Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

Στον πατέρα

Απόψε είδα στον ύπνο μου τον πατέρα.
Τόσο χαρούμενο, τόσο γεμάτο φως.
Δεν μίλησε, μόνο μου χαμογέλασε.
Κάθισε  ύστερα στη πέτρα της αυλής,
όπως το χε συνήθειο κι έλαμπε ολόκληρος.
Ένα φως από κείνο που έπαιρνε το πρόσωπό του όταν γύριζε απ’ τους αγρούς
γεμάτος ιδρώτα και δάκρυ αρμυρό
σπέρνοντας σε ξερό  χώμα ελπίδες και όνειρα.
Κι είχε μια αρχοντιά μια περηφάνεια.
Μου κράτησε το χερι, με κοιταξε στα ματια
σα να μου’ λεγε «μη φοβάσαι εδώ ειμαι ‘γω»
Κι είχαν τα μάτια του μια αλήθεια.

Χαμογελούσε ακομη όταν σιγά-σιγά χανόταν η μορφή του.
Ξύπνησα... κι  ένιωσα μια  δύναμη να απαλύνει τις επώδυνες μνήμες
 και μια απεραντη γαλήνη.

Αννίκα



7 σχόλια:

  1. Κι εγω εχω χάσει τον μπαμπά μου Αννίκα μου και παρότι εχουν περάσει ήδη 5 χρόνια η απώλεια είναι δυσβάσταχτη. Ερχεται κάποιες φορές στον ύπνο μου και με προστατεύει στις μεγάλες μου δυσκολίες. Είναι απίστευτο,πόσο μακρυά και πόσο κοντά νοιώθεις τους ανθρώπους που αγαπάς,ειδικά οταν ζητάς μία σανίδα σωτηρίας να πιαστείς να μη βουλιάξεις!
    Μακάρι νάναι καλά εκεί που βρίσκονται και κάποια στιγμή να τους ξανανταμώσουμε
    Φιλιά πολλά και Καλό μήνα!

    Υ.Γ. Χαίρομαι που σ αρεσει η Ζάκυνθος.Την εχεις επισκεφθεί φαντάζομαι. Αν θες μπορείς να δεις κι αλλες δημιουργίες που πρόσθεσα εκ των υστέρων στην ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ΄ευχαριστώ Χαρά μου! Αισθάνομαι λίγο άβολα που μονοπωλώ το χρόνο σου, ωστόσο δεν μπορώ να μην απαντήσω. Για τους ανθρώπους που μας δίδαξαν τις αξίες της ζωής, ό,τι κι αν πεις είναι λίγο. Τώρα που δεν είναι πια μαζί μας, καταλαβαίνεις πόσο πολλά ήταν για μας.Ας είναι.Ας έχουν Καλό Παράδεισο!.....Τις δημιουργίες που έχεις προσθέσει τις είδα ήδη. Υπέροχες όπως ΟΛΕΣ!! Πολυτάλαντη και Χρυσοχέρα!!.....Όσο για τη Ζάκυνθο, επτά συναπτά έτη κάναμε διακοπές στο Καλαμάκι- Λαγανά (πριν γίνει ο κακός χαμός) Όμορφες αναμνήσεις και βιώματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ απ' την Χάρη του Αγίου. (Ίσως κάποια στιγμή να μιλήσουμε γι αυτό). Φιλιά και εύχομαι από καρδιάς το πιο όμορφο καλοκαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μα τι γίνεται? όπου περάσω , φίλη συναντώ!
    ΚΑΛΌ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!!!!!!!!!!
    Μάλλον, καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το φως η χαρά το κράτημα του χεριού και τα λόγια είναι για όσα του έδωσες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρόλο που πολλές φορές λύγισα, γονάτισα, αν.....αν έδωσα κάτι ήταν τίποτα μπροστά σ αυτά που πήρα. Ένας αγώνας η ζωή του χωρίς παράπονο, με αξιοπρέπεια και προσφορά χωρίς αντάλλαγμα, κυρίως όμως ήθος. Ανεκτίμητες αξίες. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Καλό Μήνα!!

      Διαγραφή
  5. Επανέρχομαι σ αυτή την ανάρτηση,αφού έχεις κλείσει τα σχολια στην νέα ,να σου πω για άλλη μια φορά οτι με αγγίζεις μεσα απο τις δικές σου σκέψεις,πληγές και απουσίες. Εγω δε ξέρω να τα γραψω ετσι ποιητικά,είναι σα να μιλάς εσύ για μένα. Μια απορία ομως με τρώει διαβάζοντας τη δική σου ανάρτηση,την ανάρτηση της Στέλλας και το δικό μου που σιγοκαίει μέσα μου άσβεστο 7 χρόνια τώρα,ολα αυτά για τον πατέρα;! Τι σχέση μυστική είναι αυτή!τι δεσμοί άρρηκτοι που ουτε ο θάνατος μπορεί να "σβήσει"!
    Μια μεγάλη αγκαλιά με πολύ συγκίνηση καλή μου φίλη.Σ ευχαριστώ για όσα μου παίρνεις απ το στόμα και μου ξαλαφρώνεις την ψυχή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά μου!
      Αυτή η ανάγκη έκφρασης αποκαλύπτει ένα φως μυστηριακό θα έλεγα που δένει τη σκέψη με την μνήμη. Έτσι θέλω να φαντάζομαι τον Παράδεισο, παρά τα όσα λένε για αυστηρούς Κριτές και κανόνες.
      Μια ακούσια αναζήτηση της γνώσης και συγχρόνως μια ελπίδα γι αυτό το άγνωστο. Μπορεί να είναι ουτοπικό, δεν ξέρω, διασώζοντας όμως την μνήμη νιώθω καλύτερα, νιώθω πως τα πρόσωπα υπάρχουν μέσα στην απουσία τους, ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία κι έτσι καταφέρνω να τους νιώθω κοντά μου.
      Αυτή η σκέψη άλλοτε σαν κραυγή, άλλοτε σαν προσευχή, άλλοτε σαν διακόνημα, γαληνεύει απίστευτα την ψυχή μου. Το αόρατο αποτύπωμα της παρουσίας τους πάντα θα υπάρχει όσο σκύβουμε με σεβασμό και τρυφερότητα στη μνήμη τους.
      Και ξέρεις Χαρά μου; μεγάλη πια, όταν άκουγα ιστορίες που δεν πολυπίστευα, χαμογελούσα. Ε λοιπόν το ίδιο κάνω και γω σήμερα. Κρατάω ένα μαγικό ραβδάκι και προσπαθώ να ελευθερώσω αλήθειες για τα μυστήρια και τη δύναμη της ψυχής, να δώσω διεξόδους για την απώλεια και έχω την ψευδαίσθηση πως με πιστεύουν.
      Καμιά φορά παρασύρομαι κι εγώ. Να θυμόμαστε πάντα πως μέσα απ' την θλίψη της απώλειας αναδύεται μια άλλη ζωή, αυτή της αιωνιότητας που συνεχίζει πέρα απ' τον χρόνο.
      Χαρά σ' ευχαριστώ θερμα για την ευκαιρία να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου.
      Να είσαι πάντα καλά. Μια μεγάλη αγκαλιά κι από μένα!

      Διαγραφή