Το φεγγάρι έγινε κιόλας δώδεκα ημερών. Σε λίγο θα 'χουμε πανσέληνο. Στρογγυλοπρόσωπο αρμενίζει με ραχάτι πάνω σ’ ένα σύννεφο στο μουντό στερέωμα της νύχτας κι ολόγυρά του χρυσαφί το φως του, δανεισμένο απ’ τον ήλιο, πέφτει στα κλαδιά της ανθισμένης αμυγδαλιάς, σαν πέπλο πάνω σε νυφικό κρεβάτι. Αλώνι το ‘λεγε ο πατέρας που ερμήνευε της φύσης τα καμώματα κατά πως όριζε η πείρα και η σοφία του. ¨Αύριο θα έχουμε αέρα¨ έλεγε! Και είχαμε!
Στον κήπο απλώνεται μια νοτισμένη σιωπή. Ένα πέπλο λήθης και ακινησίας. Η φύση ξεκουράζεται χορτάτη απ' το νερό της τελευταίας βροχής. Έρποντας οι σκιές στην άκρη του τοίχου παίζουν κρυφτό μέσ’ τις πρασιές με μια συστάδα υακίνθων. Η αίσθηση της παγωνιάς φανερώνει πως είναι ακόμα χειμώνας. Ακόμα είναι ο καιρός της περισυλλογής. Ακόμα η φύτρα του σταριού κοιμάται. Αδέσποτες οι θύελλες λυσσομανάνε εκεί έξω. Ανταριάζει η θάλασσα.
Σώπαινε λοιπόν και κάνε υπομονή. Η Άνοιξη δεν θα αργήσει. Μια νύχτα κρυφά, στις μύτες των ποδιών, θα μπει στον κήπο. Και τότε το φεγγάρι θα κατρακυλά στο παρτέρι με τις φρέζιες κι η νύχτα θα πετάξει τα μαύρα και θα φορέσει ένα σκούρο μπλε, όλο δαντέλα φόρεμα, κεντημένο μ' αστέρια. Έτσι γίνεται πάντα. Μόνο φυλάξου ως τότε! Μείνε να κλώθεις το χρόνο της μοναξιάς δίπλα στο τζάκι. Εγώ είμαι μαθημένη. Για σένα ανησυχώ!
Έτσι μπήκε ο Φλεβάρης μ' ένα παγωμένο χαμόγελο, με έναν ήλιο που έδειχνε τα δόντια του και την Πάρνηθα κάτασπρη.
Καλό μήνα!
Η φωτογραφία είναι απ' το διαδίκτυο.
