Ο Κτίστης του κόσμου εις χείρας ανόμων παραδίδοται και επί ξύλου ανυψούται ο φιλάνθρωπος (ψαλμοί κα' 18)

                                                       Ραφαήλ (1517) Μουσείο Πράδο

Aσθενικός ο ήλιος ευλαβικά σκεπάζει την πόλη,
 την ώρα που κρύα πνοή θανάτου πλανιέται στον αέρα.

Ίσκιος παγερός πέρασε πάνω απ’ τα τείχη.

 Μπροστά στο Πραιτώριο λαός δυσσεβής 

αλάλαζε να δικασθεί ως λαοπλάνος. 
Ανήμερα θηρία αυτοί που ως χτες στην ίδια ετούτη πόλη

ζητωκραυγάζαν ωσσανά, κουνώντας λάβαρα και βάγια.

Μήπως δεν το ‘ξερε, πως αύριο θα λένε Σταυρωθήτω;

Οργισμένες κραυγές σαν καλογυαλισμένη λεπίδα

ξεσκίζουν την ψυχή.

 Καρφιά τα λόγια τους μπήγονται στη σάρκα.

Που βρέθηκε τόσο μένος;

Στην άκρη στέκομαι. 

Λιθοβολώ τις ενοχές μου με τύψεις.

Κι Εκείνος, αργά βαδίζει προς το Γολγοθά,
 φορτωμένος τα λάθη του κόσμου.

Ο δρόμος λεπίδες κοφτερές, χαράζουν τα ξυπόλυτα πόδια Του.

Κάθε Του βήμα στάζει μύρο και αίμα.

Κόκκινες ανθίζουν παπαρούνες κάτω απ’ τα ματωμένα πέλματα.

Σκαμμένο απ’ τον πόνο το πρόσωπο, 

το βλέμμα τρυφερό και φιλάνθρωπο.

Μα αντί για ακάνθινο στεφάνι, την πίστη όσοι είχαν στην ψυχή τους, πανώριο είδαν φωτοστέφανο

που Αρχάγγελοι κρατούσαν στις φτερούγες.

Μ’ ένα λυγμό ακολουθώ κι εγώ την κουστωδία 

νοιώθοντας ένοχες σιωπές.

την αύρα του θανάτου νοιώθοντας πικρή και κρύα

Κι Εκείνος σαν έτοιμος από καιρό, ήπιε πικρό το ποτήρι, ως το τέλος.

Στέκομαι στη σκιά Του. Φριχτό το τέλος υπερβαίνει τη δύναμη του νου.

Δεν είναι θέαμα αυτό στα μάτια των ανθρώπων.

Πριν αλέκτωρας φωνήσαι τρις, τον απαρνηθήκαμε.

Ενάτη ώρα εσπερινή σίγησε η πλάση, μαύρο χιτώνα φόρεσε η γη.

"ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και ανέβη καπνός εκ του φρέατος

και εσκοτίσθη ο ήλιος" Ο πόνος και η οδύνη περισσεύουν.

Αυτός που ακούραστα έτρεχε πίσω απ’ τα λάθη των ανθρώπων

διαλύοντας τα σκοτάδια των αμαρτιών, μ’ ένα τετέλεστε εξέπνευσε.

Θρηνολογώντας χύμηξε η Μάνα τα πόδια να φιλήσει.

Άνοιξη, ξυπνούσε η ζωή την ώρα που έφευγε η δική Του.

Ένα σμάρι περιστέρια πέταξαν μακριά καθώς παρέδιδε το πνεύμα.

Αντίδωρο της θυσίας Του μια σιγανή βροχή

που ξέπλυνε την πόλη από τα κρίματά μας.

Αννίκα

           Καλή Ανάσταση με υγεία, αγάπη και χαρά για όλους!