Ο κήπος του Φλεβάρη

Τέλος Φλεβάρη. Ο καιρός ανοιξιάτικος. Τα τερτίπια του καιρού έφεραν ένα πρόωρο ξύπνημα της φύσης και η ζωή άρχισε να βγάζει καινούργιες φύτρες. Ο ήλιος άρχισε τα δικά του τρελά παιχνίδια με τα σύννεφα
κι ανεβοκατεβάζει τον θερμοστάτη κατά πως του κάνει κέφι. Τα δέντρα περίμεναν υπομονετικά όλο το χειμώνα και τώρα τα μάτια «φούσκωσαν» έτοιμα να ξεπηδήσουν τα μπουμπούκια με το πρώτο χαμόγελο της άνοιξης. Δεν φοβούνται τις κρύες νύχτες, ούτε την πρωινή πάχνη. Ανυπόμονες οι αμυγδαλιές, παίρνοντας τη σκυτάλη, φόρεσαν κιόλας τα καλά τους. Μια ροζ-λευκή πινελιά δίπλα στα γυμνά ακόμη δέντρα.

Οι τριανταφυλλιές έβγαλαν το χειμώνα και ονειρεύονται τη Μαγιάτικη μεγαλοπρέπεια να γεμίσουν χρώμα και αρώματα. Πριν καλά-καλά το φεγγάρι γεμίσει μερικά

απ’τα αγριόχορτα έγιναν κιόλας μισό μέτρο μπόι. Αν κρατήσει ο καιρός, τα ζουμπούλια, οι νάρκισσοι, οι φρέζιες και οι ίριδες, θα  γεμίσουν τα παρτέρια αρώματα.

Μαζεύω μερικές χούφτες ήλιο, φοράω το καπέλο μου, παίρνω το σκαλιστήρι μου και ετοιμάζομαι να δώσω μάχη με τα αγριόχορτα. Η μέση σμπαράλια, και οι αρθρώσεις μου διαμαρτύρονται. Ωστόσο δεν τα παρατάω. Τι γίνεται χωρίς κόπο; Η ζωή δεν είναι εύκολη κι ο κήπος θέλει δουλειά. Οι μπότες βουλιάζουν στο βαρύ λασπωμένο χώμα και κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το σκάψιμο. Ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύπτεται κάθε φορά που αναποδογυρίζω το χώμα. Ζουζούνια, μυρμήγκια, σκουλήκια, σαλιγκάρια, νοικοκυραίοι στο δικό τους κόσμο, μικροί και μεγάλοι, εχθροί και φίλοι, σπάταλοι και ολιγαρκείς, ωφέλιμοι και βλαβεροί. Όλα σε απόλυτη ισορροπία με τη φύση. Μερικά από αυτά χρήσιμα για τον αυριανό λαχανόκηπο.

Σταματάω να πάρω ανάσα. Χαζεύω τους μικρούς σπουργίτες που έστησαν τρελό κυνηγητό με την εμφάνιση μιας γάτας. Τελικά πέταξαν στην ασφάλεια του μαντρότοιχου. Η γάτα έμεινε να τα κοιτάζει ελπίζοντας στην επόμενη φορά. Μου ξέφυγε ένα πικρόχολο σχόλιο....έτσι για το δίκιο του πιο αδύνατου.

Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Από μακριά ακούγεται η καμπάνα της εκκλησίας για τον εσπερινό. Έξι η ώρα σκέφτομαι. Ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα βάφοντας χρυσοκόκκινο το λευκό φόρεμα  της αμυγδαλιάς. Σε λίγο θα νυχτώσει.

Κουρασμένη μαζεύω τα «εργαλεία». Λίγες ώρες στον κήπο και η ζωή αποκτά άλλο νόημα μέσα από την αρμονία της φύσης, τη δύναμη της ομορφιάς και την ευτυχία της καθημερινότητας. Αυτή την εποχή ο κήπος έχει πολύ δουλειά, δεν τελειώνει σε μια μέρα. Αύριο θα βάλω τους σπόρους για τα καλοκαιρινά φυτά,θα κλαδέψω τους φράχτες, μεθαύριο  θα καθαρίσω τα παρτέρια, θα.....θα...θα.  Σκέψεις, επιθυμίες, όνειρα για το δικό μου μικρό παράδεισο.

Μια γαλήνη απερίγραπτη γεμίζει την ψυχή μου. Αύριο πάλι. Δόξα τω Θεώ.

                                                                                                                                Αννίκα