Νοέμβρης ήτανε θαρρώ!

Όταν έρθει ο Νοέμβρης, σιγομπαίνει ο χειμώνας λέει ο λαός. Αμ δε!

 Στον καθρέφτη της μνήμης οι αναμνήσεις φωνές αλλοτινές. Τότε που ο Νοέμβρης ήταν ο Βροχάρης, ο Μεσοσπορίτης, ο Μεθυστής, ο Ξυλευτής, τότε που η σπορά ήταν ευλογία, ήταν γιορτή κι οι μέρες μας γεμάτες απ’ την προσμονή της νέας φύτρας και της ανάπαυλας μετά το μόχθο απ’ την πλούσια συγκομιδή των ευλογημένων καρπών. Τότε ήταν Νοέμβρης!

Τότε που η γη ήταν παράδεισος και το κάθε πράγμα ήταν στην ώρα του, κι η βροχή όταν έπρεπε, κι ο αγέρας, κι η ζέστη και το κρύο, κι όλα.

Ήταν όμορφες εποχές τότε.  Ριζοβολούσαν τα όνειρα. Όσο κι αν ήταν δύσκολες υπήρχε μια τρυφερότητα για τη ζωή. Μια τρυφερότητα και μια αλληλουχία αδιάσπαστη. Σπορά, φύτρα, τρύγος, ευγονία και συνέχιση της ζωής.

 Και τώρα ….δεν έμεινε τίποτα να ελπίζουμε, τίποτα να γητέψει την ψυχή μας. Μήτε κοπάδια, μήτε χωράφια, μήτε σπορά. Τίποτα. Ένας μαρασμός κι ένας εκφυλισμός των αξιών μονάχα. Με τι λόγια θα εξηγήσουμε την εγκατάλειψη στις γενιές που θα έρθουν;

 Που θα βρει γη δουλεμένη με κόπο να απλώσει τη ρίζα του ο νέος άνθρωπος, να αφήσει με τη σειρά του το αποτύπωμά του, το σπόρο της ελπίδας  σ’ ότι αποκτήθηκε με αγάπη και ιδρώτα.

 Στοιχειά φυλάνε τα χέρσα χωράφια που ξερνάνε πέτρες και αγριάγκαθα. Δράκοι με πύρινα στόματα έκαψαν την ψυχή του δάσους. Κι ύστερα χείμαρροι ξεχύθηκαν στις πλαγιές και σάρωσαν δίχως οίκτο ότι βρέθηκε στο διάβα τους.

Χίλια εννιακόσια τόσα …..δε θυμάμαι ποια χρονιά ήταν. Νοέμβρης μήνας πάντως! Στρώναμε πολύχρωμο το χράμι στη ρίζα της ελιάς, κατάκοποι απ’ το μόχθο της μέρας, για μια ανάσα, ένα κρύο νερό, ψωμί κι ελιά προσφάι. Κατάκοποι αλλά χαρούμενοι.

 Ευλογημένη χρονιά! Δίπλα μας γεμάτα τα κοφίνια. Άγια σοδειά για το τραπέζι του φτωχού και το καντήλι των Αγίων.

Νοέμβρης. Στο κατώφλι του χειμώνα, μέσα απ’ το ωραιότερο γαλάζιο νεφέλωμα γέρνουν οι Πλειάδες- κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης- στα παλάτια της αστροπολιτείας ακολουθώντας ένα νυσταγμένο φεγγάρι.  Όταν η Πούλια βασιλεύει «ούτε τσοπάνος στα βουνά, ούτε ζευγάς στον κάμπο» λέει ο λαός.

 Είναι καιρός οι τσοπαναραίοι  να πάρουν τον κατήφορο μέσα από άγριες στράτες. Χωρίς στανοκόπι, να προλάβουν το χιόνι, να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στα χειμαδιά.

Να βολέψουν τα ζωντανά στα παχνιά, ν’ αράξουν δίπλα στο τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα μ’ ατέλειωτες ιστορίες να ξελαγαρίσει η ψυχή, να ξεστρατίσει ο νους. Ιστορίες που κουβαλούν όλες τις θύμησες, τότε που η ερημιά του βουνού τους έμαθε να αφουγκράζονται τον κάθε ήχο, να υπολογίζουν τον κάθε κίνδυνο, τότε που η ζωή κι ο θάνατος ήταν μια δρασκελιά μονάχα. 

 Κι εκεί ανάμεσα στη ρόκα και στ’ αδράχτι, στο τριζοβόλιμα της βελανιδιάς στο τζάκι, ανάμεσα στο φρυγανισμένο ψωμί και το κατίκι, έπαιρναν κι έδιναν οι ευχές μ’ ένα τσίπουρο ή ένα κρασί γιοματάρι απ’ το καινούργιο βαρέλι.

Χαρμόσυνος, εορταστικός τούτος ο μήνας. Των Αγίων Αναργύρων των γιατρών, του Αι-Γιώργη του φτωχού, του Μεθυστή, του Αι-Μηνά, του Αγίου-Νεκταρίου, τ’ Αι- Φιλίππου, όριο για τα ξεφαντώματα καθώς αρχίζει το σαρανταήμερο της νηστείας των Χριστουγέννων. "ο φτωχός ο Φίλιππος όλη μέρα δούλευε και το βράδυ απόκρευε"

Των Ταξιαρχών. Ψυχοπομπός με πύρινη ρομφαία και ζυγαριά ο αρχάγγελος Μιχαήλ να ζυγιάζει τα κρίματα. Της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας προστάτιδας των αγροτών που δέχεται προσφορές από πολυσπόρια (είδος κόλλυβου από δημητριακά και όσπρια) που ευλογείται και μοιράζεται σε όλη την οικογένεια, ακόμα και στα ζώα, για την αναγέννηση της γης που ανθεί και καρπίζει κάθε χρόνο

Της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Στυλιανού "των νεογνών και νηπίων φύλαξ γενόμενος" και για τα στερνά του μήνα τ’ Αι-Αντριός.

 Γεμάτος μήνας από δουλειές και κάματο βαρύ, συνήθειες και συμβολισμούς, ευγνωμοσύνη και χαρά για όσα η γη μας προσφέρει.

Περίεργος μήνας ανακατεμένος, τζαναμπέτης. Μια να σε ξεσηκώνει, και μια να σε ρίχνει. Ανάμεσα σε χρώματα, γεύσεις, μνήμες, στιγμές σαν καλοκαίρι κι άλλες βροχερές γεμάτες θλίψη.

 Κάτω απ’ το γυμνό των δέντρων, που παραλοΐσμένα απ’ τον αγέρα στέκουν, κυλούν οι μυστικοί χυμοί της άνοιξης κι η γη με υπομονή κυοφορεί την αναγέννηση. 

Ένα παρτέρι ολάνθιστο με χρυσάνθεμα που ανάμεσά τους μια μικρή φτερωτή πινελιά κινείται με χάρη, κάνει υπόκλιση, ξαναπηδά, φτερουγίζει και σε ξεσηκώνει με το μελαγχολικό του κελάηδημα.

Είναι ο μικρός καλογιάννος ο κοκκινολαίμης, προφήτης του γερο-χειμώνα!

 Γλυκιά των χρωμάτων η αίσθηση , μα δεν είναι μόνο τα πεσμένα φύλλα, δεν είναι μόνο τα χρώματα. Μια αγκαλιά άγρια κυκλάμινα σφηνωμένα στην ξερολιθιά  σκύβουν τα ροζ κεφαλάκια τους να φυλακίσουν τον ήλιο, τη ζωή και την ελπίδα.

 Αυτό είναι η ζωή! Είναι η ικανότητα να μη λυγίσεις στις απαιτήσεις της, να βάζεις στη σμίλη ότι κακό σου λάχει και να μάχεσαι, να προσπαθείς να δέσεις το χθες με το σήμερα και το αύριο

 Με τέτοια θαύματα της φύσης δεν σου ‘ρχετε στο νου ο στίχος του Χαλίλ Γκιμπράν ‘’ Δεν θα ‘πρεπε να λες ο Θεός είναι στην καρδιά μου’’ αλλά ‘’Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού’’

Καλό κι ευλογημένο μήνα!

Αννίκα

(οι φωτογραφίες είναι απο το Google)