Δίπλωσα στην παλέτα μου το ουράνιο τόξο........

........ανάλυσα της δύσης το βυσσινί μέσα στη φούχτα μου,

να σε φτιάξω να ταιριάζεις με τη δημιουργία του Θεού.

                   ( Νικηφορος Βρεττάκος: ο χορός του κορυδαλλού)

Τι μήνας κι αυτός ο Γενάρης Θεέ μου…… όλα τα είχε. Μόνο που τίποτα δεν θύμιζε μεσοχείμωνο.  Με δανεικά κι αυτός. Δυο μέρες κλεμμένες απ’ την άνοιξη, δυο απ’ το φθινόπωρο, τρεις απ’ το χειμώνα.  Πότε κρύες, πότε χλιαρές, πότε πρώιμες ανοιξιάτικες ζέστες. Έτσι για να μας σπάει τα νεύρα. Αν συνεχίσει έτσι γρήγορα τα δέντρα θα πετάξουν τα πρώτα μπουμπούκια με την αμυγδαλιά να παίρνει τη σκυτάλη.
 Οι τριανταφυλλιές ξεγελάστηκαν και πέταξαν καινούργιους βλαστούς και τριαντάφυλλα λες και είμαστε στο τέλος του Απρίλη. Με τι καρδιά να κλαδέψεις; Κι ύστερα σου λέει Γενάρη μήνα κλάδευε………… Μπερδεύτηκαν οι εποχές. Μα μήπως είναι οι μόνες;

Όταν βρέθηκα με λίγα μέτρα γης, ξύπνησαν αναμνήσεις τις νιότης μου, ομολογώ με κάποια νοσταλγία. Και παρόλο που η ζωή στην ύπαιθρο μου ήταν οικεία, δεν είχα
σκοπό να τη ζήσω τουλάχιστον με την ένταση εκείνων των χρόνων. Λίγα λουλούδια σκέφτηκα, άντε και κανένα μυρωδικό στη γλάστρα.
Και βρέθηκα να φτιάχνω παρτέρια για το λαχανόκηπό μου, να προγραμματίζω για τα δέντρα και τα λουλούδια μου, να κλαδεύω φράχτες και τριανταφυλλιές.
 Μια αλλιώτικη αίσθηση, απερίγραπτη, όχι χωρίς κόπο, αλλά χωρίς βιασύνη αφού η ίδια η φύση ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της και στο παιχνίδι της φθοράς και της αναγέννησης δεν βιάζεται καθόλου. Αυτή η ομορφιά και η αρμονία της μεσ' το καταχείμωνο μπορεί να περιλαμβάνεται σε ένα μόνο δέντρο ή σε ένα μόνο  λουλούδι. Μ' αρέσει απ΄τον κήπο να περνούν όλες οι εποχές. Κι ο χειμώνας να είναι χειμώνας. Έτσι καταλαβαίνεις την αναγέννηση της φύσης.

 Η δύναμη της γης που μέσα από το λήθαργο γεννάει νέα ζωή μεσ' την παγερή σιωπή του χειμώνα.................

..........το παιχνίδισμα του ήλιου ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων......



...το αεράκι που σαλεύει το αγριολούλουδο...




.......και φέρνει το άρωμα απ' τα άνθη της λεμονιάς....







   ενα ροζ τριαντάφυλλο στα μέσα του Γενάρη.....

.... η ψυχή που ξεχειλίζει από φως την ώρα που ο ήλιος δύει στον πορφυρό ορίζοντα, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλλιώς παρά μόνο παράδεισος. Ένας παράδεισος που μπορεί να μπαινοβγαίνει η ψυχή σεργιάνι όποτε της κάνει κέφι, όταν μελαγχολεί, όταν πνίγεται, όταν θέλει να βρει καταφύγιο,  όταν θέλει να πάρει δύναμη σαν άλλος Ανταίος. 

Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι το φως που λούζει το πράσινο την Άνοιξη, οι χρυσοκίτρινες πινελιές του Φθινοπώρου, οι σκιές των δέντρων σε μια φεγγαρόλουστη νύχτα, το ράθυμο αεράκι που φέρνει τη δροσιά του απόβροχου και το άρωμα απ' το αγιόκλημα τα ζεστά καλοκαιριάτικα βράδια.

Λένε πως ο κήπος είναι προέκταση του σπιτιού που έχει το ύφος και την αισθητική της νοικοκυράς. Μπορεί και να’ ναι έτσι. Όμως αυτός ο μικρός παράδεισος χαρίζει μια ανάσα δροσιάς στο γκρίζο της τσιμεντούπολης και σίγουρα πνευματική και σωματική υγεία. Μπορεί να είναι από χόμπι, ή λύση ανάγκης, ή θέμα βιοποριστικό, ότι και να ‘ναι κηπουρική σημαίνει αγαπώ και σέβομαι τη φύση, συμφιλιώνομαι μαζί της, βάζω προτεραιότητες (φυτεύω, ποτίζω, απομακρύνω τα ζιζάνια), και πειθαρχώ, αξιοποιώ τις δυνατότητές μου, αισθάνομαι χρήσιμος και απολαμβάνω τα οφέλη.

 Ο καθένας μπορεί να φτιάξει το δικό του επίγειο παράδεισο σε λίγα τετραγωνικά κήπο ή σε μια βεράντα και η ζωή αποκτά άλλο νόημα μέσα από την ηρεμία και τη γαλήνη του πνεύματος και της ψυχής.

                                                      Ο κήπος μου,  Ο δικός μου Παράδεισος

Η αναγέννηση της γης την άνοιξη, η φθορά του χειμώνα, η σοφία της φύσης δεν μπορεί παρά να είναι η τέχνη του Θεού (Δάντης)

Αννίκα