Μια σχέση στοργής

Είσαι ο καλός παππούς

που κάθεται ήσυχα στο σκαμνί του κήπου ευλογημένος απ’ τον ήλιο

κουβεντιάζοντας με τη λιακάδα.

Μα τα παιδιά που δεν ξέρουν,

τα παιδιά που δε νιώθουν τα λόγια σου κλέβουν τα λουλούδια του περβολιού σου και σου δείχνουν τη γλώσσα τους πίσω απ’ τους θάμνους.

Κ’ εσύ χαμογελάς

τους πλέκεις μικρά καλάθια,

τ’ ανεβάζεις τρυφερά στα γόνατά σου και τ’ αφήνεις να περνούν στα γένεια σου παπαρούνες και πράσινα φύλλα.

Γίνεσαι πάλι ένα παιδί με τα παιδιά για να τους μάθεις παίζοντας κ’ εσύ το παλιό παραμύθι του νερού και του ήλιου.

Κι όπως κάθεσαι στο σκαμνί του κήπου μέσα στην ανοιξιάτικη λιακάδα και τα παιδάκια κάθουνται και παίζουν στα πλατιά γόνατά σου μοιάζεις με γέρικο χοντρόκλωνο δέντρο γιομάτο λουλούδια και περιστέρια που ανηφορίζει στον ουρανό.

Κ’ Εκείνος που κάθεται

πίσω από τ’ άσπρο συγνεφάκι

χαμογελάει κι Εκείνος σαν παιδί

καθώς βλέπει το δώρο που του φέρνεις.

Είσαστε κ’ οι δυό σας ένα παιδί μονάχα

ένα παιδί στον ανθισμένο αγρό της άνοιξης…

 Πηγή:  Από Palmografos.com:  - Γιάννη Ρίτσου «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής» - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου* 

 Με αφορμή το σημερινό doodle της Google, αφιερωμένο σε δυο ξεχωριστούς ανθρώπους που έκαναν την καθημερινότητά μας όμορφη μέσα απ’τη φροντίδα, την αγάπη, τη γνώση και τη σοφία τους. Αφιερωμένο στη γιαγιά και στον παππού.

Καλό Μήνα