Πέμπτη 13 Αυγούστου 2020

Χρόνια των παραμυθιών




Λοιπόν στα παλιά τα χρόνια............

 Άρχιζε ο παππούς τις ιστορίες του καθισμένος στη μεγάλη πέτρα της αυλής, όταν αποσπερίζαμε, Αύγουστο μήνα, λίγο πριν της Παναγιάς. Πως τα θυμάσαι τούτα τ’ απογέματα!

 Φύσαε ένα αεράκι απ’ το Τσανάκαλε κι έπαιρνε τη ζέστη της μέρας σκορπίζοντας

στην αυλή τη μυρωδιά από φρέσκο δυόσμο και βασιλικό. Κι όσο κατέβαινε ο ήλιος έβαφε με χίλια δυο χρώματα τον ορίζοντα που γίνονταν όλο και πιο σκούρο, σημάδι πως η νύχτα δεν θ’ αργούσε. 

Ζεστές αυγουστιάτικες νύχτες μ’ ένα φεγγάρι ολόγιομο να παραμονεύει, να χαμηλώνει, να κρυφακούει και να σκορπίζει φως που μπερδεύονταν παιχνιδιάρικα με τις σκιές στο πλακόστρωτο της αυλής, ή να κρύβεται στο πλατύσκαλο της νύχτας πίσω από κάποιο περαστικό συννεφάκι.

Ήταν η πιο καλή ώρα, μετά τον καφέ του παππού και τα δικά μας κουλουράκια,  ν’ αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της ζωής του στις ατέρμονες διαδρομές της ψυχής.

  Η σκέψη του έτρεχε σαν αστραπή σ’ αυτά που όριζε η ψυχή του. Άφηνε το βλέμμα ως πέρα μακριά στον ορίζοντα, έσμιγε τα φρύδια και για λίγο σώπαινε. Πίσω από κείνο το βλέμμα μπορούσες να μαντέψεις μια απαρηγόρητη μνήμη και μια σαρανταπληγιασμένη ψυχή, μα όρθια ακόμα. Πάλευαν οι λέξεις με τις θύμησες και τις ιστορίες απ’ τα δικά του χρόνια, τότε που μάχονταν τα στοιχειά της φύσης και τα θεριά της ζωής.

 Ύστερα σαν μέρωνε ο νους, σε κοίταζε και γλύκαινε το βλέμμα του. Ταξίδευε και χάνονταν στις σκιές. Βολεύονταν καλύτερα κι άρχιζε τις ιστορίες δεμένες σε κόκκινη κλωστή. Εκείνες τις ιστορίες που σημαδεύουν την ψυχή και την πλανεύουν κι ας μοιάζουν με παραμύθια. Ιστορίες  να γελάς, να πονάς, να αγωνίζεσαι, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να νιώθεις τη ζωή, το νόημα και τον προορισμό της, να ζεις με τα σωστά και τα λάθη.

- Τη λεβεντιά δεν την μετράς με το μπόι ή τα λόγια, έλεγε, τη μετράς με την καρδιά

Έπαιρνες μια δύναμη σαν τις άκουες κι ήξερες πως δεν ήταν γεννήματα του νου, παρά η αλήθεια. Αλήθεια ήταν πως συνάντησε και ξωτικά και τέρατα με σουσούμια ανθρώπων, μα και την ομορφιά της ψυχής. Μεγάλο το ταξίδι της ζωής του και παρόλο που ο χρόνος σβήνει εύκολα τις μνήμες απ’ τους ενήλικες, στον παππού δεν τα κατάφερε. Ογδόντα τόσα χρόνια! 

- Στο τέλος μαζεύουμε τ’ απομεινάρια της ζωής, αλλά χρειάζεται δύναμη η ψυχή για να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο της, έλεγε με πίκρα.

-Εε μωρέ….ψεύτικος είναι ο ντουνιάς! Από πέτρα, χώμα και δάκρυ φτιαγμένος, γεμάτος από μικρά και μεγάλα θάματα, γεμάτος από καλοσύνη και κακία. Φορές-φορές όμορφος, κι άδικος γεμάτος πόνο άλλες………......

Δεν απόσωνε το λόγο του, έπαιρνε μόνο ανάσα εξοστρακίζοντας τον καημό του και συνέχιζε.

-Λοιπόν που λέτε……….

Τι να πούμε εμείς παππού!………

Εκείνος είχε την ικανότητα να ακουμπά βαθιά στην ψυχή μας και μ’ ένα τρόπο μαγικό μας έκανε ν’ αγαπήσουμε τη γη, την ευθύνη, το χρέος. 

Ν’ αγαπήσουμε τον άνθρωπο, τον αγώνα και τη ζωή.

Και να τώρα, κοντά στης Παναγιάς, αφορμή να ανασύρουμε μνήμες απ’ τις ιστορίες που δεν γράφτηκαν σε κανένα τετράδιο, αλλά παραμένουν ζωντανές, σε κάνουν να ονειρεύεσαι κι όταν τις μοιράζεσαι σε γεμίζουν νοσταλγικές στιγμές ευτυχίας απ’ τα ανέμελα παιδικά χρόνια.

 Στα παλιά τα χρόνια, λοιπόν…………..

Ξεχείλισε η ψυχή!

Αμίλητα τα τζιτζίκια, δάκρυα δροσοσταλίδες στου φεγγαριού το πρόσωπο, κι η αυλή μύριζε νυχτολούλουδο!……….. Όμορφα που ήταν τ’ Αυγουστιάτικα βράδια!

Καληνύχτα!

Καλή Παναγιά!

Αννίκα


 
 κατασκευές με πηλό Αir Dry 

46 σχόλια:

  1. Τυχεροί όσοι γνώρισαν παππού σαν αυτόν που τόσο όμορφα περιγράφεις και τόσο άψογα δημιούργησες!
    Δυο παππούδες γνώρισα, ο ένας ο Γάλλος παραγωγός κινηματογράφου δεν "άδειαζε" να ασχοληθεί με παιδιά... ο άλλος από την Πόλη τον θυμάμαι τα καλοκαίρια στον Βόσπορο μ' ένα ψάθινο καπέλο να έχει γεμίσει το κτήμα μας, με όλα τα φρούτα και ζαρζαβατικά της εποχής και να μην του μένει χρόνος για παιδιά... μια όμως ανάμνηση του, αξίζει όλα τα "λεφτά" και με σημάδεψε για το υπόλοιπο της ζωής μου! Με είχε πάρει στα γόνατα του (ήμουν μικρούλα!) και μου μάθαινε(απορημένος!)απ΄έξω το Πιστεύω γιατί ήταν για το μάθημα θρησκευτικών!

    ΑΦιλάκια Αννίκα μου, με γλυκές ευχές για ένα όμορφο υπόλοιπο καλοκαιριού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι ομορφότερες ώρες με τον παππού ήταν αυτές που μέσα απ’ τις αφηγήσεις τους εξιστορούσαν τη δική τους ζωή γιατί δεν ήξεραν από βασιλιάδες και βασιλοπούλες, παρά για μυλωνάδες με καλικάντζαρους, νεράιδες που λούζονταν στο φεγγαρόφωτο, παραωρίτες που ξυλοφόρτωναν τους ξενύχτηδες και τις κακιές πεθερές.
      Ιστορίες για τους απλούς, λαϊκούς, ταπεινούς ανθρώπους που δούλευαν για τον επιούσιο, που αγαπούσαν τη φύση, τη σέβονταν και την τιμούσαν. Νοικοκυραίοι οι Πολίτες παππούδες μας Στεφανία μου (όπως όλοι οι παππούδες βέβαια)
      Ναι ήταν όμορφες ιστορίες που έμειναν αναλλοίωτες ίσαμε σήμερα και οι θύμησή τους φέρνει χαμόγελα. Ήταν ο τρόπος, ο λόγος, η σοφία να βρίσκουν πάντα άκρη στα δύσκολα; Δεν ξέρω, ίσως αυτά και πολύ περισσότερα. Πολύτιμα και ανεκτίμητα.
      Στεφανία μου με ευχαριστίες και ευχές για μια όμορφη αυριανή.
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  2. Οι Αυγουστιάτικες νύχτες με τον παππού ε Αννίκα; Χμμμμ.
    Ναι! Εσύ με τον παππού, εγώ με τη Γιαγιά μου. Μια αεικίνητη γερόντισσα ξομάχα αγρότισσα από το χωριό. Τις ζεστές μέρες λοιπόν του Αυγούστου, να, καλή ώρα παραμονή της Παναγιάς που λέμε, ανεβαίναμε στην ταράτσα της μονοκατοικίας στο πατρικό. Ωωωωω Παράδεισος! Τα διπλανά σπίτια μέγιστο ύψος άντε δυόροφο Αννίκα. Έτσι στρώναμε εκεί το σιδερένιο κρεβάτι με τις σούστες, θυμάσαι; Και ξαπλώναμε τις καυτές νύχτες του μήνα. Ώσπου το μάτι τότε το βράδυ έπεφτε πέρα δυτικά σε δύο πολύ ψηλές παράλληλες κεραίες με ένα κόκκινο φως ψηλά. Εκείνα τα βράδια Αννίκα μου, έμαθα για τις περιβόητες κεραίες της Ραδιοφωνίας. Ξέρεις! Αυτές που είναι στο Ίλιον. Τις οποίες και επισκέφτηκα, μεγάλος πια, σε κάποια πενήντα μου, με το ..ποδήλατο. Σκέψου δηλαδή. Και είχα να το λέω. "Πάτησα" το μέρος τους. Τις "κατέκτησα" μετά από τόσα χρόνια. Έτσι συνηθίζω να λέω σαν φτάνω με το ποδήλατο σε ένα μέρος που δεν το είχα προσεγγίσει ποτέ!
    Αχ όμορφες μέρες του Αυγούστου, εκεί κοντά στον δεκαπενταύγουστο. Με τα ασπρισμένα πεζούλια και τις μάντρες αλλά και τις μυρωδάτες καρδιές.
    Τι θυμάσαι βρε Αννίκα μου. Τι θυμάσαι.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη.
    Ξέρεις κάτι;
    Μαζί σου, έχω θυμηθεί και έχω μοιραστεί πολλά ακριβά προσωπικά μου πράγματα βρε φιλενάδα. Δραπετσώνα, Λιπάσματα, και βάλε....
    Καλή Παναγιά κοπέλα μου στην οικογένειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου άνθρωποι που αξιώθηκαν με τέτοια παραμύθια της πραγματικής ζωής, παραμύθια-μαθήματα είναι άνθρωποι με βαθιές ρίζες που έχουν ανάγκη να θυμούνται. Κι εδώ να κάνω μια παρένθεση. Αυτός ο παππούς που περιγράφω, πέρα για πέρα αληθινός, δεν είναι ο δικός μου παππούς, καθώς δεν τον γνώρισα (σκοτώθηκε από Βουλγαρους όταν ο πατέρας μου ήταν δεκατεσσάρων-είχαμε στη Θράκη Βουλγάρικη κατοχή) Αυτός ο παππούς λοιπόν ήταν ο πατέρας μου με εγγόνια και δισέγγονα (όταν ο Ύψιστος τον κάλεσε κοντά Του, κοντά στα ενενήντα, ο δισέγγονός του ήταν δεκαοκτώ) Έζησε δυο κατοχές, έναν εμφύλιο, ορφάνεψε παιδί, ανθρακωρύχος απ’τα δεκαπέντε ως τα σαράντα του, με σφραγίδα στο κούτελο (έγχρωμη) και….και….και….οπότε βάλε με το νου τι ιστορίες είχε στην πλάτη του και πως ο μεγάλος καημός τέτοιες ώρες κένταγε τη ψυχή του με ψιλή κλωστή και βουβή λύπη. Πώς να μην θυμάσαι αυτά τα καλοκαίρια που μας γαλήνευαν, μας ωρίμαζαν , μας μάθαιναν τη ζωή. Αυτός ο κόσμος Γιάννη μου, με τον παππού και τη γιαγιά γεμάτος όμορφες εικόνες ζει μέσα μας και με κάθε αφορμή τον θυμόμαστε με νοσταλγία, και χαίρομαι που σου θυμίζω σημάδια και χνάρια της ζωής σου.
      Όσο για τις κεραίες της ραδιοφωνίας, άκου. Ήρθα στην Αθήνα το ’71. Κι απ’ την δική μου ταράτσα (στον δρόμο προς Αγίους Αναργύρους) φαίνονται οι κεραίες. Τώρα η περιοχή είναι αγνώριστη.
      Χρόνια πολλά Γιάννη μου, Η Παναγία σκέπη και προστασία σας.
      Με αγάπη καλή αυριανή

      Διαγραφή
    2. Έμενες στους Αγίους Αννίκα μου. Άρα γειτονάκια κατά ένα τρόπο, Φιλαδέλφεια εγώ. Με ανοιχτή τη δόμηση βλέπαμε τα πάντα ως τα βουνά ολόγυρα. Μαγεία ως το 1970. Οι Άγιοι Ανάργυροι, ακόμα και σήμερα, διατηρούν κατά τόπους, το παλιό εκείνο στίγμα της εποχής. Δυτικά της λεωφ. Δημοκρατίας θα καταφέρεις να δεις λεύτερα οικόπεδα και ανοιχτό ορίζοντα. Για αυτό λατρεύω εκείνα τα μέρη για ποδήλατο.

      Όσον αφορά τον πατέρα σου βλέπω μπροστά μου μια τεράστια μορφή από τους ανθρώπους εκείνους που δεν υπάρχουν σήμερα Αννίκα. Μπορεί να τους αποκαλέσεις "Γενάρχες"! Ναι, με κάθε σημασία του λόγου.Κάνε μια καταγραφή της εμπειρίας του, ας μετρήσω και εγώ τη δική μου και ας κάνω τη σύγκριση ως πατεράδες.
      Χρόνια σας πολλά καρδιά μου να είστε καλά.

      Διαγραφή
    3. Ακριβώς δυτικά της λεωφόρου Δημοκρατίας Γιάννη. Λίγα ανοιχτά οικόπεδα σήμερα και πολλά προβλήματα. Πρόλαβα πάντως τις πόρτες ξεκλείδωτες και τον ύπνο στις ταράτσες.
      Είναι στ’ αλήθεια όμορφο και συγκινητικό να διαπιστώνεις πως μια αναφορά στους δικούς σου ανθρώπους, ευαισθητοποιεί και αγγίζει κι άλλες ψυχές. Και ίσως υπάρχει μια αύρα ρομαντικής κατάθεσης, έτσι για να χρωματίσει το κείμενο, όμως η καταγραφή της πραγματικότητας γίνεται χωρίς σκόπιμους εξωραϊσμούς. Θέλω να μείνουν τα βιώματα Γιάννη, (όσο ακόμα η λογική ορίζει τη μνήμη ή το αντίθετο) να μην είναι "έπεα πτερόεντα"
      Για το λόγο και τα αισθήματά σου πολύ-πολύ σ΄ευχαριστώ!
      Χρόνια πολλά και στη δική σου οικογένεια!
      Να είστε πάντα καλά!

      Διαγραφή
    4. Και εγώ Αννίκα μου θέλω να μείνουν τα βιώματα ζωντανά. Για αυτό τα "ταίζω" κιόλας όσο μπορώ. Μας θρέφουν, μας συντηρούν. Είναι ένα αλάτι στη ζωή μας.
      Από εκείνα τα χρόνια τα δυτικά των σιδηροδρομικών γραμμών ασκούσαν πάνω μου μια γοητεία. Και ένα παράξενο δέσιμο. Ξέρεις γιατί;
      Γιατί το καλοκαίρι του 1986, σε ηλικία 26, μέσα σε ένα λεωφορείο της τράπεζας κάποιος μου ανήγγειλε ότι σταματήσαμε στο Κέντρο βρεφών "Η Μητέρα". Εκεί συναντήθηκα με τον τόπο που με πήγανε μωρό ύστερα από 26 χρόνια. Τι παράξενο. Έκτοτε δεν άφησα ποτέ πια τα ...δυτικά προάστια. Έγιναν η αγαπημένη μου διαδρομή με το ποδήλατο και ακόμα είναι. Τα βιώματα που λέμε Αννίκα μου. Ύστερα προέκυψε ο Πειραιάς, η Δραπετσώνα, η Ανάσταση κλπ. Επιστροφή στις ρίζες.
      Καλησπέρα καλή μου.

      Διαγραφή
    5. Ένας στίχος...μμμ δεν ξέρω από που, πάντως μ' αρέσει
      "σ’ ένα ζεστό απομεσήμερο στις τσέπες του θα ψάξω τ’ όνομά μου, κι αφού το βρω, εκεί θα κλάψω αναζητώντας την αγάπη"
      Το γνωρίζω το ίδρυμα και βλέπεις καμιά φορά, ένα τυχαίο γεγονός πυροδοτεί τη μνήμη κι αυτό είναι αρκετό να έχεις μια ισορροπία που αντισταθμίζει την τραγικότητα της ζωής. Κι αυτό αξίζει όλες τις μνήμες γιατί αυτές μας διαμορφώνουν.
      Σ’ ευχαριστώ γι αυτή την κατάθεση ψυχής που ξεδιπλώνει το πορτραίτο της ζωής σου.
      Να είσαι καλά Γιάννη, οι άνθρωποι που αγαπήσαμε πάντα θα υπάρχουν είτε σαν θύμηση, είτε σαν σκέψη, είτε σαν ζώσα ύπαρξη στο υποσυνείδητό μας.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
    6. Ευλογία η ύπαρξη της μνήμης των δικών μας ανθρώπων αλλά και των φίλων μας Αννίκα όπως εσύ! Που είσαι σαν ένα ίαμα ψυχής με την παρουσία σου. Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε.

      Διαγραφή
    7. ♥♥♥
      Καλό Σαββατοκύριακο Γιάννη!

      Διαγραφή
  3. Εγώ είχα μόνο μια γιαγιά..που με μεγάλωνε όταν οι δικοί μου φοιτητές τότε διάβαζαν στο δωμάτιο και δεν ήθελαν τις φωνές μου και το χερούλι της πόρτας τους που κρεμιώμουν..Όμως φίλη μου εγώ θα ξεπεράσω την ιστορία σου όσο όμορφη κι αν ήταν και θα σταθώ στις..κατασκευές σου που τις θαύμασα, τις ζήλεψα με την καλή ένοια και θα περιμένω να δω και να θαυμέσω και άλλες. Χρόνια Πολλά φίλη μου για την αυριανή μέρα που πρέπει όλες οι γυνσίκες να τιμούμε και να προσκηνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά τίποτα δεν μπορεί να παραμερίσει την εσωτερική μας ανάγκη για δημιουργία και έκφραση. Κάθε προσπάθεια νομίζω αξίζει μια ιστορία, όταν μάλιστα είναι βιωματική δίνει μεγαλύτερη αξία. Ο λόγος από μια δασκάλα έχει βαρύτητα.
      Αχτίδα μου σ’ ευχαριστώ πολύ!
      Η Παναγία βοήθειά σας! Καλή αυριανή με υγεία!

      Διαγραφή
  4. Η ανάμνησή του παππού και της γιαγιάς, πάντα είναι γλυκιά.
    Λίγα πράγμα θυμάμαι γιατί τους έχασα όλους όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
    Θυμάμαι όμως την αγάπη που μιυ είχαν.
    Πολύ όμορφες οι φιγούρες που έκανες με τον πηλό.
    Καλή Παναγιά αύριο.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμη κι όταν περάσουν τα χρόνια και αλλάξει η ζωή μας, η γιαγιά και ο παππούς θα μείνουν οι αγαπημένοι των παιδικών μας χρόνων. Και ναι είναι τυχεροί όσοι μεγάλωσαν μαζί τους.
      Ρένα μου σ' ευχαριστώ!
      Καλή Παναγιά με υγεία!

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα Αννίκα μου. Χρόνια πολλά!
    Μνήμες καρδιάς οι παπούδες μας, πράξεις και λόγια που θα τα φυλάμε πάντα σαν τα πολυτιμότερα της ψυχής!

    Για τα κουκλιά σου τι πω;
    Εξαιρετικά, τα θαυμάζω και τα ξαναθαυμάζω από τις φωτογραφίες, ένα μεγάλο μπράβο. Σου αξίζει.

    Φιλιά πολλά και περιμένω κι άλλες δημιουργίες σου.
    :)))
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρόνια πολλά Στέλλα μου!
      Ο κόσμος του παππού και της γιαγιάς, ο κόσμος μας, ο πιο γοητευτικός, ο πιο αγαπημένος, ο πιο πολύτιμος.
      Χαμογέλασα με τα "κουκλιά" κολακεύτηκα. Μου θύμισες κάτι απ’ τα παλιά, τότε που τα "κουκλιά" ήταν πάνινες κούκλες από κουρέλια. Τι χρόνια κι αυτά!
      Στέλλα σ' ευχαριστώ πολύ!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  6. ΑΑΑΑΑΑΧ ΠΟΣΟ τα θαυμαζω αυτα που κανεις
    πρεπει να ξαναπροσπαθησω κ γω γιατι εκτος απ τον χιονανθρωπο
    δεν ξαναεπιχειρησα να δοκιμασω αλλο.......πρεπειιιιιιιιιι πρεπειιιιιιιιι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σου Σοφία μου, Χρόνια Πολλά!
    Προσπάθησε σε παρακαλώ αν σου αρέσουν, είναι απ' τις πιο εύκολες κατασκευές.
    Θα το διαπιστώσεις, εξ άλλου δεν χρειάζεται να είναι και τέλεια. Ούτε και τα δικά μου είναι.
    Να είσαι καλά Σοφία και σ' ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χρόνια πολλά, Αννίκα μου! Ελπίζω να πέρασες όμορφα την χθεσινή γιορτή της Παναγιάς μας μαζί με τους αγαπημένους σου! Και του χρόνου, να είμαστε καλά!
    Τι ωραία η ιστορία με τον παππού, που όπως διάβασα πιό πάνω ήταν ο μπαμπάς σου! Ο ένας δικός μου παππούς, ο Γάλλος, ζούσε στην Σμύρνη και πέθανε λίγο πριν την καταστροφή.
    Ο άλλος, ο Γαλαξειδιώτης, υπηρέτησε στην Μικρασιατική εκστρατία ως φωτογράφος και μας άφησε φωτογραφικά κειμήλια τα οποία ταξινομώ σιγά-σιγά. Μας μιλούσε για όσα πέρασε εκεί, δύσκολα και τραγικά, αλλά και για τα ευχάριστα, αφού γνώρισε την γιαγιά στην Σμύρνη και την παντρεύτηκε όταν ήρθε προσφυγοπούλα στη Αθήνα.
    Υπέροχες οι κούκλες σου!!! Γειά στα χέρια σου!!!
    Φιλιά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριάννα μου Χρόνια πολλά και του χρόνου καλύτερα!
      Ο παππούς της ιστορίας μας ήταν ο πατέρας μου, που τα τελευταία χρόνια (ίσως λόγω των δισέγγονων-είχε τρία) τον φωνάζαμε παππού. Εδώ πήρε την θέση του παππού προς χάριν του κειμένου. Πάντως, πέρα για πέρα αλήθεια οι ιστορίες του, αφού απ’ τον ίδιο έμαθα την ιστορία της γιαγιάς (της μητέρας του) όταν πρόσφυγας ήρθε απ’ την Πόλη.
      Άνθρωπος καλοσυνάτος, ντόμπρος, δίκαιος που κάθε του πράξη την όριζε το ήθος και η αλήθεια. Πολλές φορές (σε άλλες αναρτήσεις μου) αναφέρομαι στον πατέρα, γράφοντας όχι για να αφήσω ένα λόγο που να αρέσει διεκδικώντας δάφνες, αλλά αισθάνομαι σαν ανάγκη της ψυχής να θωρακίσω τις βιωματικές εμπειρίες που όπως είπα θεωρώ από τα πιο τιμαλφή και δεν θέλω να χαθούν.
      Και πίστεψέ με, γράφοντάς τα συγκινούμαι, ζω μια-μια τις στιγμές, κι αυτό είναι υπέροχο.
      Μαριάννα μου σ’ ευχαριστώ!
      Η Παναγία βοήθειά μας!

      υ/σ θα ήταν όμορφο να βλέπαμε αυτά τα φωτογραφικά κειμήλια κάποτε. Αυτοί οι άνθρωποι ανάμεσα απ’ τις στάχτες και τις αναμνήσεις αναμετρήθηκαν με την ιστορία και κράτησαν το κεφάλι και την καρδιά πιο ψηλά απ’ αυτήν.
      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  9. Εγώ θα σταθώ Αννίκα μου στο πόσο τυχερή είσαι που είχες παππού, γιαγιά... και που η μνήμη του ήταν εκείνη που μετέτρεπε τις ιστορίες της ζωής του σε παραμύθι...και να που τώρα με την ευκαιρία της δημιουργίας σου είχαμε την χαρά να τις μοιραστείς μαζί μας...και τα δύο μαζί αλληλένδετα μεταξύ τους...
    Εγώ δεν είχα αυτή την χαρά να γνωρίσω κανέναν από τους δύο οπότε δεν έχω και αναμνήσεις από εκείνους...γι αυτό προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε έστω και σε πιο νεότερες εποχές αναμνήσεις για τα δικά μας εγγόνια.. και ίσως να τις λένε και εκείνα στα παιδιά τους...είναι τόσο όμορφο να θυμάσαι!!!!
    Το να δημιουργείς είναι χαρά και σίγουρα ο πηλός δίνει πολύ όμορφο αποτέλεσμα...κάποτε είχα επιχειρήσει να κάνω πάνινα..χι..χι..
    Να είσαι καλά να περνας φίλη μου όμορφα με ότι κάνεις καλή εβδομάδα να έχεις !!! την αγάπη μου...❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε ανάγκη Ρούλα μου να δημιουργούμε και να θυμόμαστε, ένας δεσμός επικοινωνίας οι αναμνήσεις για να αντλούμε δύναμη απ’ το παρελθόν και να αντικρίζουμε με καθαρότερο βλέμμα το μέλλον. Τώρα αν δεν έχουμε δικές μας αναμνήσεις, τις φτιάχνουμε για τα δικά μας εγγόνια με ότι γλυκό και τρυφερό διαθέτει η ψυχή μας. Και η δική σου ψυχή Ρούλα μου, όχι κουκλάκια πάνινα, αγγέλους φτιάχνει. Σημασία έχει ο κόσμος που έχουμε μέσα μας.
      Χρόνια πολλά Ρούλα μου!
      Βοήθεια και σκέπη μας η Παναγία!
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  10. Ευλογία να έχεις τέτοιους προγόνους και να ανακαλείς στη μνήμη σου τα λόγια και τις διδαχές τους. Η διήγησή σου μας ταξίδεψε στην αυλή του παππού και μυρίσαμε τον φρέσκο δυόσμο και το βασιλικό. Όσο για τα γλυπτά σου, τι να πω; Αποτυπωμένη η ιερότητα της στιγμής και η αγάπη που έχεις φυλαγμένη μέσα σου για τον πατέρα σου. Είναι σπουδαίο να θαυμάζεις τον γονιό σου, είναι το πιο δυνατό εφόδιο στη ζωή ενός ανθρώπου.
    Αν και πέρασαν οι γιορτές, οι ευχές μου είναι διαχρονικές, να έχεις την ευλογία Της και να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τ’ απογέματα κοντά στης Παναγιάς, εκείνη η πέτρα της αυλής, η σμιλεμένη απ’τον αέρα του Τσανάκαλε (πέρασμα ανάμεσα στα βουνά που κατέβαζε βοριάδες στο χωριό) και το σάρωμα της γιαγιάς...είχε ακούσει ιστορίες και ιστορίες, σκόρπιες σελίδες της ζωής του. Κι εμείς, παιδιά και εγγόνια άχνα δεν βγάζαμε.
      Σ’ αυτά τα απογέματα έμειναν οι σελιδοδείκτες της ζωής και κάθε που νιώθω ένα βάρος στη ψυχή, ξέρω που θα ψάξω για να μερώσω.
      Αφορμή στάθηκε η κατασκευή κι η μνήμη άρχισε να συνθέτει λέξεις και σκέψεις που μπήκαν μόνες τους στη σειρά, αφρόντιστες κι αχτένιστες σαν τα μαλλιά τα ξέπλεκα, αναζητώντας αποδέκτες εσένα, εμένα, όσους έχουν μια παρόμοια διαδρομή ίσως και ξεχασμένη.
      Εκεί, στη μικρή μας αυλή, στο γέρμα του καλοκαιριού, κάθε της Παναγιάς βρίσκεται η καρδιά μου.
      Μαρία μου!
      Γεμάτος ιστορίες ο κόσμος αλλά με οδηγό τις αναμνήσεις συνεχίζουμε μια πορεία με την ελπίδα αύριο να έχουμε εμείς μια πέτρα να διηγούμαστε ιστορίες ξεθωριασμένες έστω, αλλά όχι ξεχασμένες. Μακάρι!
      Αφού σ' ευχαριστήσω να σου ευχηθώ κι από δω Πολύχρονη.
      Η Παναγία βοήθειά μας.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  11. Αννίκα εσύ θα γίνεις η καλύτερη γιαγιά σίγουρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χρόνια των παραμυθιών, νοσταλγικά! Χρόνια των παραμυθιών, αγνά! Με μια φέτα ζυμωτό ψωμί πασπαλισμένο με ζάχαρη... το γλυκό κέρασμα της γιαγιάς και της μάνας! Πόδια ξυπόλυτα...πληγιασμένα...ανεμελιά και γέλιο παρ όλη την ένδεια. Αννίκα μου σε ευχαριστώ πολύ για τις τακτικές επισκέψεις και στο δικό μου ηλεκτρονικό σπιτικό και τα ενθαρρυντικά σου λόγια.

    Να ξέρεις πως, θαυμάζω όλες τις καταπληκτικές δημιουργίες της ψυχούλας σου που εκθέτεις στην ηλεκτρονικής σου Γωνιά! Κάθε φορά που βλέπω ή διαβάζω κάτι δικό σου, αισθάνομαι πως ακολουθώ μια αδελφή ψυχή που μοιράζεται μαζί μου!
    (Όσο αφορά τις πρόσφατες δημιουργίες μου που είδατε και σχολιάσατε στις ΑΔΥΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Εφάρμοσα, ακριβώς, την ίδια συνταγή για χαρτοπολτό.) Δική σου συνταγή ήταν, με μια μικρή παραλλαγή!

    Να είσαι καλά Αννίκα μου και να δημιουργείς!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με διάθεση εξομολογητική αφήνω το μυαλό να γυρίσει πίσω στο χρόνο σε όλα αυτά που αναφέρεις Μαρία μου. Και προσπαθώ και οι κατασκευές μου να μου θυμίζουν τον βιωμένο χρόνο που κουβαλά η μνήμη μου. Κι ας είναι τα κείμενα θλιμμένα, με φέρνουν αντιμέτωπη με τις αλήθειες κι αυτό με χαλαρώνει. Χαίρομαι που οι κατασκευές μου έγιναν πηγή έμπνευσης και χαίρομαι διπλά με τα έργα σου. Κι εγώ το διαδίκτυο ακολούθησα για τη συνταγή του χαρτοπολτού με δικές μου παραλλαγές και στην πράξη με βόλεψε.
      Μαρία μου, το ξέρεις, κι ο λόγος σου και τα έργα σου αγγίζουν μια δική μου χορδή ευαισθησίας αποκαλύπτοντας πολλά για τον εσωτερικό σου κόσμο.
      Σ’ ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια. Τα έργα σου υπέροχα, να είσαι καλά, καλή συνέχεια!

      Διαγραφή
  13. Πόσο πολύτιμες αναμνήσεις... πόσο πολύτιμος κι ο παππούς... Με ταξίδεψες... (Βλέπεις, εμένα δε μου δόθηκε ευκαιρία νά'χω τέτοιες αναμνήσεις...) Γράψε μας Αννίκα καμιά ιστορία του παππού!
    Και τί χαριτωμένη η κατασκευή!
    Καλό ξημέρωμα, Αννίκα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλγα μου Καλημέρα!
      Οι κατασκευές μου μου θυμίζουν πολλά απ’ την ζωή μου. Αυτά που έζησα, αυτά που φαντάστηκα, αυτά που ονειρεύτηκα. Είναι ευλογία κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να ξετυλίξω αυτό το πολύχρωμο κουβάρι (αλλού με χαρούμενα χρώματα, αλλού με μαύρο) σημαντικό για μένα επειδή όπως λέει ο Γιάννης Ξανθούλης "αυτά που δεν ξέρουν οι άλλοι, μας κάνουν αυτό που είμαστε" όπως σημαντικό επίσης αυτές οι ιστορίες να γεννούν συναισθήματα στους αναγνώστες, να ονειρεύονται δικές τους παρόμοιες στιγμές.
      Αυτός ο παππούς Όλγα μου (αν διάβασες τα σχόλια) ήταν ο πατέρας μου, με εγγόνια και δισέγγονα. Οι ιστορίες του πολλές και πέρα για πέρα αληθινές, ίσως και γι αυτό αντέχουν στο χρόνο. Άλλοτε θλιμμένες, άλλοτε χαρούμενες μα πάντα μαγικές, σαν παραμύθια που κάνουν τη ζωή όμορφη.
      Όλγα μου σ' ευχαριστώ!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
    2. Δεν έχω τέτοιες εικόνες, γενικότερα, Αννίκα μου... Ο πατέρας μου "έφυγε" νωρίς, αλλά ούτε και παππού να διηγείται ιστορίες είχα κοντά μου. Είναι περίεργο, αλλά κανείς τους (ούτε οι γιαγιάδες) δεν έλεγε ιστορίες από τα παλιά.. ούτε καν παραμύθια! Και δεν πρόλαβα κι εγώ να ρωτήσω τόσα που θά'θελα...

      Διαγραφή
  14. Είχες παππού που έλεγε και ιστορίες!! Πόσο τυχερή είσαι Αννίκα!
    Δεν έζησα ούτε με παππού ούτε με γιαγιά, δυστυχώς. Κρυφάκουγα όμως τους ηλικιωμένους στα καφενεία, όταν ιστορούσαν διάφορα από τη ζωή τους και τις γειτόνισσες όταν έρχονταν στο σπίτι για να πιούν τον καφέ τους με τη μητέρα μου.
    Καλώς σε βρήκα στο όμορφο σπίτι σου. Έχω πολλά να δω. Είσαι πολυτάλαντο πλάσμα. Επιφυλάσσομαι :)
    Kαλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλώς όρισες!
      Γνώρισα μόνο τον ένα παππού ( ο άλλος πέθανε στη Βουλγάρικη κατοχή) γιαγιάδες όμως και τις δύο, Μικρασιάτισσες με απίστευτες ιστορίες. Στο κείμενο, χρέη παππού κάνει ο πατέρας μου, που κοντά στα ενενήντα πια, τον φωνάζαμε όλοι παππού.
      Ήταν ένας καλοσυνάτος άνθρωπος που αγαπούσε την πολύ δουλειά, τη φύση, το διάβασμα και τα παιδιά. Οι ιστορίες του ήταν αναμνήσεις από ένα βιωμένο παρελθόν δικό του ή των γονιών του.
      Αυτές τις ιστορίες με την πρώτη ευκαιρία (εδώ μέσα από μια κατασκευή πηλού) τις ξαναφέρνω στο νου με την προσδοκία να τις αφήσω στα δικά μου εγγόνια.
      Σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου και τα καλά σου λόγια.
      Να είσαι καλά
      Καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  15. Πόσο γλυκές αναμνήσεις έχουμε όλοι από παππούδες και γιαγιάδες! Αννίκα μου, υπέροχες οι κατασκευές σου και τις "έντυσες" υπέροχα με ένα τόσο όμορφο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναμνήσεις δεμένες με τη ζωή μας Μία μου. Κι αυτές οι μνήμες καταφέρνουν να τρέφουν ακόμη την ονειροφαντασία μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου και τα καλά σου λόγια.
      Καλό, γλυκό, Σεπτέμβρη!

      Διαγραφή
  16. Παππούς, μνήμη, γραφή: θησαυρός

    Να είσαστε Καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μια που μιλάμε για παππούδες και μνήμες, ένα αυγουστιάτικο βράδυ με φεγγαρόφωτο είναι η απόδειξη ότι μέσα από συνειρμούς, εικόνες και γεγονότα.....διαβήκαμε το όνειρο.
    Καλώς όρισες Ολίγιστε.
    Σ΄ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συγκινήθηκα Αννίκα μου!
    Ηρθαν στο νου μου δικες μου θυμησες!
    σε ευχαριστω!
    υπεροχο!

    σε φιλω πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θύμησες τρυφερές, πολύτιμες, που πάντα θα υπάρχει μια ευκαιρία να τις ξεθάψει μέσα απ' τις χαραμάδες του χρόνου.
      Κική μου σε φιλώ, καλώς όρισες!

      Διαγραφή
  19. Αχ πόσο θα θελα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο παππού. Είναι ευλογία τέτοιες αναμνήσεις. Πολλές αργοπορημένες ευχές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Χριστίνα μου, σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου. Να είσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή
  20. Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που περνούσα και ξέγνοιαστα όταν ήμουν παιδί με τους γονείς με τους παππούδες ωραία χρόνια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Νατάσα μου!
      Μια φορά κι έναν παλιό καιρό όλα συνέβαιναν στον υπερθετικό βαθμό, κι η αγάπη και η ονειροφαντασία.
      Οι παππούδες, άνθρωποι απλοί και ταπεινοί που ότι τρυφερό διέθετε η ψυχή τους το έκαναν λόγο και χάδι. Ναι ήταν ωραία χρόνια!
      Αυτά τα αποκόμματα μνήμης ξεχειλίζουν τώρα την ψυχή!
      Να είσαι καλά Νατάσα!
      Καλό φθινόπωρο!

      Διαγραφή