Καράβια που όλο ξεμακραίνουν, οι μνήμες.

 

Κάποτε....

Όταν ο ήλιος  έβαφε τις ακτές, τις λευκοφορεμένες,

λαμπύριζαν δεκάδες αποχρώσεις στα νερά.

Διάφανη, ακριβή δαντέλα, θαρρείς, τα κρόσσια απ’ τα κύματα.

Παράταιρες φωνές γέμιζε η παραλία.

Κι ανάμεσά τους γλάροι γυρόφερναν, φτεροκοπώντας,

δίπλα σ’ ένα σκαρί, κουφάρι πια, που σάπιζε στην άμμο.

Του δειλινού αραχνούφαντες οι αποχρώσεις.

Κι ο μπάτης, ξέπνοο γλυκό αεράκι,

έμοιαζε με τραγούδι ερωτικό.

Στην απλωσιά της νύχτα, ανάσα έψαχνε η μέρα.

     

Κάποτε

    Γεμάτη απ’ της θάλασσας το μπλε η ματιά.

Κοχύλια που τα ξέβρασε το κύμα,

γιρλάντα, κρεμασμένη στο λαιμό.

Στη χάρισα! 

¨Θα την κρατήσω, μου είπες, να θυμάμαι¨

¨Θα ‘ρθω ξανά το άλλο καλοκαίρι¨

¨Θα περιμένω¨ φώναξα, καθώς ξεμάκρυνες.

Ποτέ δεν ήρθες.

Χρόνια έμεινα, ξέμπαρκη στο ακροθαλάσσι της αναμονής.

Ελπίδα μάταιη, δίχως μια λέξη.

Τα χρόνια πέρασαν. Κι ούτε θυμάμαι τι χρώμα είχαν τα μάτια σου.

Ξεχαστήκαμε.

Οι αναμνήσεις έπαψαν πια να πληγώνουν.

Κάποτε ….

Οι θύμησες στριμώχνονται στου Βορρά τα καλοκαίρια.

Στις γαλήνιες βουνοκορφές

και τις σιωπές στ’ άσπρα ξωκλήσια.

Στις αναλαμπές απ’ τις φωτιές τ’ Αι-Γιαννιού του Κλείδωνα,

στη μυρωδιά απ’ το θυμάρι στ’ Αι-Λιά το πανηγύρι.

Στις ρεματιές κάτω απ’ τα βαθύσκιωτα πλατάνια.

τις όχθες με τις λυγαριές.

Στα σταροχώραφα αγκαλιά με ένα δρεπάνι

και την καυτή του κάμπου την ανάσα.

   

Ο ήλιος, μια φωτιά  τα μεσημέρια,

κι όταν οι νύχτες δεν είχαν φως

μαζεύαμε πυγολαμπίδες.

Δρόμοι χωμάτινοι κι αυλές ασβεστωμένες

και γλάστρες με βασιλικό, αροσμαρί  και δυόσμο

τότε που το πατρικό μας, πριν ερημώσει ακόμη, είχε ένα φως.

Στο λιόγερμα, μια κρύα βυσσινάδα μας δρόσιζε,

ώσπου να ¨δέσει¨ η μάνα το γλυκό, βύσσινο ή σταφύλι.

Σημαδιακές οι Κυριακές.

 γιορταστικά χτυπούσαν οι καμπάνες.

 Άγιο Καλοκαίρι!

Μακρινός κόσμος τα παιδικά μας καλοκαίρια,

σαν το μικρό το κύμα που σβήνει ήσυχα στην αμμουδιά.

Κι όμως τίποτα δεν χάνεται όσο αγαπάς και θυμάσαι.

Μόνο που να, καμμιά φορά οι μνήμες ξεστρατίζουν,

σαν τα καράβια που όλο ξεμακραίνουν.

 

Είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αριστέας - Ένα ποίημα για το καλοκαίρι

Αριστέα σε ευχαριστούμε για την ιδέα, τη διοργάνωση, το ταξίδι της έμπνευσης. Και επειδή καλοκαίρι δεν είναι μόνο η θάλασσα, ας δούμε και την οπτική των παιδιών για το καλοκαίρι, κρυφοκοιτάζοντας την ψυχή τους.

Να είστε καλά!

Αννίκα