" Μια αποκλίνουσα σκέψη" ......για δημιουργία

Δεν είναι εμμονή. Είναι αυτή η σπίθα, αυτό το κάτι παραπάνω σε μια ¨αποκλίνουσα¨ σκέψη δημιουργίας να ξορκίσει τον παραλογισμό των ημερών, την τραγικότητα σ’ αυτό που μας περιβάλλει. Είναι ένας τρόπος να αξιοποιήσεις τον χρόνο με φαντασία, με παιχνιδιάρικη διάθεση, είναι η επιμονή που δεν φοβάται την κριτική. 

Τα χόμπι κοστίζουν, κακά τα ψέματα. Με ελκύει όμως η αναζήτηση μιας πρωτότυπης ιδέας που να μπορεί να λύνει κάποια προβλήματα (οικονομικά κυρίως) ιδιαίτερα σε καιρούς που το κλίμα είναι αντίξοο.

 Στο διαδίκτυο υπάρχουν έξυπνες επιλογές που δεν απαιτούν τον οικογενειακό προϋπολογισμό για να τις φτιάξεις. Εναλλακτικές πρακτικές, ευέλικτες, πρωτότυπες λύσεις που αξιοποιούν τη θετική διάθεση με νέες μορφές δημιουργίας. 

Και πιστέψτε με, όταν οι ιδέες δημιουργούν κοντράστ με το συμβατό, το αποτέλεσμα μοιάζει απίστευτο και η δημιουργία γίνεται ο καθρέφτης μιας εσωτερικής ευεξίας που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις. 

Μια αίσθηση μαγική να μεταφέρεσαι σε έναν κόσμο πέρα από πραγματικές καταστάσεις, να δημιουργείς με φαντασία και άνεση όσα διατήρησε η μνήμη.

 Ποιος είπε πως η τέχνη δεν είναι έμπνευση. Κάποιες φορές όχι ιδιαίτερα απαιτητική. 

Να όπως ένα σύρμα (για σκελετό) και βαμβάκι, ή λίγο ξυλόκολλα με ρυζάλευρο (κρύα πορσελάνη) Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια η υπομονή. Τίποτα άλλο. 

¨Πάμε και ότι βγει¨ σκέφτηκα, οδηγούμενη μάλλον από ένστικτο, καθώς είμαι λίιιγο εξοικειωμένη, από τα χρόνια εκείνα τα παλιά, όταν με ένα σύρμα και κουρελάκια φτιάχναμε κουκλάκια για παιχνίδια.

 Χιλιομπαλωμένα, με μαλλιά από τούφες καλαμποκιού, που ωστόσο έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους και ίσως, λέω ίσως, ήταν το προζύμι για την τωρινή μου ενασχόληση. Ποιος ξέρει; 

Να, σαν ένα εύφορο χώμα που μπορεί να καρπίσει τη δημιουργική σκέψη. Μου αρέσει να γυρίζω σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας χρησιμοποιώντας την κάθε ανάμνηση σαν πηγή δημιουργίας.

 Άλλωστε μια αστραπή είναι η έμπνευση από ότι σε αγγίζει συναισθηματικά κι από κει και πέρα αρχίζει η διαδικασία της δημιουργίας, μετατρέποντας με υπομονή τη δημιουργική ιδέα σε πράξη.

Και αφού τα καταφέρω (ας πούμε) μπαίνω σε θέση παρατηρητή και αξιολογώντας το αποτέλεσμα νιώθω αυτοπεποίθηση κι αυτό με ενθαρρύνει να συνεχίσω να εξελίσσομαι. Νιώθω ικανοποίηση…..ψέματα να πω;

Η βάση είναι με χαρτοπολτό, τα σπιτάκια 

με κρύα πορσελάνη

 

 (Σε επόμενη ανάρτηση μπάλες Χριστουγεννιάτικες από φελιζόλ) ....μέχρι τότε

Να είστε καλά!