Τετάρτη 26 Απριλίου 2023

30ο Συμπόσιο Ποίησης


                                                   Δρόμος ατελεύτητος

Απόμακρη η γαλήνη της ψυχής,

εγκλωβισμένη στην οδύνη της μνήμης.

Πληγή βαθιά που ποτέ δεν θα κλείσει.

Στάλαζε πίκρα η νύχτα.

Σφυρίζοντας το τρένο θρυμμάτιζε το σκοτάδι,

αφήνοντας πίσω του κοιμισμένες τις πολιτείες.

Η επιστροφή πάντα σε βρίσκει εξαντλημένο.

Σ’ ένα μισοφωτισμένο βαγόνι συναντήσεις

που γεννούν έρωτες, όνειρα, σκέψεις.

Τα νιάτα.

Μικρές κλωστές που ενώθηκαν στο ίδιο κουβάρι

με τη δίψα της ψυχής να ζήσει.

Κουβέντες ασύνδετες με το κορίτσι στο διπλανό κάθισμα,

έτσι για να περνά η ώρα.

Ήταν δεν ήταν είκοσι.

Είχε μια υποψία θλίψης.

Τα μάτια της δυο λίμνες σιωπηλές

που ώρες-ώρες σκοτείνιαζαν.

Ποιος ξέρει ο λογισμός ποιο δύσβατο μονοπάτι ανηφόριζε.

Κύλαγε ο χρόνος, βάρυναν οι ώρες

Τα βλέφαρα έκλεισαν.

Ανάμεσα σε βήματα και χαμηλόφωνες κουβέντες,

άκουγες τον αναστεναγμό του ανέμου.

Το φεγγάρι έτρεχε μαζί μας

σέρνοντας απ’ το χέρι ένα σύννεφο.

Οι δείχτες του ρολογιού έδειχναν έντεκα και είκοσι.

Χαμήλωσαν τα φώτα από ώρα.

Σ’ ένα βλεφάρισμα του νου, μια λάμψη στιγμιαία.

Πότε έγινε μαχαίρι κι έκοψε το νήμα της ζωής;

Πότε έγινε κραυγή; Ριπή φλόγας,

καυτός αγέρας σαν από άλλο κόσμο.

Εφιάλτης.

Πνίγηκε ξαφνικά στα ουρλιαχτά η νύχτα.

Κάτω απ’ το βάρος των βαγονιών

συνθλίφτηκε η αγάπη.

Δρασκελώντας τα σπασμένα παράθυρα

μια-μια οι ψυχές ξεγλίστρησαν.

 Πάνω στις ράγες βρήκαν το φεγγάρι λαβωμένο,

πνιγμένο στα δάκρυα.

Το κορίτσι απ’ το διπλανό κάθισμα, χάθηκε.

Δεν έμαθα ούτε τ’ όνομά της.


Μεσ’ στον ορυμαγδό με πήρε το παράπονο.

Όλο το βράδυ οι ψυχές πηγαινοέρχονταν.

Το ξημέρωμα λευκά κρινάκια άνθισαν και γέμισαν τον τόπο.

Σκέφτομαι κείνες τις μάνες

Δέντρα ξεκλωνιασμένα έμειναν

πετσοκομμένα απ’ τη ζωή

που ποτέ δεν θα ανθίσουν.

Λόγια παρηγοριάς δεν υπάρχουν

Ξοδεύτηκαν στη νύχτα του μυαλού μου.

Στην άβυσσο των ενοχών,

Στο περιθώριο της ιστορίας.



 Λένε γι αυτόν που γράφει στίχους, πως ταξιδεύει με τις λέξεις. Όταν η βαριά μυρωδιά του θανάτου φτάνει μέχρι το σαλόνι σου,  μπαίνεις στον πειρασμό να προσθέσεις τις δικές σου σκέψεις στο περιθώριο της πιο πικρής στιγμής, σαν παρένθεση, προσπαθώντας να εξηγήσεις πως βρέθηκες μέσα στους στίχους. Και πάλι, τι να πεις; Λόγια που ¨εν βρασμώ¨ λέγονται κι ύστερα τα παρασύρει ο άνεμος για να χαθούν στη μελαγχολία της θύμησης.

Ταξίδεψα νοερά μ’ εκείνο το τρένο και είδα κάτω απ’ τα συντρίμμια τον πόνο με τα πιο μελανά χρώματα. Αν οι λέξεις είναι καρφιά, δεν σημαίνει απελπισία.

Πρέπει να συνυπάρξουν με το βάρος της αλήθειας, να μην πνιγούν  στις κραυγές όσων χάθηκαν, να μη μείνουν στο περιθώριο της ιστορίας.


Ήταν η συμμετοχή μου στο 30ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε με άψογο τρόπο η Αριστέα, με οδηγό τις λέξεις ΄΄ δρόμος, διαδρομή, πορεία΄΄ Συγχαρητήρια στην Χριστίνα (Batterfly) για την πρώτη θέση, αλλά και σε όλους τους συμμετέχοντες. Πρώτος ή τελευταίος καμιά σημασία δεν έχει.  Άλλωστε με το ίδιο καράβι διασχίζουμε τον ωκεανό της ποίησης, χτίζοντας δικές του μνήμες ο καθένας, με τρόπο ιδιαίτερο και στόχο πάντα το συναίσθημα του αναγνώστη.

Συγχαρητήρια και πολλές από καρδιάς ευχαριστίες στην Αριστέα για την διεξαγωγή του Συμποσίου με την ευχή να αφουγκράζεται τον ψίθυρο, την κραυγή, τη μνήμη κυρίως όμως το κάλεσμα της ψυχής να εκφραστεί.

Ως το άλλο Συμπόσιο να είστε καλά!

Αννίκα

 

27 σχόλια:

  1. Να που ήρθε και η ώρα να διαβάσω ένα ακόμα ποίημα από το Συμπόσιο και να ξανασυνδεθώ με το δράμα που ζήσαμε όλοι...
    Οι στοίχοι σου, ένας ένας εξαιρετικοί:
    "Πότε έγινε μαχαίρι κι έκοψε το νήμα της ζωής;
    Πότε έγινε κραυγή; Ριπή φλόγας,
    καυτός αγέρας σαν από άλλο κόσμο.
    Εφιάλτης.
    Πνίγηκε ξαφνικά στα ουρλιαχτά η νύχτα."
    ΑΦιλάκια με πολλά μπράβο και με ευχές για υγεία ψυχική όπως και σωματική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δραματική η υφή του ποιήματος, αλλά πως αλλιώς να μετουσιώσεις το συναίσθημα σε λόγο. Κι όταν αυτό ξεχειλίσει μια πλημμυρίδα από λέξεις σε παρασύρει. Εκείνο που διαπιστώνεις είναι πως η ζωή ακολουθείται πάντα απ' το θάνατο. Κάποιες φορές φαίνεται γοητευτικό το σμίξιμο του ρεαλιστικού με το φανταστικό.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Στεφανία μου!
      Καλό ξημέρωμα και φιλιά αγάπης!

      Διαγραφή
  2. Για τη συμμετοχή σου αυτή, αλλά και για τον επίλογο που τη συνοδεύει, για όλα όσα καταθέτεις με εντιμότητα και άπειρη ενσυναίσθηση, για τη στάση ζωής που ακολουθείς και για την πάντα ψύχραιμη, καθόλου φλύαρη και με απόλυτη επίγνωση των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας... για όλα αυτά που είσαι και σε χαρακτηρίζουν σαν Άνθρωπο, μόνο ένα μεγάλο "Μπράβο" μπορώ να αφήσω ως σχόλιο. Μαζί με την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου!
    ΥΓ. Έχοντας παιδιά στις ηλικίες αυτών των αδικοσκοτωμένων παιδιών, συνεχίζω να κάνω προβολές και μαύρες σκέψεις. Που μέσα απ' την οπτική σου, βρήκαν καταφύγιο και λέξεις για να εκφραστούν. Με την ευχή και την απαίτηση, "να μη μείνουν στο περιθώριο της ιστορίας" όπως γράφεις, σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά. Να είσαι καλά, Αννίκα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου μ’ αρέσει ο λόγος να αφήνει ένα συναίσθημα που θα ακουμπά στην ψυχή του αναγνώστη. Με επίγνωση και συναίσθηση ευθύνης έγραφα, γι αυτές τις ψυχές που χάθηκαν, φοβούμενη μη φανώ ασεβής. Δεν ξέρω τέτοιες ώρες αν απαιτούν τη σιωπή, όμως έστω και με πικρή διαπίστωση πρέπει να φτάσουμε στην αλήθεια. Δυστυχώς ο κόσμος έχει κοντή μνήμη. Ας μη σταθούμε μακρινοί και αποστασιοποιημένοι. Να είσαι καλά Μαρία μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  3. "Το φεγγάρι έτρεχε μαζί μας
    σέρνοντας απ’ το χέρι ένα σύννεφο....
    ...Πάνω στις ράγες βρήκαν το φεγγάρι λαβωμένο,
    πνιγμένο στα δάκρυα."

    Αννίκα μου, αγαπημένη μου φίλη. Με άγγιξε πολύ κι αγάπησα το ποίημά σου. Με εξέφρασε απόλυτα. Στους στίχους του την αγκαλιά βρήκα μεγάλη παρηγόρια και έντονη συγκίνηση. Τι όμορφα δοσμένο. Και πόσο περιγραφικό σε δύσκολες, τραγικές στιγμές.
    Για να να 'ρθω μετά να ακουμπήσω εδώ:
    "Αν οι λέξεις είναι καρφιά, δεν σημαίνει απελπισία..."
    Πραγματικά μεγάλο το μήνυμά σου. Αυτό της αφύπνισης, της κινητοποίησης, της εγρήγορσης.
    Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτό που μάς χάρισες στο δικό σου ατελεύτητο δρόμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ’ αυτό το μήνυμα θέλω να σταθώ Γιάννη μου!
      Όσο η απώλεια έχει ένα όνομα (Τέμπη, Μάτι) να μην αφήσουμε τον πόνο να γίνει αιωνιότητα. Να φτάσουμε στην απογυμνωμένη αλήθεια. Το χρωστάμε στις κραυγές όσων χάθηκαν, στις μάνες που κλείδωσαν ισόβια την ψυχή τους. Στην αδιαφορία και στην ανικανότητα, στις ψεύτικες υποσχέσεις όσων νομοθετούν τη μοίρα μας
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη! Να είσαι καλά!.

      Διαγραφή
  4. Ένας από τους λόγους που υπάρχουν τα ποιήματα, είναι για να μη ξεχνάμε. Όλα τα συναισθήματα σε εγρήγορση. Ποιόν δεν θα άγγιζε το θέμα σου Αννίκα;
    καλό βράδυ
    καλό σ/κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σήμερα που ο λόγος είναι, ας μου επιτραπεί ο όρος, εμπορεύσιμος, πρέπει να χρησιμοποιείτε για την αναζήτηση της αλήθειας. Κι ο λόγος πρέπει να κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να τον συμπαρασύρει, να τεθούν ερωτήματα, να μην αφήσει να πορευτούμε με οδηγό τη μοίρα μας, και το θάνατο αφέντη που την ορίζει. Υπάρχουν υπεύθυνοι για την τραγωδία.
      Στέλλα σε φιλώ, Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  5. Ο ατελεύτητος δρόμος σου Αννίκα μου με συγκλόνισε όταν τον διάβασα στης Αριστέας, αλλά εδώ στο δικό σου χώρο, πήρε στα μάτια μου μια άλλη συγκλονιστικότερη διάσταση.
    Ανατρίχιασα μέχρι τα βάθη της ψυχής μου με τις λέξεις τόσο σωστά ταιριασμένες, ακολουθώντας το συναίσθημα που τύλιγε τον αναγνώστη του.
    Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πάρα πολύ όμορφη συμμετοχή σου Οπως και για την υπέροχη εικόνα που διάλεξες να βάλεις...πόσο τέλεια έδεσε με τους στίχους σου!΄
    Αννίκα μου να είσαι καλά και να μας προσφέρεις της ψυχής σου τα όμορφα. την αγάπη μου πάντα 🧡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μην αφήσουμε το σπαραγμό και το πένθος να σιγήσει Ρούλα μου! Μελαγχολική η διάθεση με μια τάση φαντασίας (βρήκαν το φεγγάρι λαβωμένο) που εξισορροπεί την ένταση των συναισθημάτων. Η ζωή κι ο θάνατος χέρι-χέρι. Μέσα απ’ τα συντρίμμια χαμένες ψυχές, μνήμες, ελπίδες, ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Πώς να μην ταυτιστείς με τέτοιο πόνο;
      Σ' ευχαριστώ Ρούλα μου για τα καλά σου λόγια! Να είσαι πάντα καλά!
      Την αγάπη μου!


      Διαγραφή
  6. Άννα μου, μόνο τιμή αισθάνομαι, όταν έρχεται η συμμετοχή σου. Γιατί ξέρω ότι θα διαβάσω κάτι πολύ προσεγμένο, που θα με ταρακουνήσει και έχει να μου δώσει πολλά: συναισθήματα, δυνατούς στίχους, εξαιρετικά επιλεγμένες λέξεις!
    Πραγματικά συγκινητικά τα λόγια σου, όλο το ποίημα ένας λυγμός!
    Θυμάμαι που η αγωνία σου ήταν να μην φανείς ασεβής! Είναι δυνατόν;
    Έγραψες και για μας μάτια μου και σε ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό!

    Εξαιρετικό και το κείμενο που έγραψες εδώ, στην ανάρτησή σου!
    Δεν γίνεται Συμπόσιο χωρίς Εσένα! Θα έλειπε σημαντικά η γραφή σου!

    Σε φιλώ και συγγνώμη για την καθυστερημένη εμφάνιση. Το καθήκον πρώτα. Μετά όλα τα άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου!
      Ξέρω πως ο χρόνος σου είναι πολύ πιεσμένος και το συναισθηματικό φορτίο ακόμη μεγαλύτερο. Παρ’ όλα αυτά βάζεις υψηλούς στόχους (Συμπόσιο Ποίησης) και κάνεις την υπέρβαση. Αυτό φανερώνει ένα χαρακτήρα δυναμικό, ανήσυχο και συγχρόνως ευαίσθητο. Γι’ αυτό και μόνο σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η τιμή είναι δική μου που με θεωρείται μέλος του Συμποσίου. Και σ’ ευχαριστώ ιδιαίτερα!
      Θυμάμαι κάποιους ενδοιασμούς αρχικά. Με τον καιρό διαπίστωσα πως οι λέξεις βγαίνουν σχετικά εύκολα κι άλλες πως σκαλώνουν στο λαιμό σαν ψαροκόκαλα. Συνήθως ο στίχος είναι θραύσμα της φαντασίας μου, αλλά πέρα από αυτό θέλω να έχει και ένα κοινωνικό ρόλο. Όχι κραυγαλέο, αλλά ούτε και ανούσιο. Θέλω να δημιουργώ συναισθήματα που να οδηγούν τον καθένα στην δική του ερμηνεία.
      Αριστέα μου! Σ’ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, την αποδοχή και τα καλά σου λόγια που με συγκινούν. Να είσαι πάντα καλά! Είναι σημαντικό και πολύτιμο αυτό που κάνεις.
      Σε φιλώ! ♥

      Διαγραφή
  7. Ξέρεις, το έγραψα και σε άλλες/άλλους φίλες/φίλους, τα ποιήματα με αναφορά στα Τέμπη, αδυνατούσα (κι εξακολουθώ) να τα διαχειριστώ.. Το να τα διαβάσω και μόνο, με πονούσε πολύ. Πολλές στιγμές στην καθημερινότητα, κάνω εικόνα αυτήν την μετωπική σύγκρουση, και ανταριάζομαι. Δεν αφαιρεί αυτό από το κάθε ποίημα, απλά -εγώ- δεν είμαι σε θέση να τα αξιολογήσω/βαθμολογήσω.. Να, αυτό μωρέ..

    Κρατώ αυτήν την εικόνα όμως:
    "το φεγγάρι έτρεχε μαζί μας σέρνοντας απ’ το χέρι ένα σύννεφο"..

    Τα φιλιά μου Αννικάκι μου και καλό μήνα με υγεία! 💗

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο συναίσθημα νιώθουμε Πέτρα μου και ένα σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που ο νους πάει στην τραγωδία. Πόσο ευάλωτοι είμαστε οι άνθρωποι και πόσο λίγοι μπροστά σε ένα τέτοιο πόνο. Όμως με τόση αδιαφορία, ανικανότητα, αναζητούμε μια αλήθεια (όχι εξιλαστήρια θύματα) Ευτυχώς υπάρχει και η φαντασία που εξομαλύνει τον πικρό στίχο που γίνεται ένα παιχνίδι λέξεων, εκφράζοντάς τον.
      Σ' ευχαριστώ Πέτρα μου, μακάρι κάποια πράγματα να ενεργοποιήσουν συνειδήσεις.
      Να έχεις ένα πολύ όμορφο μήνα!
      Φιλιά! ♥

      Διαγραφή
  8. Το ποίημά σου Αννίκα μου, ........τι να πω....
    Κάθε του λέξη, κάθε του εικόνα, κάθε του συναίσθημα, είναι όλα εκείνα που όλοι νιώθουμε μέσα μας και -μαζί με τ'άδικο να τα βαραίνει- θέλουν να γίνουν δυνατή, ατέλειωτη κραυγή..
    Ολοι μας 'χάσαμε' νοερά κάποιον εκεί.. Ήταν ένας φίλος μας, ήταν το παιδί μας, ήταν ο συνάδελφος.... Πόσα χίλια πράγματα μπορούν να ειπωθούν Αλλά ας σταματήσω εδώ...άλλωστε το ποίημά σου τα λέει όλα..
    Λατρεύω το ποίημά σου. Κάθε του στίχο, κάθε του μήνυμα.

    Σου στέλνω την πολλή Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιες φωνές μπορεί να πνίγονται, όμως υπάρχουν για να σκαλίζουν πότε-πότε τις στάχτες της λήθης. Έτσι για να μην πεθάνει η ελπίδα. Κρατάμε μόνο το ουσιαστικό Σμαραγδούλα μου. Στη μνήμη όσων άδικα χάθηκαν η κάθε λέξη έχει το βάρος που τις αναλογεί. Έτσι για να αποδοθεί το μερίδιο ευθύνης.
      Σμαραγδούλα σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Να είσαι πάντα καλά!


      Διαγραφή
  9. Μου κόπηκε η ανάσα. Ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό και με πνίγει...
    Τα λόγια είναι περιττά. Ο πόνος λιάνισε τις πληγωμένες μάνες.
    Πού να βρεθεί κουράγιο και πού ανάπαυση;
    Σταυρωμένες πάντα το σταυρό του μαρτυρίου...
    Καλή δύναμη, Αννίκα μου. Ο Θεός να μας φυλά απ' την κακιά την ώρα.
    Υγεία σε όλο τον κόσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε λόγος Μαρία μου περιττεύει, όταν βιώνεις την οδύνη του ¨είναι¨ και του ¨αισθάνομαι¨ Μακάρι μέσα από αυτούς τους κραδασμούς της ψυχής που κινητοποιούν τα συναισθήματα, να μην υπάρξει ξανά παρόμοια τραγωδία. Έτσι για την αξία της δικαίωσης.
      Να είσαι καλά Μαρία μου, Καλή δύναμη!
      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  10. Γεμάτο μηνύματα το ποίημά σου Αννίκα μου. Συγκλονίζει...
    Μου ζωντάνεψε ξανά όλα τα αισθήματα που ένιωσα τη στιγμή που διάβασα τι έγινε με εκείνο το μοιραίο τρένο. Πόσα νέα παιδιά χάθηκαν...και η σελήνη (η μάνα) παρούσα στο ποίημά σου με έναν τραγικό τρόπο!
    Ο δικός σου ο δρόμος ήταν δρόμος απώλειας, πόνου και οργής! Ένας δρόμος που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
    Συγχαρητήρια Αννίκα μου!
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσα κι αν πω δεν θα μπορέσω να αγγίξω τον πόνο της απώλειας για όσους χάθηκαν Μαρία μου! Βαρύς ο πόνος, μα πιο βαριά η σιωπή που αφήνει τα σημάδια να ξεχαστούν. Δυστυχώς από συνείδηση λιγοστεύουμε. Στον "έξω κόσμο" αποκατεστημένες " οι εικόνες" ίσα για να γίνεται συζήτηση. Έτσι το είδα! Με ένα λόγο χαμηλόφωνο και μετρημένο που μέσα απ’ τις εικόνες εκείνου του εφιάλτη, είδα τον δικό μου εαυτό.
      Μαρία μου σ' ευχαριστώ πολύ!
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  11. Καλημερα, ειχα πολλά χρόνια να ασχοληθώ με τα blogs
    και τωρα τελευταία περιπλανιέμαι..
    και καπως ετσι ηρθα και στο δικό σου blog
    Παρεμπιπτόντως ειχα "γραφτει" στο blog soy
    Θελω να κάνω καινουργιους Φίλους..
    Το χω αναγκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ ωραίο έχεις ωραία έμπνευση συγχαρητήρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χρόνια Πολλά Αννίκα μου!
    Με όλη μου την καρδιά εύχομαι υγεία, χαρά και αγάπη!
    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγκλονιστική συμμετοχή και ωραία δοσμένη παρόλη την τραγικότητα των στιγμών που γράφεις. Συγχαρητήρια Αννίκα μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι να γράψεις για την προδιαγεγραμμένη πορεία θανάτου Αννα! Τόσες ψυχές κι άλλα τόσα ερωτηματικά που θα μείνουν αναπάντητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή