Στη σκιά του Μαίναλου

Η ζωή είναι εκεί έξω κι εμείς αποφασίσαμε να το ανακαλύψουμε. Έτσι Σαββατοκύριακο πήραμε τα βουνά. Ιδανικός προορισμός για κοντινές αποδράσεις η ορεινή Αρκαδία.

Βυτίνα. Κτισμένη  σε 1030 μέτρα υψόμετρο στην ποδιά του Μαίναλου με το χρώμα μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας, με γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια, με χαμογελαστούς φιλόξενους ανθρώπους που κάνουν τη διαμονή σου ευχάριστη.  Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομά της σημαίνει βυθός γιατί η παλιά κωμόπολη ήταν κτισμένη στο βάθος μιας λεκάνης τριγυρισμένης από λόφους. Ένας τόπος δεμένος με την ιστορία που άφησε έντονα τα ίχνη της.

Στο Μαίναλο, τα βράδια με αντιφεγγιά ακούς ακόμα τον ήχο απ' τον αυλό του Πάνα, αντάμα
με το κουδούνισμα των κοπαδιών των Αρκάδων.

Γιατί το Μαίναλο δεν είναι μόνο ένα βουνό. Είναι ένας κόσμος ολόκληρος, ζυμωμένος απ’ τους μύθους και την ιστορία, τις Νύμφες και τις Μαινάδες, τον Ίππιο Ποσειδώνα, τους άξιους καπεταναίους του ’21 και τον αγώνα για την απελευθέρωση. Είναι η ψυχή της Αρκαδίας, φρούριο και καταφύγιο στα δύσκολα χρόνια της επανάστασης που ξέρει καλά και κρατά όλες τις πτυχές της ιστορίας.

Το βλέμμα χάνεται στην απλωσιά των χρωμάτων. Πλαγιές ελατοσκέπαστες όπου το βαθύ πράσινο του έλατου με το πράσινο της καστανιάς, της καρυδιάς, του πλάτανου και τον ήχο του τρεχούμενου νερού, αφήνουν τη ψυχή να γαληνέψει.

 Ο  δρόμος για τη Στεμνίτσα, μέσα από έλατα, φαράγγια, χωριά σκαρφαλωμένα στις πλαγιές, ταπεινά ξωκλήσια μοναχικά και γαλήνια, μοναστήρια και ασκητήρια που κρέμονται απ’ τα βράχια και σου κόβουν την ανάσα.

Στο διάσελο η απεραντοσύνη απ' τις βουνοκορφές αιχμαλωτίζει το βλέμμα και η αχλή του φθινοπώρου κάνει το τοπίο εξωπραγματικό.

  Στη βάση ενός απότομου βράχου ρίζωσε θαρρείς η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου η οποία φέρει εντοιχισμένη επιγραφή 1167. Φρούριο του Ελληνισμού στα χρόνια της επανάστασης.

 200 μέτρα πάνω από τη χαράδρα του Λούσιου ποταμού, μοιάζει να αιωρείται σε πανύψηλους απόκρημνους βράχους  που προκαλούν δέος.

 Είκοσι λεπτά πεζοπορία μέσα από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι με οργιώδη βλάστηση γεμάτο πέτρες λες και ξεφλούδιζε η σάρκα του βράχου. Απόλυτη ησυχία, με μόνη συντροφιά την ανάσα σου που βγαίνει σφυρίζοντας και τον ήχο απ’ τα νερά του Λούσιου στο φαράγγι κάτω απ' τα πόδια σου.

Η θέα του μοναστηριού απερίγραπτη, αιχμαλωτίζει την ψυχή με την πρώτη ματιά, γαληνεύει το λογισμό. Το βλέμμα ταλαντεύεται ανάμεσα στο φαράγγι και το γυμνό άγριο βράχο που τον δέρνει η αντηλιά του μεσημεριού προκαλώντας δέος συνάμα όμως και ηρεμία.

Θαυμάσαμε τις τοιχογραφίες, φθαρμένες απ' το χρόνο, προσκυνήσαμε και αναζητήσαμε τη Θεϊκή παρουσία για να ανακαλύψουμε πως τελικά ήταν στην ψυχή μας.

Στο μικρό φιλόξενο αρχονταρίκι ένας ζεστός καφές με δροσερό νερό και άρτο μας έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε για λίγο με το Γέροντα και να πάρουμε δυνάμεις για την ανάβαση.
Ήταν τόσο γαλήνιος μέσα στην ηρεμία της ταπείνωσης.
"Το πρώτο σκαλοπάτι για να πλησιάσουμε το Θεό, είναι η αγάπη, μας είπε, το τελευταίο είναι η ταπείνωση."
Εκεί πραγματικά αισθάνεσαι μικρός, ταπεινός, υποταγμένος στη μεγαλοσύνη της φύσης, απόλυτα ασφαλής στο χέρι του Θεού. Αδύνατο να μη σκεφτείς
"Κύριε! τα πάντα εν σοφία εποίησας!"

 Μεσημέρι και η μονή Παναγίας της Αιμυαλούς και Φιλοσόφου είχαν κλείσει από ώρα. Ελπίζοντας σε μια άλλη επίσκεψη πήραμε το δρόμο προς το διάσελο. Δύσκολη η ανάβαση, κόβεται η ανάσα,  όμως στα πρόσωπα των συνοδοιπόρων βλέπεις καθαρά μια ευφορία, μια ανάταση ψυχής. Κανείς δεν διαμαρτύρεται.

Επόμενη στάση Δημητσάνα, η μπαρουταποθήκη του Μοριά. Προχωρημένο μεσημέρι και δυστυχώς δεν προλάβαμε και πολλά.

Το σπίτι του Γρηγορίου Ε΄, του Παλ. Πατρ. Γερμανού, η βιβλιοθήκη με πλούσιο ιστορικό αρχείο, λόγω Κυριακής ήταν κλειστά, μας αποζημίωσε ωστόσο το μουσείο υδροκίνησης  με πληροφορίες για τη λειτουργία αλευρόμυλου, βυρσοδεψίου και μπαρουταποθήκης. Με σεβασμό στην παράδοση έφερε στο νου εικόνες άλλων εποχών, τότε που χρησιμοποιούσαν το νερό ως κύρια πηγή ενέργειας για την παραγωγή προϊόντων.

Λίμπες (γούρνες) για τη δέψη των δερμάτων (διαδικασία σταθεροποίησης των ινών και πρόληψη σήψης του δέρματος

                                 Στέγνωμα δερμάτων στη σκιά

                                               Νεροτριβή

                                    Άλεσμα καλαμποκιού

Απόγευμα και μερικές καμινάδες άρχισαν να καπνίζουν. Έβγαλε ψυχρούλα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες, εντυπώσεις, αλήθειες. Κοίταζα τον ήλιο που βασίλευε πάνω απ' τις βουνοκορφές που απλώνονταν πιο πέρα απ' το μάτι κι έπαιρναν ένα αχνό κόκκινο φως.

Αυτή η ομορφιά και η γαλήνη θα μας συνοδεύει μέχρι το σπίτι μας. Γιατί όπως λέει κι ο Καζαντζάκης "είναι αληθινή χαρά, πλούτος μεγάλος να τριγυρνάς στην Ελλάδα.......γέμισαν τα μάτια μου Ελλάδα, ωρίμασε μου φαίνεται ο νους....ένιωσα βαρύ το χρέος του Έλληνα"

Υπόσχεση να ξανάρθουμε!

Προτάσεις για ψώνια

Η Γορτυνία είναι πλούσια σε τοπικά παραδοσιακά προϊόντα, όπως το μέλι ελάτης του Μαίναλου, γνωστό ως βανίλια με πλούσιο άρωμα και καθαρότητα κεχριμπαρένια, τα αρωματικά βότανα, τα παραδοσιακά ζυμαρικά, τα γλυκά του κουταλιού και οι σπιτικές μαρμελάδες, το κρασί και το τσίπουρο, τα γαλακτοκομικά προϊόντα καθώς και όμορφες ξύλινες δημιουργίες. Επισκεφθείτε το Διαχρονικό στην πλατεία της Βυτίνας. Θα σας εντυπωσιάσουν οι χειροποίητες δημιουργίες, τα ξυλόγλυπτα και θα σας γοητεύσει η ευγένεια, το ζεστό χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα της κας Νίκης  της ιδιοκτήτριας, που απ' την πρώτη στιγμή σε κάνει να αισθάνεσαι οικειότητα, σε κάνει να αισθάνεσαι φίλος.