Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…….
Παραμύθι είχα στο νου να γράψω, μα αλλιώς προέκυψαν τα πράγματα και δεν ευθύνομαι εγώ. Κανονικά η ιστορία μου θα έπρεπε να έχει τον τίτλο: " Σε όσους έμειναν παιδιά" Ίσως γιατί κάποιοι έχουν ακόμα εκείνη τη λάμψη των παιδικών χρόνων, τη γεμάτη τρυφερότητα και φαντασία. Διάβασα κάπου " το όνειρο κρατάει όσο το αγαπάμε" Φυλακίζεται άραγε το όνειρο;
Ακόμα καταφεύγω σ’ αυτή την ονειροφαντασία κι ας πέρασα τα τελευταία …ηντα της ζωής μου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι γι αυτό, αλλά, να πω την αλήθεια, καθόλου δεν με νοιάζει. Προσπαθώ να κρατήσω μακριά κάποιους χειμώνες σκοτεινούς, χωρίς λέξεις, χωρίς τίποτα. Γι αυτό νοιάζομαι! Την κλεψύδρα της ζωής που όλο μικραίνει, φοβάμαι. Τέλος πάντων….ας πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή.
