Η φυγή στην Αίγυπτο-Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη

Ήταν η δεύτερη νύχτα. Στους Ουρανούς,επάνω από το σπήλαιο, είχαν σβήσει οι ύμνοι. Δεν κυμάτιζαν πια στον αιθέρα φτερούγες αγγελικές.Στις ψυχές που είχαν αναστατωθεί από το θαύμα, βασίλευε τώρα γαλήνη. Οι μάγοι ανέβηκαν στις καμήλες τους, οι βοσκοί γύρισαν στα μαντριά τους. Ο Ιωσήφ, που είχε πάει για την απογραφή, γύρισε κατάκοπος κι 'εγειρε  δίπλα από τ' άκακα βόδια να ξαποστάσει. Η  Μαριάμ κουρασμένη απ' την έκσταση και την ευτυχία, είναι από ώρα πολλή βυθισμένη στον ύπνο. Στο απλωμένο της χέρι, ακουμπισμένο  τ' ολόξανθο Βρέφος, κοιμάται. Φωτοστέφανο πλέκουν γύρω απ' τα μαλλάκια του τ' άχυρα της φάτνης.
Είναι η δεύτερη νύχτα, κι ο ουρανός αποσύρθηκε πίσω
από πυκνά χειμωνιάτικα σύννεφα. Χρυσή πόρπη απόμεινε στο μανδύα του το άστρο. Η γη έμεινε μονάχη της με τη θεία υπόσχεση των αγγέλων:   "......Και επί γης ειρήνη".
" Ναι, Κύριε, συλλογιέται ο Ιωσήφ, όλη η δόξα δική Σου. Σ' εμάς η ειρήνη είναι αρκετή. Τα χαράματα θα κινήσουμε για τη Ναζαρέτ.Το αργαστήρι  είναι κλειστό μέρες τώρα......"

Κι ο τεχνίτης φέρνει μπροστά του τα έργα που μέλλουν να γίνουν. Το πρώτο που πρέπει να φτιάξει είναι μια κούνια. Μια κούνια ανάλαφρη, που το πόδι της μάνας να φτάνει να την κρατεί σε ρυθμό, καθώς θα δουλεύουν τα χέρια στο πλέξιμο ή στη ρόκα, τ' ατέλειωτα χειμωνιάτικα βράδια.

Μια κούνια ολόγυρα στολισμένη με αγγέλους, που ψάλλουν χορεύοντας. Κι εκεί στην κορφή, επάνω απ' το κεφάλι του Βρέφους, ένα μεγάλο αστέρι, που το παιδί θα χτυπά τα χεράκια του και θα το ζητά για παιχνίδι.
Γλυκές σαν το μέλι, θα πέφτουν οι μέρες,κι απ' το μικρό μαραγκούδικο ο τεχνίτης θ'  ακούει το γέλιο της μάνας και του παιδιού, και θα παίρνει καινούργια διάθεση για δουλειά. Η μικρή του φαμίλια μεγάλωσε μ'  'ενα στόμα ακόμα, κι η μικρομάνα πρέπει να τρώει καλά, για να κάνει παχύ, μυρωδάτο γάλα.
Ναι, αύριο θα ξεκινήσουν αχάραγα. Έχουν τόσο δρόμο, ώσπου να φτάσουν στη Γαλιλαία.
Τα χωράφια τα πότισαν οι βροχές,τ'  αμπέλια νοτίστηκαν αρκετά, θέλουν σκάψιμο. Είναι ώρα να πέσει ο σπόρος  στα σπλάχνα τους. Τα στάχυα θα βγουν καταπράσινα και μεστά, και τ'  αγέρι θα κρούει μ'  αόρατα δάκτυλα, πάνω τους, σαν άρπα, το θείο τραγούδι της ευτυχίας και της ειρήνης. Έχει να κόψει ακόμη ξύλα για το χειμώνα, που αρχίζει στον τόπο τους το Γενάρη. Παλιές γερασμένες ελιές, που θα τρίζουν στο τζάκι , μοσκοβολώντας.
Η Μαριάμ, κουρασμένη απο της μέρας το μόχθο, θ'  αποκοιμιέται νωρίς μαζί με το γιο της, όπως απόψε, γαλήνια, γλυκά, κι  όλη η έγνοια θα μένει στον νοικοκύρη. Όπως απόψε.
Όνειρα γαλάζια για το μωρό, που θα ξεπετιέται σιγά-σιγά, και θα λέει λογάκια:"μητέρα,πατέρα"
Η άχνα των βοδιών ζέστανε τριγύρω του τον αέρα. Νύσταξε  ο Ιωσήφ. Γλυκός σαν το μέλι κατέβηκε ο ύπνος στα μάτια του.
Έξω ακούστηκαν κρότοι σπαθιών,χλιμιντρίσματα βιαστικών αλόγων, παραγγέλματα και βλαστήμιες μέσα στη νύχτα. Σπαθάριοι έτρεχαν στους δρόμους της Βηθλεέμ με ρομφαίες γυμνές, ματωμένες.
Θρήνοι ακούγονταν πίσω τους,φωνές που σου  ξέσκιζαν την καρδιά.
Στο χωριό Ραμά ξεσηκώθηκε ατέλειωτο μοιρολόι, με κορυφαία τη μάνα Ραχήλ: Κρύψτε τα παιδιά σας, γυναίκες. Ο Ηρώδης ζητά το αίμα τους
Δυο ίσκιοι ξεχώρισαν. Ένας άνδρας και μια γυναίκα.
-Κρύψε στον κόρφο σου το παιδί! είπε ο άνδρας .Θήλαζέ το καθώς περπατάμε για να μην κλάψει!
Έριξαν μια ματιά στο σκοτάδι, άκουσαν κλαγγές των σπαθιών που ξεμάκραιναν. Κουκουλώθηκαν σε δυο κάπες χοντρές και ξεκίνησαν μες στη νύχτα.Πέρα έσκουζε η κουκουβάγια, σμίγοντας το θρήνο της με τ'  ανθρώπινο κλάμα.Σμάρια λευκά περιστέρια πετούσαν προς τους αιθέρες. Τα σύννεφα άνοιγαν και τα τύλιγαν στα πυκνά τους πέπλα.
Δεκατέσσερις χιλιάδες λευκά περιστέρια ανέβηκαν εκείνη τη νύχτα στους ουρανούς.
-Άγρια νύχτα! είπε η γυναίκα
-Ναι πολύ άγρια. Μα μη φοβάσαι. Μας προστατεύουν δυνάμεις αόρατες. Θα σου πω τ'  όνειρό μου σε λίγο που θα περάσουμε τα σύνορα.
-Δε φοβάμαι. Ο Κύριος είναι μαζί μας!
Περπάτησαν όλη τη νύχτα και το ξημέρωμα βρέθηκαν έξω απ'  την περιοχή του Ηρώδη. Η έρημος απλωνόταν μπροστά τους. Ο Ιωσήφ την είδε με δέος.
"Πως θα ζήσουμε" σκέφτηκε.  Η απάντηση ήρθε απο αόρατα χείλη: " Ο Θεός έθρεψε με το μάννα τους πατέρες σας κάποτε στην έρημο."
-Πες μου τ'  όνειρό σου! είπε η Μαριάμ,που κάθησε να ξεκουραστεί.
-Μα δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα, είπε ο Ιωσήφ.
-Πες μου το όραμά σου, διόρθωσε η γυναίκα.
Το Βρέφος χαμογελούσε στα χέρια της, χορτασμένο από ύπνο και γάλα.
Γήινες φροντίδες με κρατούσαν άγρυπνο, άρχισε να διηγιέται ο Ιωσήφ. Σκεφτόμουνα το εργαστήρι μου, τόσες μέρες κλειστό,τις δουλειές που έμειναν πίσω. Λογάριαζα ,πως το όργωμα κόπηκε στη μέση, τα αμπέλια άσκαφτα. Ύστερα γλύκανε τη σκέψη μου μια μικρή κούνια που θα έκανα από μυρωδάτο κυπαρισσόξυλο και θα σκάλιζα πάνω της μάγους και βοσκούς κι ένα άστρο που γύρω του θα χόρευαν οι άγγελοι. Κι έξαφνα τον είδα μπροστά μου, τον ένα ,τον γνώριμο άγγελο με τις τεράστιες άσπρες μακριές φτερούγιες." Πάρε το Παιδί και τη Μητέρα του, μου είπε, και φύγετε για την Αίγυπτο.Ο βασιλιάς ψάχνει να το βρει ,για να το σκοτώσει." Γήινες ήταν οι έγνοιες μου,μα ο Κύριος αγρυπνούσε κι έστειλε τον άγγελο να με ξαναφέρει στον δρόμο  Του. Ήταν εκείνος ο ίδιος που μου φανέρωσε τότε πως θα γεννούσες το Γιο του Θεού.
-Στην Αίγυπτο; ρώτησε η μητέρα.
-Δεν ρώτησα τίποτα, είπε ο Ιωσήφ. Εκείνος που στέλνει το μήνυμα, ξέρει τα Πάντα. Ας οδηγήσει τα βήματά μας


απόσπασμα απ' το βιβλίο  της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη:  Το λάλημα της καμπάνας
Πηγή: Google

Κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο Β'(2) 13-23

᾿Αναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.
῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,
καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.