Ώρα εσπερινού! Πήρε να σκοτεινιάζει ο ουρανός. Χάνεται ο τελευταίος λυγμός στο βιολετί ορίζοντα. Ώρα που ραγίζει το στερέωμα απ’ την κραυγή της μάνας, κραυγή που ακούστηκε στις πύλες του παράδεισου κι ως τα βαθιά του Άδη. Σάλεψε απ’ τον πόνο ο νους. Πως άντεξες τέτοιο μαρτυρικό θάνατο.
"σπλάχνο μου! "
"γιέ μου, που έδυ σου το κάλλος!"
Κάθε ανάσα με τη δική της μνήμη. Κάθε βήμα με τη δική του πορεία, τον ίδιο προορισμό. Πένθιμα σέρνονται τα βήματα με νεκρική σιγή, εκεί που απλώνουν οι πληγές πάνω απ’ τους τάφους. Εκεί που ξεχύνονται οι σκέψεις της μεταμέλειας. Εκεί που η ψυχή ξεκαθαρίζει τα πάθη. Εκεί που αφουγκράζεται η καρδιά το βάρος της ματαιότητας. Εκεί που τελειώνει ο κόσμος τούτος.
Μέρα ζεστή του Μάη, μια Παρασκευή Μεγάλη! Ο ουρανός σε χρώμα σταχτί, θαρρείς χωρίς θεμέλια. Που άρχιζε και που τέλειωνε κανείς δεν ξέρει.
Μεσ’ στην ανεμοζάλη ένα πικρό χαμόγελο, ποιος ξέρει τι θύμησες να κρύβει στα πονεμένα σπλάχνα. Θύμησες που γλυκαίνουν το φαρμάκι.
"ας ήταν όνειρο παιδί μου"
Τι λέω! Μοίρα σου κάθε χρόνο με καινούργια δάκρυα να συλλαβίζεις τα ίδια ειπωμένα λόγια. Αύριο, στο φως της αυγής τα ματωμένα χνάρια σου θα σβήσουν, θα 'χει γαληνέψει ο πόνος, θα γεμίσει κόσμο η πλατεία, θα ανθίσουν τα γεράνια στην αυλή μας. Θα μείνει ο πόνος καλά κρυμμένος, μ' ένα δάκρυ, ψεύτικο ή αληθινό, ποιος ξέρει, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα!
Να "πιάσει τόπο" άραγε η θυσία;
Απ' τα πιο αληθινά το φως και η αγάπη!
Καλή Ανάσταση!
