Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Για να γελάσουν τα παιδιά......



Ένα μικρό φυλλαράκι που το πήρε ο άνεμος και το στροβίλισε μέχρι που βαρέθηκε το παιχνίδι του κι ύστερα τ’ άφησε στη μέση ενός κεντρικού δρόμου της πόλης. Ώρες όρθιος με βλέμμα εγκατάλειψης, επαίτης  ενός χαμόγελου

 Πότε πότε σκύβει σχεδόν δουλικά και προσποιείται πως χαιρετάει κάποιον. Φέρνει το χέρι στο μέρος της καρδιάς όταν ακούει τον ήχο από κάποιο κέρμα που πέφτει στο τσίγκινο τενεκεδάκι.

 Ωω! μη φανταστείς! Πενταροδεκάρες!

Μοναδική του συντροφιά οι ήχοι της πόλης. Εξασκημένο το αυτί του στους ψίθυρους, σκληροί κάποιες φορές, τρυφεροί στα αθώα παιδικά μάτια, αδιάφοροι μέσα σε τόσες αδιάφορες μορφές.

 Φοβάται!
Πόσο θ’ αντέξει;  Μα ποιος νοιάζεται.
 Η μόνη του λαχτάρα να τελειώσει η βάρδια του, ν’ απαγκιάσει στη μοναξιά του, αυτή την απεραντοσύνη της μοναξιάς που αλύπητα μαστιγώνει την ψυχή του είτε μονάχος, είτε στη μέση ενός κεντρικού δρόμου. Να σαν κι απόψε.
 Βράδιασε!
 Οι δρόμοι αδειάζουν. 
Βαθιά υπόκλιση!
Αυλαία! 

Μάζεψε ότι είχε το τσίγκινο κουτάκι και τα ριξε στην χιλιομπαλωμένη του τσέπη. Ούτε να τα μετρήσει είχε κουράγιο. Αργά, σέρνοντας το πονεμένο του κορμί, κίνησε για κείνο το υπόγειο δωμάτιο που το λογάριαζε για σπίτι. Μύριζε μούχλα, κλεισούρα κι εγκατάλειψη. Ακριβώς σαν τη ζωή του. Κρέμασε στα κάγκελα τον στεναγμό της πληγωμένης του ψυχής αφού προηγουμένως στοίβαξε στη γωνία τις καινούργιες εικόνες που κουβάλησε στην πλάτη. Η αλήθεια είναι πως κάτι έπρεπε να κάνει με δαύτες έπιαναν πια πολύ χώρο.

 Στάθηκε σ’ ένα παλιό ραγισμένο καθρέφτη έκανε μια βαθιά υπόκλιση και με αργές κινήσεις βάλθηκε να ξεβάψει το πρόσωπό του. Ύστερα μάζεψε τα συντρίμμια του και βαρύς σωριάστηκε στη μοναδική καρέκλα. Έπιασε μια βελόνα να μπαλώσει την χιλιοξεφτισμένη καρδιά του.
 Με περισσή προσοχή τη φύλαξε στο κουτί με τα πολύτιμα. Το πρωί καθαρή και καλοραμμένη θα είναι έτοιμη για το μεροκάματο.
 Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Όλο τα ίδια και τα ίδια, σκέφτηκε, δεν βαρέθηκες. Για τα παιδιά, είπε σχεδόν δυνατά.
Κέρδιζε λίγη ευτυχία όταν τα βλεπε να χαμογελούν κι αυτό άξιζε ακόμη και το ποδοπάτημα της καρδιάς του απ’ τους περαστικούς.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ τη μέρα που μια μάνα με ένα μικρό αγοράκι στο χέρι του είπε συγκινημένη.
 Ν’ αγαπάς πάνω απ’ όλα εσένα, γιατί είσαι μοναδικός. Χαμογέλασε στη θύμησή της. Κάτι τέτοιες θύμησες φώτιζαν μια σχισμή της καρδιάς του με μια μικρή φλογίτσα που τρεμόπαιζε για να ‘χει φως σε μια ενδεχόμενη συσκότιση.
  Έτσι έκανε σχεδόν κάθε βράδυ.
 Άφηνε πρώτα την πληγή να γιάνει για να ‘ναι έτοιμη την επομένη να γράψει καινούργιες μνήμες κι ύστερα καθόταν σε μια γωνιά κι έκλαιγε με την ησυχία του.
 Κλάψε παλιάτσο, άπλωσε το χέρι να ζητιανέψεις όνειρα απ’ του κόσμου το χειροκρότημα.... μη φοβάσαι, τα όνειρα δεν κοστίζουν.

Αννίκα


Ο Φερνάντο Πεσσόα λέει, το ουσιώδες στην τέχνη είναι να εκφράζεσαι.
 Και μπορεί μια λευκή επιφάνεια να μετασχηματίζεται σε πίνακα ζωγραφικής, όμως  η προοπτική να ανακαλύψεις τεχνικές που μπορούν να δώσουν σχήμα και μορφή σ’ ένα υλικό είναι επίσης μια δημιουργική φιλοδοξία. Πολλές φορές λέμε πως δημιουργούμε με την ψυχή. Αλήθεια είναι.
 Μια εικόνα, μια ανάμνηση, αισθήματα όπως ο πόνος, η θλίψη, ένα χαμόγελο, γίνεται ανάγκη έκφρασης σ’ αυτό που συλλαμβάνει ο νους και συναισθάνεται η ψυχή.
 Και σε ότι με αφορά όσο το δουλεύω μ’ αρέσει στο τέλος όμως απογοητεύομαι ανακαλύπτοντας πως θα μπορούσα και καλύτερα. 
 Αυτό το άλλοθι μου δίνει μια ώθηση για την επόμενη δημιουργία.
Στα πιο ουσιώδη τώρα.
 Είναι γνωστό πως ο χαρτοπολτός είναι το αγαπημένο μου υλικό. Εύκολος στη χρήση, στεγνώνει γρήγορα, βάφεται με όλα τα χρώματα και έχει άπειρες εφαρμογές. Ο πηλός από μόνος του είναι ένα υλικό εύχρηστο μεν αλλά βαρύ και μπορεί να σπάσει εύκολα.
 Ένας συνδυασμός των δύο θα ήταν ιδανικός αλλά για μεγάλες κατασκευές απαιτεί πολύ υλικό.
Μια λύση είναι το αλουμινόχαρτο. Ένα κομμάτι τσαλακωμένο αλουμινόχαρτο στο σχήμα που θέλετε ( σώμα,χέρια,πόδια) που θα ντύσετε με χαρτί ή χαρτοπολτό ή χαρτοταινία και στην συνέχεια με πηλό. Μπορείτε να κολλήσετε τα κομμάτια με κόλλα (ατλακόλ ή λόγκο) και να βάψετε με ακρυλικά.
 Έτοιμο! Στην κρίση σας αν θέλετε να περάσετε βερνίκι για να σταθεροποιήσετε τα χρώματα. Αν ναι, προτιμήστε το σατινέ νερού, ματ.
 Ότι κι αν κάνετε πάντως καλή επιτυχία!





Diy κατασκευή με χαρτοπολτό
και air dry πηλό.



30 σχόλια:

  1. Το λάτρεψα!!! Θα ομολογήσω πως έχω να δουλέψω χαρτοπολτό από...φοιτήτρια. Χωρίς να το επιδιώκω προτιμώ το πηλό, παλιά τόν έψηνα τώρα τον σύνηθη που στεγνώνει μόνος του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου σ’ ευχαριστώ! Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι με διάφορα υλικά και βέβαια εξ’ ίσου με ενδιαφέρει και ο βαθμός δυσκολίας σε μια κατασκευή. Και επειδή έχασα αρκετές( από σπασίματα με πηλό) δοκίμασα την τεχνική του αλουμινόχαρτου. Με γλύτωσε από επιπλέον υλικό και με βόλεψε αφάνταστα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ. Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  2. Αποτύπωσες στην έκφρασή του τη θλίψη της μοναξιάς. Τι καταπληκτική κατασκευή!!!
    Και πόσο αρμονικά το ταίριαξες με την ιστορία του παλιάτσου...
    Υπάρχουν και σήμερα πλανόδιοι διασκεδαστές και έχουν αυτό ακριβώς το βλέμμα.
    Κι αυτό το κάνει ακόμα πιο πολύτιμο, γιατί λίγοι πλέον ρίχνουν τη ματιά τους σ' αυτούς τους ανθρώπους.
    Καλό σαββατοκύριακο να έχεις Αννίκα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι πρόκληση Μαρία μου να προσπαθώ να δω πέρα απ’ την κατασκευή. Κι αυτή η περιγραφική δύναμη έχει τόση τρυφερότητα που κάνει το ακατέργαστο υλικό πιο αληθινό, πιο υπαρκτό, με περισσότερες δυνατότητες να πετύχει. Γι αυτό και τα έργα (ανεξάρτητα απ΄το ταλέντο) αγγίζουν πρώτα εμένα. Σ’ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, έχουν ιδιαίτερη αξία.
      Καλό Σαββατοκύριακο και σε σε σένα Μαρία μου!

      Διαγραφή
  3. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΌΣ ο παλιάτσος αλλά και η ιστορία σου.
    Υλικά με πολλές δυνατότητες κι εσύ τις εκμεταλλεύτηκες δεόντως.
    Όταν βλέπω παλιάτσο , προσπαθώ να δω πίσω από τα χρώματα, την πραγματική του έκφραση.
    ΜΠΡΆΒΟ και για τα δύο.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου σ’ ευχαριστώ. Καμιά φορά προσπαθώ να συνδυάσω τα υλικά και δεν μπορώ να πω πως τα καταφέρνω πάντα. Οι πολυδιάστατες μορφές με δυσκολεύουν πάντα κι ενώ ζωγραφίζω, ένα θέμα με τα πρόσωπα το χω πάντα. Στο τέλος απογοητεύομαι, αλλά δεν το βάζω κάτω, πάντα ελπίζω για την επόμενη δημιουργία.
      Να είσαι καλά, καλό σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  4. Λατρεμένο!
    Αννίκα, ποτέ δεν περίμενα ότι τα υλικά που περιγράφεις θα μπορούσαν να δώσουν αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά ξέρεις κάτι αγαπημένη μου φίλη; Εγώ θα το πω γιατί το πιστεύω. Όσο συμβατά και καλά να είναι τα υλικά, όσο εύκολα και αν είναι στη χρήση τους, κάτι άλλο μετράει στο τελικό αποτέλεσμα.
    Η αποτύπωση της ψυχής του δημιουργού πάνω στο έργο του! Αυτό δηλαδή που γράφεις με τον Πεσσόα. Αν δεν ήταν αυτά σου τα συναισθήματα, αυτά που περιγράφεις στην εισαγωγή σου, κανένα έργο δεν είχε τη δέουσα ομορφιά και αλήθεια.
    Τώρα ο παλιάτσος είναι αυθεντικός! Αληθινός, γεμάτος ανθρώπινη φλόγα. Γιατί μέσα στον χαρτοπολτό και στον πηλό και στο αλουμίνιο κρύβει τη μαγεία της δικής σου καρδιάς.
    Μπράβο κορίτσι μου.
    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου λένε χρειάζεται ταλέντο για να δημιουργήσεις. Εγώ πάλι πιστεύω πως ακόμη κι αν δεν είναι τέλειο αυτό που κάνεις, το συναίσθημα και μόνο είναι αρκετό. Κι αυτή η σχέση με τα υλικά είναι νομίζω αμφίδρομη. Αν δεν το νιώθεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να κακοποιείς τη δημιουργία σου.
      Ο ψυχισμός και η φαντασία είναι το άλλο μισό της προσπάθειας. Είναι μια σύζευξη πάθους, για μένα και πείσματος θα έλεγα, αλλά και ηρεμίας.
      Έτσι αυθόρμητα προκύπτουν και οι λέξεις. Εμπνέομαι από οτιδήποτε όμορφο ή παράλογο και στη συνέχεια ταυτίζω έργο και κείμενο. Κάποιες φορές το καταφέρνω (λέμε τώρα) κι αυτό μ’ αρέσει.
      Γιάννη μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλό σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  5. Είναι τόσο όμορφο!!!
    Και τον χαρτοπολτό και τον πηλό τα θεωρώ δύσκολα υλικά, μπράβο σου.
    Τί τιράντες, τί παντελόνι, τί ριγέ μπλουζάκι, τί καπέλο κι ακόμη και μια πολύ συναισθηματική κι ευαίσθητη καρδούλα.
    Άμα είσαι καλλιτέχνης είσαι σε όλα και στα κείμενα και στις κατασκευές ε;

    Εγώ παλεύω με τα υφάσματα, εξαρτάται από το αποτέλεσμα, θα σας το δείξω..
    Η τέχνη θέλει το μεράκι μας για να μας βοηθάει να κάνουμε βήματα μπροστά!

    Φιλιά Αννίκα μου και σε σένα και σε όλη την αγαπημένη παρέα :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη Στέλλα μας και ψέματα δεν θα πω, μας έλειψες.
      Σ’ ευχαριστώ που μέσα στην αποχή, στην ξεκούραση, στις καινούργιες δραστηριότητές σου....(δεν ξέρω πώς να το θέσω) είχες το χρόνο να περάσεις.
      Σ’ ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια και συνοψίζω όλο το νόημα στο η τέχνη θέλει το μεράκι μας. Έτσι ακριβώς Στέλλα μου.
      Καλή επιτυχία με ότι ασχολείσαι.... και σε περιμένουμε.
      Σ’ αγαπάμε!

      Διαγραφή
    2. Το θυμήθηκα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου, πριν κάποια χρόνια σε σεμινάρια κατασκευής κούκλας, είχαμε φτιάξει μια φιγούρα, σίγουρα θα το έχεις δει, ψιλή γύρω στα 50 εκ και πολύ λεπτή, με σταθερά πόδια βυθισμένα σε καλλιτεχνικό γύψο (μέσα σε κεσεδάκι από γιαούρτι).
      Λοιπόν αρχικά την σχηματίζαμε από σύρμα αρκετά σκληρό, φαντάσου το κεφάλι μια μπάλα, τα χέρια με το σύρμα διπλό κλπ
      Το τυλίγαμε με χαρτοταινία και την περνούσαμε με ατλακόλ. Ξανά ταινία, ξανά ατλακόλ κι εκεί πάνω χτίζαμε το σώμα με πηλό αυτοσκληρινόμενο που σου αρέσει. Δεν την τελείωσα ποτέ, τα ρούχα της ήταν από ύφασμα περασμένο από πάνω ατλακόλ και τα μαλλιά από μαλλάκι για φελτ. Υπάρχουν στα είδη hobby πολύ ωραία μαλλιά σαν αληθινά.
      Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα κατασκευή!
      Δεν την τελείωσα γιατί κάποια στιγμή στο μπράτσο της έσπασε. Κι αν κάτι δεν το τελειώσεις την ώρα που πρέπει, απλά δεν.. αλλά έτσι είμαι εγώ..

      Ίσως να σου έδωσα ιδέα για επόμενη σου κατασκευή.
      Και ναι μου άρεσε πάααρα πολύ ο παλιάτσος σου!

      καληνύχτα μαζί με φιλιά πολλά :-)

      Διαγραφή
    3. Στέλλα μου δοκίμασα διάφορες τεχνικές μέχρι να δω ποια μου ταιριάζει. Με πηλό, με πολυμερικό πηλό, με κρύα πορσελάνη, με χαρτοπολτό, με φελτ κλπ...κλπ. Νομίζω η τεχνική του αλουμινόχαρτου ή του σύρματος-χαρτοταινίας που αναφέρεις κάνει λίγο πιο εύκολη την διαδικασία. Πάντως ομολογώ πως δυσκολεύομαι ακόμη πολύ στο πρόσωπο και δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω καλούπι. Επίσης, ψήνομαι για τα ρούχα με ύφασμα (έχω μια αδυναμία στα μικρούλια ρουχαλάκια)
      Όπως και να χει πολύ σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου και τις σκέψεις σου.
      Αν υπάρχει ακόμη εκείνη η ενδιαφέρουσα κατασκευή, προσπάθησε να την τελειώσεις.... σε παρακαλώ!
      Καλό ξημέρωμα Στέλλα μου, Καλή Κυριακή!

      Διαγραφή
  6. Τι ωραία η στάση του, πόσο πετυχημένη η έκφρασή του!!!
    Αννίκα μου, ο παλιάτσος σου είναι υπέροχος...όπως και το κείμενο με το οποίο μας τον παρουσίασες.
    Φιλιά και καλό Σαββατοκύριακο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαριάννα μου!
      Με όλες εσάς τις δασκάλες, χαίρομαι αν καταφέρνω να δημιουργήσω εντυπώσεις. Όσο για το κείμενο μάλλον μια νοσταλγική παιδική ματιά που ακόμη ονειρεύεται. Σ’ ευχαριστώ πολύ Μαριάννα!
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  7. Πέτυχες Άννα μου, να μας συγκινήσεις όχι μόνο με την άψογη κατασκευή σου αλλά και με το κείμενο σου!
    Με προβληματίζει το κατά πόσο τα παιδιά θα μπορούν μελλοντικά να χαμογελούν ανέμελα αν και είναι στο χέρι των γωνιών να τα βοηθήσουν αφού φυσικά οι ίδιοι καταφέρουν να βοηθήσουν πρώτα τους εαυτούς τους...

    Πολλά ΑΦιλάκια και αυτά με χαμόγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια εσωτερική ανάγκη Στεφανία μου να μεταφέρω σ’ ένα χαρτί τις σκέψεις μου που ταυτόχρονα γίνονται και ανάγκη ύπαρξης μιας κατασκευής που άλλη έννοια θα είχε πριν ίσως από κάποια χρόνια. Θέλω να πω, πως κάθε δημιουργία κλείνει μέσα της όλα τα συναισθήματα που άφηνα να με προσπερνούν γιατί η ζωή δεν μ’ είχε ακόμη αγγίξει.
      Και επειδή όλο και ανακαλύπτω καινούργιες τεχνικές και υλικά, θέλω το κάθε δημιούργημα να έχει το αποτύπωμά του. Είναι όμορφο να δημιουργείς και να ξεδιπλώνεις την ψυχή της δημιουργίας. Μια κραυγή ίσως για όλα τα ανθρώπινα που πονάνε.
      Σ' ευχαριστώ Στεφανία μου! Όσο για το χαμόγελο των παιδιών, υπέροχη συζήτηση που θα θελα κάποτε να την κάνουμε!
      Με χαμόγελο ...καλό απόγευμα!
      Φιλιά!!!

      Διαγραφή
  8. Δε ξέρω αν φτιάχτηκε να γελάσουν τα παιδιά αλλά συγκίνησες και τα μεγάλα παιδιά αγαπημένη μου Αννίκα.Τόσο τα γραφόμενά σου όσο και το ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ έσταξαν δροσιά και αγάπη στην ψυχή και μας σχημάτισες ενα χαμόγελο αυθόρμητο στα χείλη,που τούτο τον καιρό τάχουμε τόσο ανάγκη!Το κειμενό σου ειναι ενα λογοτεχνικό κείμενο που δνε έχει τίποτα να ζηλέψει απο έργα μεγάλων συγγραφέων,απλό,κατανοητό και με βαθύ συναίσθημα και έννοιες λέξεων ήρθε και απιθώθηκε πάνω στον μικρό κλόουν και του έδωσε ψυχή!Ο χαρτοπολτός είναι ένα δύσκολο (κατ εμέ ) υλικό,που θέλει πολύ μαεστρία να τον κάνεις να φαίνεται τόσο άψογο!Γειά στα χέρια σου και ευλογία στην ψυχή σου που καταθέτει τέτοιους θησαυρούς μυαλού και χεριών.Φιλιά πολλά απο μια που απέχει λόγω ζέστης αλλά πάντα οι αναρτήσεις σου τις δίνουν ανάσες να συνεχίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα τζόγια μου δεν είναι και σούμπλιμο (αν το λέω καλά) μα από μια δασκάλα της τέχνης δέχομαι το λόγο σου και πολύ σ’ ευχαριστώ γιατί με ενθαρρύνει να συνεχίσω. Η αλήθεια είναι πως οι ιδέες μερικές φορές πυροδοτούν τα συναισθήματα, που εύκολα γίνονται δημιουργίες και ακόμη ευκολότερα λέξεις.
      Εγώ λέω πως είναι μια απλή καταγραφή συναισθημάτων που μπορεί να είναι αποθηκευμένες εικόνες ζωής. Κι αν θέλεις να δώσεις ζωή σ’αυτές τις εικόνες, στη σύνθεση στοιχείων-υλικών, ψάξε να βρεις την ψυχή τους. Μπορεί να με πεις κι ονειροπόλα, μπορεί να κολλάω σε έννοιες και ορισμούς, ξεκάθαρα όμως πιστεύω τα πράγματα παίρνουν ζωή μέσα απ' τη δική μας ψυχή.
      Χαρά μου, για όλα αυτά που μου δίνουν φτερά και ίσως και μια εμμονή να γίνω καλύτερη πολύ σ’ ευχαριστώ!
      Φιλία πολλά κι από μένα και σε παρακαλώ να προσέχετε!
      Με την αγάπη μου, καλό ξημέρωμα!


      Διαγραφή
  9. Με συνεπήρε πρώτα η γραφή σου Αννικα μου διαβάζοντας...πόσοι παλιάτσοι να βρίσκονται άραγε στην μοναξιά τους, που που εμείς δεν την βλέπουμε...γιατί βλέπουμε μόνο το πολύτιμο χαμόγελο που μας χαρίζουν.. την κρύβουν τόσο επιμελώς...
    Μετά ακολούθησε τη δημιουργία σου που για μένα την ανίδεη γύρω από αυτά τα υλικά φάνταζε αριστούργημα... η κίνηση και τα χρώματα τέλεια..εγώ έτσι τα βλέπω αληθινά..και που έδεσες τόσο όμορφα με το κείμενο σου φίλη μου...
    Είναι ωραίο να πειραματιζόμαστε.. η προσπάθεια και η αγάπη για ότι κάνουμε μετράει..!!
    Να είσαι καλά καλά, να κάνεις πάντα αυτό που αγαπάς...θα είναι τέλειο!!!!
    Καλό υπόλοιπο καλοκαιρακι...⛱ καλό σου βράδυ🌙 την αγάπη μου..!! ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα κείμενο που μπαίνει στην ψυχή του αναγνώστη πάντα συγκινεί Ρούλα μου, αναδεικνύει την ουσία των πραγμάτων και ταράζει λίγο τον εφησυχασμό μας. Ίσως γιατί κανείς δεν θυμάται πως ο παλιάτσος έχει ένα όνομα, μια ζωή και κυρίως μια ψυχή και ο κόσμος τους είναι ντυμένος με προσποιητά χαμόγελα για να αντέχει. Συνάντησα έναν τέτοιο παλιάτσο πριν από καιρό κι εκείνο το βλέμμα του δεν θα το ξεχάσω.
      Ρούλα μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Εύχομαι και σεις να είστε καλά!
      Καλή Παναγιά με υγεία!
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  10. Τέλειος ο παλιάτσος!!!
    Και πόσο εντυπωσιακό που το βλέμμα του ταιριάζει τόσο με τα λόγια της τόσο συγκινητικης ιστορίας σου...

    Καλό σου βράδυ Αννικα και Καλή Παναγία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια φιγούρα Όλγα μου προσωποποίηση της θλίψης αφού μόνο εκεί ξέρει να κατοικεί. Κάποια πράγματα δεν αντέχονται όταν μάλιστα είσαι αναγκασμένος να τα κουβαλάς στην πλάτη κάθε μέρα.
      Όλγα σ' ευχαριστώ!
      Καλή Παναγιά!

      Διαγραφή
  11. Μπαίνοντας κάποιος εδώ πέρα μέσα, δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει και πού να σταθεί.
    Στα κείμενα ή στις κατασκευές;
    Με κερδίζουν και τα δύο, δεν ξέρω αν κάποιο το κάνει πιο πολύ.
    Πάντως διαβάζοντας το κείμενο και έχοντας στο νου την εικόνα του παλιάτσου, ειδικά στη φωτογραφία που είναι μπροστά στον καθρέφτη, ένιωσα ότι ο ίδιος ήταν που έλεγε την ιστορία του.
    Καταλήγω στο "εξαιρετικά και τα δύο"!

    Καλημέρα Αννίκα και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συχνά παρατηρώ το βλέμμα των ανθρώπων κι αυτό που ανακαλύπτω με τρομάζει. Ο παραλογισμός, η αδιαφορία, η μοναξιά.
      Συνάντησα έναν παλιάτσο κάποτε. Δεν σταμάτησα καν, δικαιολογώντας ίσως τον εαυτό μου πως αν έμενα θα έβαζα τα κλάματα. Δικαιολογίες! Κι αυτό με στοιχειώνει ακόμα.
      Εκείνο το βλέμμα ήταν αντιφέγγισμα της ψυχής του, νομίζω, που άλλοτε τη ντύνει με χαμόγελα κι άλλοτε την αφήνει ξέσκεπη, βορρά στους περαστικούς. Έτσι με ξεσήκωσε να συνδυάσω τη δημιουργία με το κείμενο όπως το φαντάστηκα.
      Αρτίστα μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Καλή εβδομάδα και Καλή Παναγιά!

      Διαγραφή
  12. Εξαιρετικό κείμενο πολύ καλογραμμένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Νατάσα μου, σ' ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου!
      Να είσαι καλά και Καλή Παναγιά!

      Διαγραφή
  13. Ω τι λες τώρα; Και ξοδεύω τόσο χαρτί στα σχέδια και όλο σκέφτομαι να κάνω κάτι με αυτό. Δε τα λες μόνο ωραία Αννικα μου τα φτιάχνεις κιόλας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ❤Ειχα πολύ καιρό να περάσω απο την αγαπημένη μπλοκογειτονιά μας.Ειδα φως και είπα ν αφησω ευχες για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεία στο σπιτικο σου.❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή