Κώστας Βάρναλης

              Οι πόνοι της Παναγίας

Που να  σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησὶ του Ωκεανού, σε ποια κορφὴ ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς, τ᾿ άδικο να φωνάξεις.
Ξέρω πως θα ‘χεις την καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκιά,
που με τα βρόχια της οργής ταχιὰ θε να σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω απὸ κακὴ ματιά κι απὸ κακὸν καιρό,
απὸ το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό

Εσύ  νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη  νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την  ανάσα σου ν᾿ ακούω πουλάκι μου ζεστὸ
να σου ετοιμάζω στη φωτιὰ γάλα και χαμομήλι,
κ᾿ ύστερα απ᾿ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι.

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ᾿ αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ὁ Κύρης τ᾿ ουρανού, παιδάκι μου να μη την  πεις!
Θεριὰ οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν ειν᾿ αλήθεια πιο χρυσὴ σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορὲς να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

                        
Κώστας  Βάρναλης   
                                                                                   Ο πίνακας είναι του Andrey Shishkin