευχαριστώ για την επίσκεψη!

οι φωτογραφίες είναι από το Pinterest. Για τις ανάγκες της τέχνης τροποποιήθηκαν

υ/γ Την επόμενη φορά: κάρτες Χριστουγεννιάτικες!

Καράβια που όλο ξεμακραίνουν, οι μνήμες.

 

Κάποτε....

Όταν ο ήλιος  έβαφε τις ακτές, τις λευκοφορεμένες,

λαμπύριζαν δεκάδες αποχρώσεις στα νερά.

Διάφανη, ακριβή δαντέλα, θαρρείς, τα κρόσσια απ’ τα κύματα.

Παράταιρες φωνές γέμιζε η παραλία.

Κι ανάμεσά τους γλάροι γυρόφερναν, φτεροκοπώντας,

δίπλα σ’ ένα σκαρί, κουφάρι πια, που σάπιζε στην άμμο.

Του δειλινού αραχνούφαντες οι αποχρώσεις.

Κι ο μπάτης, ξέπνοο γλυκό αεράκι,

έμοιαζε με τραγούδι ερωτικό.

Στην απλωσιά της νύχτα, ανάσα έψαχνε η μέρα.

     

Κάποτε

    Γεμάτη απ’ της θάλασσας το μπλε η ματιά.

Κοχύλια που τα ξέβρασε το κύμα,

γιρλάντα, κρεμασμένη στο λαιμό.

Στη χάρισα! 

¨Θα την κρατήσω, μου είπες, να θυμάμαι¨

¨Θα ‘ρθω ξανά το άλλο καλοκαίρι¨

¨Θα περιμένω¨ φώναξα, καθώς ξεμάκρυνες.

Ποτέ δεν ήρθες.

Χρόνια έμεινα, ξέμπαρκη στο ακροθαλάσσι της αναμονής.

Ελπίδα μάταιη, δίχως μια λέξη.

Τα χρόνια πέρασαν. Κι ούτε θυμάμαι τι χρώμα είχαν τα μάτια σου.

Ξεχαστήκαμε.

Οι αναμνήσεις έπαψαν πια να πληγώνουν.

Κάποτε ….

Οι θύμησες στριμώχνονται στου Βορρά τα καλοκαίρια.

Στις γαλήνιες βουνοκορφές

και τις σιωπές στ’ άσπρα ξωκλήσια.

Στις αναλαμπές απ’ τις φωτιές τ’ Αι-Γιαννιού του Κλείδωνα,

στη μυρωδιά απ’ το θυμάρι στ’ Αι-Λιά το πανηγύρι.

Στις ρεματιές κάτω απ’ τα βαθύσκιωτα πλατάνια.

τις όχθες με τις λυγαριές.

Στα σταροχώραφα αγκαλιά με ένα δρεπάνι

και την καυτή του κάμπου την ανάσα.

   

Ο ήλιος, μια φωτιά  τα μεσημέρια,

κι όταν οι νύχτες δεν είχαν φως

μαζεύαμε πυγολαμπίδες.

Δρόμοι χωμάτινοι κι αυλές ασβεστωμένες

και γλάστρες με βασιλικό, αροσμαρί  και δυόσμο

τότε που το πατρικό μας, πριν ερημώσει ακόμη, είχε ένα φως.

Στο λιόγερμα, μια κρύα βυσσινάδα μας δρόσιζε,

ώσπου να ¨δέσει¨ η μάνα το γλυκό, βύσσινο ή σταφύλι.

Σημαδιακές οι Κυριακές.

 γιορταστικά χτυπούσαν οι καμπάνες.

 Άγιο Καλοκαίρι!

Μακρινός κόσμος τα παιδικά μας καλοκαίρια,

σαν το μικρό το κύμα που σβήνει ήσυχα στην αμμουδιά.

Κι όμως τίποτα δεν χάνεται όσο αγαπάς και θυμάσαι.

Μόνο που να, καμμιά φορά οι μνήμες ξεστρατίζουν,

σαν τα καράβια που όλο ξεμακραίνουν.

 

Είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας - Ένα ποίημα για το καλοκαίρι

Αριστέα σε ευχαριστούμε για την ιδέα, τη διοργάνωση, το ταξίδι της έμπνευσης. Και επειδή καλοκαίρι δεν είναι μόνο η θάλασσα, ας δούμε και την οπτική των παιδιών για το καλοκαίρι, κρυφοκοιτάζοντας την ψυχή τους.

Να είστε καλά!

Αννίκα

 

Χωρίς λόγια.....

                                                       .....για καλό σκοπό