Ο κύριος Σωτήρης- Ένας υπέροχος άνθρωπος

Αληθινή ιστορία

 Κυριακή στο τέλος του Νοέμβρη, 10 με 11 το πρωί γυρίζοντας από την εκκλησία, έπιασα ένα "λαθροθήρα" κρεμασμένο  στο συρματόπλεγμα να μαζεύει ελιές. Μόλις μας είδε- φανερά ταραγμένος- γύρισε να φύγει. Δεν είπε τίποτα. Ούτε κι εγώ. Ξαφνιάστηκα μάλλον. Δεν θύμωσα γιατί έτσι κι αλλιώς  δεν επρόκειτο να μαζέψουμε άλλες ελιές.

Του φώναξα να γυρίσει πίσω. Δειλά ξαναγύρισε. Διαπίστωσα πως ο "λαθροθήρας" ήταν ένα  γεροντάκι, ακαθόριστης ηλικίας-είχε περάσει τα ογδόντα σίγουρα- που στο σκαμμένο απ’τις ρυτίδες πρόσωπό του ήταν ολοφάνερη η ταραχή. Φοβισμένος σαν παιδί που το έπιασαν να κάνει αταξία, έσκυψε το κεφάλι. Οι τσέπες του φθαρμένου σακακιού του ήταν γεμάτες ελιές και στα ροζιασμένα του χέρια κρατούσε μερικές ακόμη. Ξέχασε την περηφάνεια και τη ντροπή και με σκυμμένο κεφάλι ζήτησε συγνώμη.

Του είπα να περιμένει. Μπήκα στο σπίτι, πήρα μια σακούλα του σούπερ-μάρκετ και του την έδωσα. Του είπα ότι μπορούσε να μπει στην αυλή να μαζέψει όσες ήθελε. Άδειασε τις τσέπες του, μάζεψε μερικές ακόμη, με ευχαρίστησε και έφυγε.

Φλεβάρης μήνας. Αργά το απόγευμα, κόντευε σχεδόν να νυχτώσει,  χτύπησε το κουδούνι.
Στο μισόφωτο της σκάλας ένας γέροντας με μια τσάντα στο χέρι.

-­­Καλησπέρα, είμαι ο Σωτήρης, μου είπε χαμογελώντας.

Δεν  γνώριζα κανένα Σωτήρη, ήμουν έτοιμη να του πω ότι έκανε λάθος. Δεν πρόλαβα.

-Είμαι αυτός που με αφήσατε να μαζέψω ελιές. Θυμάστε; Σας έφερα αυτά απ’ τον κήπο μου.

Μου έδωσε την τσάντα. Δυο μαρούλια, λίγα κρεμμυδάκια, ένα κουνουπίδι κι ένα μπρόκολο. Έχασα τα λόγια μου. Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου.

-Σας ευχαριστώ, αλλά δεν χρειαζόταν, κατάφερα να ψελλίσω.

-Εγώ σας ευχαριστώ. Καληνύχτα, μου είπε.
 Κατέβηκε γρήγορα τη σκάλα, και πριν πω κάτι άλλο έφυγε. Έμεινα εκεί για λίγο. Αισθανόμουν άσχημα που δεν είπα κάτι παραπάνω, δεν έκανα κάτι παραπάνω. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι θα μπορούσα να πω  ή τι θα μπορούσα να κάνω μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του κυρίου Σωτήρη. Εκεί στο πλατύσκαλο πήρα το μεγαλύτερο μάθημα ανθρωπιάς, μεγαλοψυχίας και ευγένειας από ένα γεροντάκι. Έναν άνθρωπο απλό που είχα την τύχη να συναντήσω μια Κυριακή πρωΐ.

Σε μια εποχή γεμάτη προβλήματα και δυσκολίες, σε μια εποχή που η σύνταξη δεν επαρκεί, ο κύριος Σωτήρης έδωσε γενναιόδωρα από το περίσσευμα της ψυχής του.

Σκέφτομαι ότι η γενναιοδωρία δεν έχει χρώμα, εθνικότητα, ηλικία ή κοινωνική τάξη.

 Σκέφτομαι πως η ευτυχία μπορεί να προέρχεται από μικρά πράγματα, φτάνει να είναι από το περίσσευμα της ψυχής σου.

Όπως η μεγαλοψυχία του κυρίου Σωτήρη. Ας τον έχει καλά ο Θεός.

Αννίκα